Alle inzendingen, jaar 2004, week 46

Rustig kabbelend als een helder beekje stroomt mijn leven door Steeds weer kan ik me ervan overtuigen dat ik echt waar, bij jóu hoor Waarom kan het dan gebeuren dat een man die ik nauwelijks ken het kabbelende water laat verkleuren mij laat herontdekken wie ik ben Verliefd is niet het gepaste woord Houden van doe ik verschrikkelijk veel…

Hoe winter waakzaam is voor alles wat beweegt en keerpunt is: de aanslag van een karabijn, het knappen van een tak, de hoefslag van het everzwijn. Hoe winter weerloos is voor alles wat verdwijnt en zichtbaar blijft: de voetstap van de jager, de stervende sneeuw, het eeuwig brekende water. Hoe winter zwijgzaam is en weifelt in jouw…

Beelden doordringen op het netvlies van gesloten ogen. Donkere kleuren verbleken tot een vorm van verdriet. Tranen druppelen over wangen met sprongen. De pest is nu net dat ook de stilte valt nu voel ik me klote.…

ik zag verliezen in je ogen meer dan afscheid in je blik woorden sprak je licht gebogen onder hun betekenis je hand gaf kou je groet verwees en zwaaide weg ik draaide bij het hek om nog te kijken je was er niet op de vertrouwde plek…

Is Pim Fortuyn de Grootste Nederlander, of gaat de eer naar Willem van Oranje? Of heeft de laatste moslim-haatcampagne geleid tot nog een nieuwe tegenstander? Want wie de kogel krijgt die is een Zwijger. En dus is Theo ook een Sterke Stijger.…

Het voorjaar in de velden de zomeravonden warm en zwoel, de herfst raakt ons beider hart, de winter geeft koude een stoel het ontluiken van de natuur, de lange zomernachten, kleuren wandelen met ons mee, sneeuw en ijs koelen verhitte gedachten ogen stralen warmte uit, gebaren vertalen zinnen, handen geven liefde leven, monden willen…

Schemering, wacht... Beeld en pas vertragen tot nacht Lange wacht getijden van gevoel gewoel tot ik op de dag aanspoel verloren tussen jouw waarheid en de mijne Toch doorgaan, de blik achterom verankerd... deze dag doorstaan Ik heb geen kracht Schemering, wacht...…

de wereld draait door alsof je nooit vertrok wie weg gaat, wil zich soms verzwijgen toch wacht een duif op verse kruimels brood laat haar wiekslag horen en bij de deur lonkt nog je naam, zo gewoon zo vertrouwd maar het huis voelt leeg en koud, geur en warmte voorgoed verloren…

’t Winterkoninkje heeft een klein bedrijf Helemaal is hij erin gedoken Van luxe was hij lang verstoken Voor zijn groen en zacht verblijf Met zijn smal en hitsig lijf In een bruin verenpak gestoken Zijn oogjes fris ontloken Zoekt hij wormen voor zijn wijf Hoe komt hij deze winter door? Stel dat het gaat vriezen Of de tuin die wordt gesnoeid…

Een brede toekomst, gevuld en niet geweten vernauwt zich tot een dag, een ogenblik, waarin ik spreek, handel, beschik naar maatstaf bewust of ongeweten. Een diep verleden, leeg en soms vergeten, verbreedt zich met de dag, elk ogenblik, met woorden, daden, waarmee ik mijn maten -van harte- af kan meten. Leeg is het verlangen naar volheid…

Flexibele geest Acrobatische gedachten Fixerend op een man zo stug Ga je buigen Of zal ik breken Laat me voor nu jouw hersenspinsels zien Dan krijg je ze morgen terug.…

Neem nog een slokje, niet langer meer gerouwd. De winter die komen gaat is lang en koud. Hoor je de slijpsteen? Hij scherpt de zaag die verlangt naar het hout. Komt je sapstroom tot halt, dan bijt de zaag tot jij valt. Drink, mijn vriend, op de houtvester die ons allen kwelt. In ons bos worden bomen geveld.…

het heeft geen zin, en ook geen enkel zinvol doel om deze woorden op te schrijven, dit sonnet mist vast en zeker ook zijn trotse feestbanket en duidt ten hoogste op een donker voorgevoel het diepste te verwoorden in een kort gedicht met beelden uit een nog onzichtbaar koninkrijk het blijft toch een uit de lucht gegrepen praktijk waardoor het…

Een wolkje dartelt boven de polder en verdwijnt even in het niets Honderden vogels met de kolder verzamelen zich wat later boven mijn fiets met een vrolijke bui want plots rolt er over mijn jas een smerig iets…

De bomen zijn arm maar de wereld is rijk Nu het blad goud is en de zilveren lucht kleine diamanten strooit…

niets dan lucht ben ik helaas geworden onbegrijpelijk vluchtig zonder houvast onzichtbare papieren baas vingerloos vind ik mijn weg op de tast morgen overmorgen de dagen daarna een klucht voor velen anderen zijn boos vergaand geïsoleerd informatieloos ik ben lucht niet bestaand of anders een vliegende vis die hapt en hapt naar adem verstikkend…

Ze hebben me met nylondraad vastgeknoopt Aan een haak in een slachthuis Gevild ook want mijn huid brandt Fantoompijn in de vierde graad Ik durf niet kijken Naar het rauwe vlees, de naakte pezen Een hart dat door de ribben stulpt Er wolkt een ijzeren stank op De beul is me vergeten Zo word ik verlokking voor de maden Alhoewel Ze bevriezen…

ik blader door de bomen en lees een bos in rust verblijf ik hier in dromen of droom ik haar die kust verkleur ik rood in stilte de moederschoot ontgroeid… er wacht mij slechts de kilte totdat de bloesem bloeit ik tel het jaar in ringen en schrijf de boom mijn lief draai rond in heksenkringen en wens mijzelf naïef een holte om te schuilen…

De eerste vruchtbare herfst ooit gekend Met kleurrijke regenbuien kletterend op de keien Een kind van de herfst, dat is wat jij bent Jij zal dwarrelende blaadjes zijn op de kale Heide In lang slepende jurken over ouderwetse straten De wind vrolijk spelend met de roodbruine haren Langs stilvallende menigtes die eerlijk zouden praten En het water…

zit weer alleen voor het beeld van mijn idool is het de goot van het dak of van het trottoir nog door de regenpijp of kan ik zo in het riool bij wormen onder het maaiveld wacht het abattoir zal ik me dronken dood rijden in de coentunnel voor de eer van een laatste nieuwsflits in de krant op zoek naar een wereld zonder drugs en geweld ben ik…

Waarom leid je mijn gedachten over de grens van mijn denken dat op die manier gedachteloos wordt Niet alleen gedachteloos dat zou misschien nog rust geven maar gevoelloos, levenloos Je leidt mij over de grens van mijn gevoelloos denken dat nu alleen nog dode gedachten in zich heeft Dode gedachten die alleen jij weer tot leven kunt…

De dagen zijn niet te beschrijven kleurloos, grijs, ja bijna zwart angstaanjagend zijn de uren die bezit hebben genomen van mijn hart. De wereld is zo klein geworden het zicht wordt kleiner dan klein opgesloten in treurige herinneringen het hart dat huilt van doorstane pijn. Bitter zijn de tranen die ik proef herinneringen aan voorbije…

de zwijger verliest vierhonderd jaar later pas van de prater -…

Hoe kan ik het ontastbare doorgronden als de fles, onbereikbaar in schrift mijn inhoud verteert. Zelfs de vlam die onderhuids het wezen raakt is slechts een weinige beroering van het blad, waar ze woont; de ziel van het ongekende. Ik droom de beeltenis van pen en streek en kader zijn betekenis. Binnen deze lijnen wil ik dwalen, nooit meer…

Laat mij weten als ze komen in hun heel lange witte jassen en ik dan mede word genomen om voortaan op mij te passen Laat mij weten als ze naderen met de dwangbuis in hun hand als ze stappen door de bladeren naar ’t gesticht waar ik beland Laat mij weten als ze kloppen op de deuren van ’t alleen zijn dan kan ik mij nog verstoppen in het…

Als je naast me loopt vind ik dat heel fijn zo samen wandelen zonder eenzaam te zijn als het kouder wordt pak ik je onzichtbare arm dat voelt zo goed wordt van binnen warm als ik zacht om je huil is dat niet van de pijn gewoon vreugdetranen omdat ik zo dicht… zo dicht bij je mag zijn.…

Het is hier groen, het rimpelende water, de bomen en de banken en een stengel met een kleine paarse bloem. Hij weet het niet zeker. Thuis heeft hij een witte zwaan in de keuken van porselein. Rozen van pastic in een rode vaas, een blauwe bloem op zijn beker, de koffie is altijd warm. En kringen op het tafelkleed. Soms komt Nora binnen. Ze is wit…

Een pretpark ter vermaak en ook ter ere Van de onbetwiste Annie MG Schmidt Dat komt in een toepasselijk gebied De pittoreske dreven van Almere In 2007 opent het geval En de petteflets, die staan inmiddels al…

Regendruppels vallen Gewoon van boven naar benee Waarom doe je zo moeilijk En loop je niet gewoon met me mee? Regendruppels vallen Helder vol met glinstering Hoop en drama zijn voorbij Hoe is nu de stemming? Regendruppels vallen De nacht komt eraan Vol met plannen en gedachten Zal ik alleen naar bed toe gaan… Regensdruppels springen…

Intens is mijn verdriet omdat je niet bestaat want in welke wereld is het dat het zo gaat Diepe pijn vanuit mijn hart kerft in ons leven omdat het zichtbaar is dat jij ons niets kan geven Niet meer dan als zijnde lucht geschreven in mooie woorden die wij allen wilde horen maar die ons niet bekoorden Godverdomme, alles was dus schijn…