Alle inzendingen, jaar 2004, week 4

De zon zal mijn gids zijn op paden die ik zal gaan, en gaat hij 's avonds onder dan zal ik stil blijven staan. Een plek om te slapen, die zal ik zoeken. En de volgende reis zal de zon voor mij boeken. ik zal worden beschut door de bladeren van de bomen, daar zal ik rust vinden in nacht'lijke dromen. De dauw zal mij wekken…

een laars en een schoen wilden samen wat doen maar de laars was te paars en de schoen veel te groen…

uit de nevelen zonder begin tolt blauw gestaag rond haar as ongewoon gewoon nietig in het al heelt ze geslagen door mens en meteoor haar wonden ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze huilt, ze vloekt boombuigend over weggegomd groen druipen stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze…

Helden vragen geen respons gewoonlijk wonen ze onder ons hebben haast helderziende ogen en helpen, uiterlijk onbewogen, degene die in zijn verdriet het zelf soms even niet meer ziet. Belangeloos, zonder misbaar, alsof geroepen zijn ze daar. Misschien heb ik het je nooit verteld maar voor mij ben jij zo'n held!…

Zwarte letters op het witte scherm Een droom die breekt pijnigt mijn hoofd Mijn ogen staren , doen pijn, verstard. Weg illusie, dag werkelijkheid, zo hard. Wakker geschud uit een lange droom Hij was van mij, die van jou was mij onbekend. Hier was het antwoord waar ik steeds op had gehoopt Hard, maar onduidelijkheid had mij verder gesloopt.…

Blikkend door de donkere nacht vallen sneeuwvlokken langzaam in alle rust als gedachten op hun plaats. Ik voel de koelte op mijn huid als strelende vingers die mij raken betoveren zij de wereld in en om mij heen. Stil en geluidloos los ik op in de warmte van je lichaam als een druppel laat ik me meevoeren op de golven van het zijn.…

Warm goudgeel smaakvol en rijp een aroma dat iedereen verleidt achter deze korst vullen holten de leegte met onfrisse lucht deze rotte boel zo doorprikt onbegrijpelijk dat je toch nog toehapt…

Een ijsbeer zwaaide met een palmtak een verdwaald vaandel over het rillend land de verlaten voetstap die de sneeuw brak schotsen van oker in het fluisterend zand Nergens leefde nog het daglicht nergens nog een vertrouwd gezicht Dagdromend van de verlaten helling waar zijn oude kim gebroken slaapt een korte rust blijft toch een kwelling…

het stormt voor de kust van Oostende de stroming die op golven jaagt het zand dat zich perst door de gaten kieren van de oude, trotse huizen op het strand geen volwassen mens twee kinderen slechts met hond hun jassen hoog boven zich geheven handen gehaakt in hun jaspanden zij zeilen voor de wind, staan stil onmogelijk schuins uit het lood…

Wie zal in mijn schoenen lopen? Wie van mijn vriendinnen dromen? Wie terecht gelukkig zijn met mijn schilderijen, wie mijn boeken niet lezen, mijn saldi nadelig ontdekken. Maar op is nu eenmaal op. ----------------------------------------------- Uit: 'De warme slager', 1973.…

ik heb de tijd en jou maar ingelijst in passepartout een inkijk moet het zijn van wat ik doe er is geen plaats de hemel op een kier zo aarden we de dromen we hopen op ontmoeten ver van hier het samen mogen komen verschroeiend is de hand die jou tot minares zal strelen orgastisch is het spel dat wij na duizend jaar weer…

Met een sluier van schaduwlicht verberg ik bittere nachten. Wanneer de morgen naar me lonkt, wil ik de dag niet langer afwachten. Ik vergaar een innerlijke rijkdom en geniet van kleine, grootse dingen, zoals de kruidige geur van lavendel, ‘k wil zelfs in een frisse regenbui springen. Mijn hart wil stralend zingen. Diep in mij leeft de zon…

Kikkers rusten uit Op meubels van de natuur Gezwam van vliegen…

Gisteren, op de Gedichtendag was ook uw dichter danig in de weer. Als Nederlander trok hij flink van leer en ging met vele Belgen in de slag. Helaas werd zijn bijdrage niet gekozen. Een dichterspad gaat zelden over rozen.…

De fiets tegen het hek Er staat een fiets tegen het hek De sleutel die nog steekt Het is de fiets van iemand die iedereen vertrouwt, of van zij die niets meer hoeft Onbaatzuchtig en in dienst van een ander Altijd geven, nooit willen ontvangen Je drukte nooit je mening door, maar nu: nu staat er een fiets tegen het hek. Je was zuinig…

Je lippen lijken een lijntje te trekken onder het woord lief in de verhalen van je aangezicht mijn woorden tasten in teruggehoudenheid gemanteld door jouw halfbekende planeet uit elk gaatje in je blik ontstijgt zijn kernen een vreemde warmte ik lijk erop te drijven geen slag, geen stoot gewoon mezelf, zonder te zinken naar…

Het ruwrijmt, het brimmelt, en ‘s winters geweld heeft varings al ‘t hout in zijn schoonheid hersteld. Het stond daar en treuren, van alles ontbloot; vol deernisse, och arme, en een beeld van de dood! Nog maanden en dagen zal ‘t lijen eer ‘t alom weer licht is en leven, en blad hier, en blom. "‘t En zal," zei de Winter, "‘t en…

wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. de waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan. daartussen de dolenden als dorstigen in…

de grond is wit de lucht is nevelgrijs maar wij zijn mensen die ons buiten wagen in donzen mantels die ons lijf behagen vertrekken wij dik ingepakt op reis geen angst of twijfel brengt ons van de wijs wij stellen aan het gaande pad geen vragen hoe lang het nog zoveel gewicht kan dragen en denken niet aan onbetrouwbaar ijs de bloedstroom…

het zand is nat, suizend helm vloekende meeuwen rotte planken drijven op het zoute water langs de oude weg een zoekende man gevonden met zilveren lantaarn leidde door donkere dalen smachtend naar gemoedsrust van alle woede, laat hem varen en hem in golven van liefde verdrinken om het ongeloof te bezinken en zijn bescheidenheid te openbaren…

Een eunuchenelftal uit Bagdad verloor vele malen op rij. Een voetbalreporter voorzag dat, want balbezit was er niet bij. - En volgens een krant in Voorstonden was 't voetbalteam 'Ira' geheten. Hoewel Irakezen, ze konden het kezen natuurlijk vergeten.…

Je ogen spieden, prangend naar moois. Je lusten wieden, ik ben je prooi. Je borsten springen, woest op me af. Je vingers dringen, zonder gezag. Je haren zwaaien, al heen en al weer. Je handen aaien, op zoek naar meer. Je sappen happen, zoekend naar vlees. Je lippen klappen, Ik ben bevreesd. Je heupen wiegen, ver uit de maat.…

Van roestvrij staal was zijn gezichtscontour alras, haar zogezegde slangengif zou hem niet langer meer verrotten en die veel te weke tintjes groen in haar zo bleke lentebotten bevroren onder zijn druk van snoer die zij probeerde nog te weren. Doch de hardgeworden kern van uien uit haar wintertuin verwijderde zij zorgvuldig, ook de nieuw uitziende…

Statig stapt hij heen en weer, de spiegel toont zijn eeuwigheid, jeugd verdween al reeds lange tijd, tegen de tand des tijds is geen verweer. Zijn lange baard verbergt de lijnen, van een ruw en oud gezicht, en in het schemerige lampenlicht, lijkt hij stilaan weg te kwijnen. Toneelspelen zit in zijn genen, rollen leerde hij met engelengeduld…

amos zag een vogel in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die dalend in zijn bloeden ging vertolken wat hem als kind reeds zo ontstellen kon ik dool opnieuw door donkerholle zalen waar spiegels voorhistorisch licht ontvingen en in ’t gebinte stil de hymnen hingen – wat dwingt mij hier alsnog verhaal te halen ? op de dorpel naar…

Geen woord meer te delen, Maar steeds verder op zoek Naar zijn ware eiland In de zee van liefde Steeds meer omarmend Van wat slechts herinneringen zijn, Trotseer ik de telefoon, Want, Is het wel beter op te branden, Dan nooit een kaars te zijn geweest?…

Ik had in je ogen al gelezen Wat je gisteravond tegen mij zei, En als je heel goed hebt gekeken Zag je het waarschijnlijk ook bij mij. Ik merkte het al aan je handen Toen je me streelde heb ik het gevoeld, En zonder een woord tegen me te spreken Begrijp ik precies wat je bedoelt. Ik proef zoveel liefde in je lippen Als je me kust voelt…

Schreeuwend Vloog ze Hoog boven, Alle verstand Naar nergens En nooit aangekomen Viel ze plots Met haar beide armen Rond zijn middel…

in de spiegel van het leven ligt gebroken verlangen geluk in duizend scherven herinneringen wat eens was barsten vol verdriet brak zijn verleden glans ging teniet liefde werd verdreven maar steeds weer haar lach flitste door zijn dromen reflecteerde hoop in de scherven van zijn leven…

zwoegend, hijgend vereigenwilderd verlangend naar die ene pas een laatste keer alleen gestruikeld dan toch geveld door eigen-last en dus had ik geen keuze hoewel ik er fysiek niet was jouw laatste momenten zijn samen gedragen jouw niet te torsen levens-last net voor je laatste adem weg kracht, weg lucht voor levens-woorden die…