Alle inzendingen, jaar 2005, week 28

Zomaar een zomeravond nog voor de zomer begon Heb ik jouw warme, lieve blik Op mijn netvlies gezet Die ogen waar ik 6 weken van dromen kon Straks zie ik jou daar weer Vragend zullen mijn ogen De jouwe gaan ontmoeten Ze zullen vragen naar meer Zal jij al open staan voor nieuw leven Gekwetst bedrogen geknakt bezeerd Heeft zij jou achter…

Ik ruik die geur… Onmiddellijk voel ik die zware steen in mijn maag Krijg geen hap meer naar binnen Míjn angsten moet ik overwinnen Waarom blowt hij is mijn vraag Ik ruik die geur……

de afspraak staat voor vandaag genoteerd ik zal dansen op je graf solo macabre bezorgd luister ik naar de weersvoorspelling zware buien met onweer en harde windstoten uit de schoenenzak op zolder vis ik een paar waarop ik jaren geleden bewoog op muziek vergeefs probeer ik in een wanordelijke la het ooit aangeschafte vlinderdasje te vinden…

eens had ik een liefje lief, een liefje stil in mijn hart niemand wist van mijn liefje, dat ik zo’n liefje had telkens als ik mijn liefje zag dan brak een stukje hart bloedend viel dat naast mijn tranen van bittere smart dat wat er nog van over bleef van mijn hart en hartzeer schoot ik vandaag aan stukken met vaders jachtgeweer…

Langs de tramlijn van mijn begeerte zie ik haar staan bij elke halte met open glimlach en armen staat zij daar vol engelengeduld en liefde slechts twee haltes zal ik plagerig aan mij voorbij laten gaan om dan alsnog heerlijk achterop haar fiets te gaan zitten…

stilte rond het bed even wordt er niets gezegd en apparaten klikken hun tevredenheid de zieke dommelt weg wij fluisteren de droom die was en weten wat hij daar voor over had zijn handen tasten naar een klein houvast dan opent hij de ogen zijn zicht is licht gebroken maar spiegelt verteblauw hij kijkt naar jou in een verloren hopen…

Ik heb een echt goede vriend Ik ben hetero, hij is homofiel Toch hebben we elkaar verdiend Spelen spelletjes Nu is het even welletjes Verdrietig deelde hij mij mee Misschien heb ik mijn leven verpest Leefde met hart en ziel Droeg water naar de Griekse zee Ik wacht, en heb gegriend Op de uitslag van zijn test.…

Je uit hier kritiek Plaatst soms een gedicht, stellig citaat Best wel chique, edoch zeg eens waar jij staat Geef jezelf gewicht, verschuil je niet achter Driek Ommedraai, ommezwaai Schrijf jezelf eens, Jerry Panday !…

Wat leek de dag oneindig lang te duren Het leven kreeg per uur steeds minder zin Want heus, je ziet er haast geen gat meer in Wanneer minuten voelen gaan als uren ´n Zwarte dag, ja, maar goddank voor mij Is nu die rustdag in de Tour voorbij…

Vlakke land met je vergezichten, met je grijze wolken partijen, met je duinen, dorpen en steden, zo leef je in mijn hart en ziel. Met weidevelden als gedichten, waar je zo poetisch kan vrijen. Met je toekomst en je verleden, oude steegjes waar ik voor viel. Mijn vlakke land, mijn thuis, waar ik leef en zal sterven, waar ik huil en waar…

Een vleugje ochtendzon Warme en zwoele zucht De dag verlicht in goud Zacht oogt de zomerlucht Een briesje van welbehagen Streelt aangenaam de ziel De geur van witte jasmijn Zo heerlijk en toch subtiel Een dagdroom in de nacht Geluksgevoel teer en klein Langzaam kom ik tot bloei Als een duinroosje zo fijn Iedere schaduw is verstild…

Met droeve ogen keek hij naar mij Ik keek terug en zag het verdriet op zijn gezicht Met droeve ogen hield hij me vast Ik omarmde ook hem en voelde de zwakte in zijn ziel Met droeve ogen sprak hij tegen mij Ik antwoordde en hoorde de trilling in zijn stem Met droeve ogen Hij sloot zijn ogen, liet z'n hoofd hangen en zweeg.…

Tussen bevochtigde zandkorrels loopt een liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer…

Sierlijke grillen fladderen op Onder de vleugel die stram openklapt Het klavier gebiedt de hamers De snaren door vilt gedempt Een labo van klanken waar hij woekert De vrije vorm koppelt aan het vingerspel Op zoek naar de fijne, tere toets De verbeelding op de spits gedreven Geschreven voor salonkringen Verdiept, verinnigt hij het stuk…

Aan het strand van Tanganica blikkerde mica in het zand. In de schaduw van de palmen hinkten we naar de waterkant de voeten heet van zonnebrand. Aan het strand van Tanganica viel de wind vaak op het meer. Dan rezen hoge golven op en neer. Wij duikelden lijk hondjes over die reuzen, en dan weer. Aan het strand van Tanganica…

Als een engel lig je naast me Blonde haartjes, blauwe ogen Je koos voor het vaste land Uit de hemel weggevlogen En zo in mijn bed beland Goddelijk wezen, dat ben je Kan dagen kijken naar jou Je bent aanbiddelijk, aantrekkelijk, dierlijk Ben jij mijn man, ben ik je vrouw Je bent echt heerlijk! Ik wil je houden Maar ik weet, je moet terug…

Mijn woorden laat ik grijs klinken stil - nevelig, koel als de wolken. Tot ik ze bevries met mijn adem en al die vergetelheid zochten zal hagel striemen en snijden. Mijn woorden - ze stromen als water koel, helder, doorzichtig, dorst lessend. Tot mijn adem ze gloeiend doet stomen en wie op mijn Taal zich liet drijven zal hun hitte verzengen…

wat allemaal niet kan men spreke er niet van: zo wordt heel wat af gevogeld onder Nom van Plume bij klokslag twaalf volle maan worden lieve boerinnetjes zachtjes en op eigen naam gedicht als loops met zinnetjes het is een crime maar ‘t beurt anoniem…

je fluistert woorden met magie ze openen alle deuren kamers die gesloten zijn tuinen die nooit kleuren je tovert licht met zon die anders schijnt te stralen je woorden halen warmte aan vertrouwen spreekt uit je verhalen je voert me met de wolken mee langs hemels die niet mogen laat dier en mensen zien van boven andere ogen je praat…

Hij startte zeggend van 't stuur zich wendend: tabee dan, Moeder, daar gaan we weer. En door die laan daar zag zij hem gaan naar zijn nieuwe baan - en naar nog veelmeer. Zo zag zij hem gaan en dacht: jaja - mooie baan en bier, kerels en wijven en nog zo meer. Dus toen hij na vijven niet opdaagde weer schreef zij een Annonce en zuchtte…

Eindelijk had zij het canvas willen zijn het beroemde landschap of portret met de eerste blauwe draad in haar linnen weefsel zij naam afscheid van haar wensen, de vier richtingen van deze wereld in plaats van ogen gaven vorm aan haar teleurstelling en zij werd het kompas van de keuken, vriendinnetje van ieder, ideale opportunist en bijdehandje…

Ik zou je willen zeggen dat het goed met me gaat en dat je kleinkinderen aan het spelen zijn op straat Ik zou je willen zeggen dat ouder worden mij goed bevalt en ik op de door jou bedachte wijze regelmatig mijn vuisten heb gebald Ik zou je willen zeggen dat ik werk en privé goed combineer en dat ik je stiekem toch een beetje kopieer…

Nerveus sta ik op het schoolplein probeer koelbloedig stil te staan herhaal continue de woorden het zou erg fijn zijn als je met me wilt gaan Hoe vaker ik de woorden beluister des te sneller de twijfels stijgen misschien een mooiere zin een spectaculair begin wellicht wat zwoel gaan hijgen De spanning neemt mijn lichaam over terwijl mijn…

Juist die laatste lach tekent nog een lijn in sombere gedachten ik schrijf het daar waar het hoort op de kalender met een cirkel om de datum vlakbij morgen maar dichter bij eergisteren alleen jouw gezicht schrijft vandaag…

Is het nou echt zo’n ramp dat ouder worden Een onoverkomelijk gebeuren? Iets waar je niets aan veranderen kunt. Natuurlijk hoort het bij het leven net als alles. We zijn hier met zijn allen maar voor even. Met een missie of ook niet, allemaal met hetzelfde doel. Ouder worden. De één haalt de leeftijd van honderd of méér, de ander…

Een woordenstroom verlaat mijn mond in rust, en vindt de plek die ik heb uitgezocht. Maar tussen al de golven op zijn tocht, verliest hij stilaan voeling met de kust. Misschien zou zwijgen beter voor mij zijn. Hoewel ik dan blijf zitten met die pijn.…

jouw stilte laat zich soms zo horen dat ik mijn oren er voor sluit als jij jouw pijn verwoordt zo zonder woorden sluip ik stil de kamer uit daar elk woord door mij gesproken door jouw geluidswal wordt gestuit…

op de schedelberg kruis mij de wonden aan zeven pijnkorsten kleven een lans in zijn zij twee voeten twee handen verdriet doornt zijn hoofd 'mijn schaamdoek geroofd' zegt hij op zijn rug striemen branden kruis mij kruis mij de redenen aan scherven spreken van lijden en sterven de hemel voorbij donder bliksemt nacht bij dag geven…

ik zag je dwalen in een stad vol met glas niemand wist echt wie je was je kende geen mensen las wel hun wensen lachte een spiegelend wat hoorde hun stemmen in een sfeer van vaag kennen maar de zon nam je mee jouw hart gaat naar zee niet naar dat tijdloos gekeuvel ik duid verder niemand dat euvel jij bestijgt de kansel heiligt…

Ja ik nam eens zeilles Ik wilde varen De instructrice nam me mee Naar een bootje zo klein Ik dacht nog nee Moet ik dit wel doen? Maar ik kreeg een taak En een zwemvest Ze zei overstag Ik zei welk touw Ze zei voor de wind Ik vaarde mee Eenmaal op open water Gooide ze alle trossen los Het verbaasde me niets Zo’n rustige meid Wanneer…