Alle inzendingen, jaar 2004, week 4

Wolken kussen zachtjes de sneeuw tussen donker broos hemels steen helderblauw koel slapend water betoverend diep groen eromheen Fabelachtig mooi stuk natuur door weer en wind gecreëerd droomland en paradijs tegelijk hier zijn ooit engeltjes afgemeerd Mijlenlang zal ik ooit tijdloos reizen in de duisternis van het machtige heelal om te…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

hun lippen zoeken woorden op plekken waar ze vloeiend overgaan ze ademen nieuwe taal met lichamen die elkaar begroeten en verstaan…

Vrouwen, de gevulde van veertig zitten in hun vlees als in een luie canapé. Wulps en weelderig en weldoorvoed. Onderuitgezakt, gewichtig opgepropt in negligé. Ingekapseld, vetgemest en opgefokt. Veelal voos dan vast geslibd. Kooitje open, deurtje dicht - stom wicht dat de geur van het hooi is vergeten - vlinders van het zwaargewicht.…

Dicht de dijken, moet je kijken, hele scheuren in de grond Iedereen staat toe te kijken hoe het water de dijk verslond Nederland ligt onder water De zeespiegel hoger dan het land Eén grote dijk moet het omgeven, is tegen water wel een dijk bestand…

eindelijk benoem je de stilte in woorden die tekenen voor verdriet jouw ruimte was zijn gebied Laat de regen je schoonwassen weer verrassen zonder grenzen met eigen wensen jouw gebied geeft geen ruimte aan zijn verdriet…

Ik hou van de nacht, van haar stilte, van haar geur. Vaak legt ze mijn dromen bloot en schenkt ze mij haar zoete hoop. Soms loop ik verloren in haar rust en dan kom ik mezelf tegen. Ik duik onder in een doodse kleur en bezwijk, lig helemaal uitgeblust. De nacht kent goed en kwaad, ze gidst mij door de diepte van mijn ziel, tot mijn lichaam…

Gekwelde meute Door wild kloppende harten Maar tijd verdreven…

In juni wordt geklaagd in vele woningen: Dat schot dat door de lat werd teruggekaatst... Die goal in eigen doel was mooi geplaatst... Wie lachen wil wordt dan verwacht in Groningen Eerst moet je 's nachts voor kaartjes in de rij Nu komt de show op zich daar ook nog bij!…

zo zuiver als zijn woorden zo angstig is mijn geest hij die mij verraad voor hem is het een feest ik ben nu wel angstig en voel me erg klein hij die woorden spreekt maakt me echt heel klein zijn zinnen snijden door mijn hart en ziel ook steelt hij de vrouw waar ik eens voor viel mijn vorm van geluk was zijn jaloerse blik en net als…

Mijn duisternis is vol van Zijne verborgenheid en mijn stilte van Zijn zwijgen. Met het verlangen naar Zijn bijzijn heb ik mijne eenzaamheid gevuld. Mijn honger en mijn dorst stil ik aan de dis van Zijn begeren. Zijn gemis maakt mijn armoede rijk. Zo ik tot Hem riep in mijn droefheid, Hij ant- woordde niet, Zijn gelaat hield Hij voor…

Alleen is de eenzaamheid soms minder dan kun je dromen van ginder over beelden van handen die strelen van minnen en beminnen van liefde en verlangen Alleen is de eenzaamheid soms minder dan kun je dromen van ginder van iemand die zegt "ik zie je graag" en die is blij met je "ik hou van jou" Alleen is de eenzaamheid soms minder dan…

Ik moet het iemand vertellen, vind je het erg als ik je bel? Ik heb geen zin in mensen die vragen stellen, waar ik nu ben beland noem ik de hel...! Ik vraag alleen maar om te luisteren, mij begrijpen hoeft ook niet. Geen woord, niet praten of fluisteren, naar mij luisteren is hoe ik geniet. Kom ik hier ooit nog overheen? ik hoor van mensen…

Geploeter in mijn maag Bliksem in mijn hoofd Een rauwe droom weggespoeld Door een plotse regenbui Niet enkel het wachten en verwachten Vernietigde mij Het was meer een bom vol haat en liefde Die ontplofte In mij Een enkel woord is genoeg Om de pijn te verzachten Om een glimlach te toveren Op dit betraand gezicht Enkel blijf ik wachten…

Toen ik in de trein voorbij reed en je zag, tussen oorverdovend stil geluid, de wind verlaten wit tussen de takken, zó breekbaar. Je stam een zachte, zoete zuurstok, maar niemand proefde je; behalve ik – ik heb jouw alleenzijn verbrand in de haard en samen zitten kijken naar gezelligheid.…

waar een kus onder de sterren liefde vereeuwigt de nacht haar glans verliest in jouw lach een belofte gehoord duizend wensen in verlangen reikt naar het licht van de maan zal de eeuwigheid verdwijnen in gesloten ogen jouw kus in de nacht sterren laten dromen…

Op zijn puurst is een erotisch vers een lichaam op zijn naakst. Woorden, zinnen dus zoals arm voor de borst hand voor de schaamstreek wenkende vinger glimlach die de passie preekt. Een zucht van ongestild verlangen die taal aan stukken breekt hoorbaar en zichtbaar wordt op weg naar het hoogste punt zout smaakt, zich verliest blote huid…

ik pluk de zwanen uit mijn hoofd leg ze behoedzaam op mijn hand en strijk zachtjes met één vinger hun veren in de juiste plooi vlieg nu maar mijn kleine zwanen zoek je een weg in deze wereld die jullie niet als lelijk eendje heeft gekend…

ik wist het niet dat ik iemand zo kon missen een vis het water een vogel de wijde lucht adem happend naar jou zwevend op de thermiek die met jou en mij opeens ontstond jouw vingers verknoopt met die van mij wie van ons twee hakt hen het eerste door en valt als Icarus in een van god en mens verlaten zee als eerste of zullen wij ook…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

Verborgen herinneringen komen langzaam weer naar boven. De pijnlijke ervan vergeet ik dat heb ik mezelf moeten beloven. Als bewegende schimmen zie ik ze langzaam verschijnen en op dezelfde manier zullen ze ook weer verdwijnen. Ik wil mijn ogen ervoor sluiten en verbannen uit m'n hoofd. hopend dat het niet meer pijn doet maar dat…

Haar vacht knettert De slome blik priemt Nu de vouwen van haar bloes anders vallen Dan volgt een slordig gevecht met knopen en haakjes Of een gesp die weigert. Mag ik gluren achter de gevel In jouw kamer vol rare vlakken van schaduw Voor je een weduwe wordt Die me in haar vet rag wikkelt? Haar fluwelen klauw wil mijn huiver Haar jeuk…

Het sneeuwt, eindelijk sneeuw het ziet er sprookjesachtig uit even komt je jeugd terug 't is vredig en dempt elk geluid. Wandelen in de witte wereld muts en wanten tegen kou héél even sneeuwballen gooien dan warmen bij de schouw. Je wilt dagenlang genieten maar er cirkelen al meeuwen voorbode van storm en regen laat het nog maar éven…

Hij krijgt m'n compliment voor zijn gedicht, waarin-ie zijn idee zo raak verwoordt. Wanneer een ander vers me méér bekoort, dan blijkt het eveneens van Daan de Ligt. Ik ga er dus volmondig mee akkoord, als iemand zegt, dat hij goed werk verricht. Voor mij is hij een dichter van gewicht, die zeer terecht z'n hoge cijfers scoort. De dichtkunst…

ze bouwt een muur rondom en breekt hem dan weer af onderdrukt het hongergevoel maar het blijft een wrede straf de weegschaal is een monster de eetlust een signaal dat genegeert wordt met de angst die haar volgt in een spiraal balancerend op een dunne lijn alsof ze zweeft, maar is ze vrij? de spiegel toont een mager beeld onbewust loopt…

wat zou ik graag jouw tweewieler willen zijn bereden over duizend wegen vol gas toer je op me los 'k voel me aan de wereld ontstegen schuin voer je mij door bochten volledig -under control- zoals jij wilt ik voel me heerlijk tussen jouw benen leef je uit tot je honger is gestild en laat me dan op adem komen met wat benzine en wat rust…

als gevallen dook hij op een ieder perplex met zijn bestaan het was oorlog toen hij viel maar nu kan hij het leven weer aan…

je bruint in het raken van de hemel tropisch in de rulle sneeuw kou heeft je gekleed mode warmt je strakke lijf dat alles van zijn handen weet je ging om te vergeten om even niets van alles meer te weten terug naar de bron om in de zon je eigen kleur weer te bepalen het afscheid moest sloot de woordenvloed waarin je niet kon zwemmen…

geboren lente geschenken van de natuur ontwaakte schoonheid…

“Ik heb definitief een streep gezet onder mijn kleinejongetjesverleden. Door mij wordt nu een lieve vrouw aanbeden, ik hoef geen kinderen meer in mijn bed. Het moest, dat ligt nu eenmaal in mijn lijn, natuurlijk wel een kíndermeisje zijn”.…