Alle inzendingen, jaar 2006, week 8

Penetreer het papier Het inkt droogt zijn blauwe tranen Maar ze blijven zichtbaar Voor iedereen te aanschouwen die er oog voor heeft Deze manier van verwerken Doet menig mens verbazen Bewondering voelen Of gewoonweg haten De inkt kan door schrijvers’ tranen Het papier ook weer verlaten…

ik waan mij gelukkig met mijn pen en papier met mijn gummetje erbij duik ik erin het maakt mij gek en dronken maar nooit beschonken ik roof de woorden van de straten niemand heeft het in de gaten het is niet voor mijn brood maar meer voor mijn plezier woorden gooi ik op de golven klaterend ontstaat de poëzie tegen de rotsen vissers…

het huis telt de stappen en kraakt in zijn trappen op het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden een bank droomt gerieflijke plooien in liefde ontdooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis…

Plots de nacht zegt hij, zoiets als nu maar dan ín je hoofd tranen oeverloos je brein geplet, een hompje deeg geen woord dat het nog doet en toch, hoe gek, ja wreed na een maand, een jaar misschien zul je door je rouw de zon weer zien dat is niet goed, dat is niet fout leven is sterven, dag in dag uit zie de roos - hoe zij haar dag…

Ik wentel in water Zo warm om me heen Een veilige wereld Voor mij heel alleen Dan duwen plots krachten Mijn lijfje er uit Wat mij staat te wachten Is kou op mijn huid Een stem: ’t is een meisje! Mijn borst zuigt zich bol Dan slaak ik een krijsje En adem me vol Ik glibber en bibber Want fris is de lucht Maar warm in mijn hemdje…

vlokkerig valt de zwarte sneeuw als een wijd gespreide bruidsjapon naar bene licht schittert er schaars doorheen zich laser splitsend in het al heen de zwarte sneeuw; vallende tranen van de vergrijsde hemelse godenleeuw de aarde bedekkend, moede van het brullen, over de mensheid uitstrekkend…

Op een vroege stille morgen In het licht van de maan Dansen op de vloeren Met visioenen van een land In het tranendal Een stevige omhelzing Zweverige stappen Een draaiende zwing Denkend aan het geluk Op de dans der liefde Een aards plekje Onder de maan Intieme gevoelens In een flitsende wals Onoplosbaar heimwee Door deze dans…

De kleuren van mijn dromen spatten caleidoscopisch uit elkaar een sterrenregen blijft achter voor de dag en in het zonlicht vonkt het na zodat elk beeld dat zich vasthecht op mijn netvlies beklijft in herinnering…

vrolijk word ik van een meisje dat zwaait naar ik zie niet wie zwaaien zegt: dag, ik mag je we scheiden nu, maar morgen zien we elkaar weer en anders overmorgen een kind voor het raam zegt mama of papa gedag vanmiddag word je opgehaald heel anders is een neus tegen de ruit, een hand die vraagt, kom je nog terug? of zegt ik zal je missen…

Moeilijk, nee kunnen zeggen kan je opbreken. Nooit nee kunnen zeggen kan je breken. Breek dus met de gedachte dat nee zeggen fout zou zijn. Wanneer je nee hebt leren zeggen, doorbreek je de lijn, van voor jezelf te kiezen!…

Vredesduiven wit vliegen bevlogen, ge- bogen, tegenwind slingers, witte verenkleden vallen en landen, continenten bestoven met de wind Witte veren, vredeslint!…

Een werknemer van een warenhuis barstte van de ambities op de directiestoel voelde hij zich thuis genoot van leidersposities Dus beende hij naar kantoor vanaf nu geen gezeur General Manager daar ging hij voor en plaatste daar een voet tussen de deur De Directie, thans niet gezwicht baalde van zijn verhalen knalde de kantoordeuren dicht…

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiik ga jouuuuuuuuuuu verlaten verlaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaten mijn dooooooooooooooooooooolk tussen de riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiibben iiiiiiiiksterfff voooooooooooooor mijn maaaaaaaaaaaten oooooooooom het geweeeeeeeeeeeeeten te suuuuuussen ik steeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerf iksteeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerf…

de vogelgriep bedreigt zelfs het WK het virus valt in Duitsland niet te stoppen supporters zijn als kippen zonder koppen en vallen aan het front in ongena de Schwalbe kan besmetting niet vermijden de adelaar bezwijkt na hevig lijden ------------------------------------------------ In Duitsland is men bang dat de vogelgriep een bedreiging…

T'is beurd mit d'Olle Grieze* zien gebaaier, want klok staait al doagen op haalf vaaier. Elke moal as ik noar de wiezers kiek, löp'n dij nog nait mit buusklok** liek. Gevölg'n bint vanzulfs suuver staark: gainain is meer op tied op zien waark. K heb dizze regels nog nait schrev'n biekaans of verrek, kiek, wiezers stoan inains aans. Klok…

't Is fijn om de vrouw te ontmoeten. Bij haar is z'n inval een zoete. De twee gaan naar boven. 't Is niet te geloven, zo 'n stuk heeft-ie daar aan z'n voeten. Voor hem is de vrouw onontbeerlijk. D'r oogopslag maakt 'r begeerlijk. Wat is ze charmant! D'r gevoelige hand maakt behaaglijk contact. Het is heerlijk. Bij 't samenzijn vliegen…

ik voel me meer een schikker van woorden ingeblazen door een muze in een luisterend oor door te schrijven wordt zij dikker van een writer´s block geen last daar zijn andere schrijvers voor hoor ze klagen in hun kast soms zingen ze vals in koor van ach en wee en weer ach maand in, maand uit, dag na dag aan hun geef ik de goede…

reik mij je hand in niemandsland wordt niet gelogen we zijn gevlogen naar dit gele strand en daar pardoes geland ik lach vijgen uit de boom en droom jouw liefdeslied je glijdt iets onderuit zon bruint witte deeltjes huid vogels klinken goddelijk luid golven murmelen zacht hun koren tot zwijgen wij geven elkaar wat we…

De zaal ligt als een oud schip afgemeerd, er is aan het applaus een eind gekomen. Nu, doelloos op mijn schreden teruggekeerd wordt deze dag mij langzaam afgenomen. De weg voert naar een huis dat zwijgend wacht, de kamer waar een bed mij tergend noodt. Ik leg me neer, verhang mij aan de nacht, de klamme slaap, klein voorschot op de dood.…

O ntferm U over ons, Heer, hoor ons aan, Z ie toch hoe Gerrit daar weer staat te draaien. B ezopen, zó het kiezersvolk te paaien ! N u bid ik Heer, wil hem met stomheid slaan E n zo weerhouden, onzin uit te kramen. E euwig zal ik U dankbaar zijn Heer, amen.…

pelgrims wandelen om hun hart te verlichten naar verre oorden…

Ooit droomde ik ervan prinses te zijn Koningin leek me ook wel fijn Later wilde ik vooral mensen helpen Ze allemaal met mijn hulp overstelpen Maatschappelijk werker of psycholoog Zelfs dokter is wat ik overwoog Alles was nog mogelijk, alles kon Niets was te gek; wat ik ook verzon Maar wie had het ooit gedacht IK heb het zeker niet bedacht…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

Ademloos kijken daar vliegt een vlucht valken ik wijs ze jou, mijn kind Pijlsnelle beweging voor onze ogen vallende valk die zijn prooivogel vindt Natuurlijke wreedheid verkilt onheilspellend dit kind, deze vrouw Vluchtende gang om jou te beschermen ik kan er wel tegen maar hoe is het voor jou? Vluchtend verdreven ik voel me schuldig…

Kijk, hoe ze daar gaat, met elegante staart, het plein over en staat in dat gevlekte licht, met op haar gezicht het masker dat ze wil ophouden vandaag. Quanto è bella. Quanto è cara!…

Ik heb ze reeds jong geschreven, mijn verzen, Voordat ik wist een dichter te zijn, Als vuurwerk spattend, vonkend en vol leven, Bruisend als een fontein, En die als kleine duivels binnendrongen In 't rijk dat vol van droom en wierook was, Mijn verzen, die de dood, de jeugd bezongen, - En niemand die ze las! - Die op bestofte winkelplanken…

Pistache, met diep bedroefde stem Zeg ik voor u een requiem. Gij ligt daar levenloos en koud, En ’t ergste, Gij waart niet in fout. Volgens het laatste reglement (aan u en mij zo wel bekend) Kan ieder uw goed recht bewijzen, Want gij liep tussen de punaisen. Gij hebt alleen maar uw instinct, Geen katoog dat s’avonds blinkt, En evenmin…

ik kleur de dagen op weg daar waar het zilver en de klokken onze bruiloft zullen laten schitteren met slingers en duizend dankbaarheden zal ik de jaren terug gaan tellen waar jij mijn lief gegaan bent door een tijd waar depressie mij als man mijn taken ontnam of zal ik fantaseren over een nieuw begin waarvan wij weten dat het al steeds…

op de dag der liefde bedekten dromen jou rozenblaadjes op je mondje ging jij slapen, je was moe in jouw hemels ledikantje beide blauwe oogjes toe begon de reis naar vage verten waar niemand ons van had verteld knuistjes samen al gevouwen jaren op een hand geteld was je klaar om dag te zeggen een gebedje voor jou kleine meid -------…

Een hart dat teder leeft en zich laat raken, hoe moeilijk dit bestaan ook is, een stroom van licht en duisternis, en zelf gekwetst zijn en gebroken. Een hart dat mensen ziet, zich laat beroeren, hoe zwak de krachten ook maar zijn en zelf niet dapper in de pijn, maar ontoereikend, ja ellendig. Een hart dat mensen helpt als bloemen bloeiend…