Alle inzendingen, jaar 2004, week 46

Op een nacht dwaalde ik door een verlaten laan toen ik in het schijnsel van de winterse maan vaag een elegante vrouw zag staan. Verkerend in de zalige waan dat ik mijn allerliefste daar zag staan ben ik als in een droom naar haar toe gegaan. Toen ik haar was genaderd zag ik ontdaan wat een vergissing ik had begaan. ‘k Had enkel een stenen…

Heel langzaam is het eind weer in zicht na een lange tijd van donkere dagen, kan ik weer langzaam genieten van kleine dingen die zo belangrijk waren. Het wandelen tussen de bladeren de mooie kleuren die de herfst met zich mee brengt de vogels die fluiten de zon die door de wolken schijnt, zelfs de regen, die hier in grote getale neervalt…

De troosteloosheid regent mij tegemoet, als ik de Zuiderringdijk op rijd. De huizen laten mij moedeloos met neergeslagen ogen passeren, de lege schoolserre doet schrijnend aan. De manege is een oase in deze grijze woestijn. De Volvo ploegt zich een route door de modder op wat onzichtbaar de Clingeweg heet. Grazen gebeurt hier niet, tankachtige…

Vandaag zijn we met zijn allen opgeschrikt door waanzin en razernij is nederland in denken vrij of wordt onze vrijheid ingepikt? en elke bekende onverlaat ondertekent snel : ik haat de haat.…

Zo vrij als een vogel is in de lucht Zo woordeloos bevlogen van de pracht, Van het hemelgewelf, Dat zij nooit meer daalt op de grond waar het Begin van haar vlucht was gelegen toen Zij de modder ontsteeg Dus bind ons met touw, maar daar Waar huid brandt, vezel te diep, Te hevig, zijn weg, door ons…

Als een rivier zonder eind stroomt de massa door Met het hoofd naar beneden gaan we ervoor Veel te veel gepraat over nutteloze dingen We vergeten te leven, we denken in kringen We denken veel te veel, te moeilijk en te wenselijk We denken om te denken, misschien wel menselijk Ik neig vaak naar het onmenselijke, de zonnige kant Ik wil gewoon…

lange uren moest ik stil zijn met de stille gemeente omspoeld door het woord snel vertrok ik dan naar de ceder op de libanon waar ik tussen de wortels afdaalde in het verwulft daar flakkerde een kaars en zag een kruisspin toe op het vullen van botervaten met hazelnoten rozenbottels appels en sleedoornpruimen na ter verpozing…

Je voelde altijd wel de provocatie De overschreden grens De botte bijl die hakte dat hoorde bij Van Gogh als Een bijzonder mens Waar anderen stonden Liep hij door Waar anderen hielden Ging hij voor Onder aversie of bewondering Met minachting of roekeloos Al naar hij verkoos Waar anderen doorgaan Werd hij gestopt Waar anderen vervolgen…

In jouw armen Is er geen zoeken Geen vinden Geen gaan en komen Van gedachten Geen vragen over goed en fout Geen denken aan Zinvol of zinloos Geen gevaar noch veiligheid Geen weten Geen benoemen In jouw armen is geen... Is wel…

Vertrouwen zwaar geschonden harde woorden sneden diep fladderende vlinders vermoord zodat mijn hart een wond opliep Mijn gevoel werd gevangen ver weggestopt in een kooi van pijn en stromende tranen het was alles, behalve mooi Vertrouwen zwaar geschonden nooit gedacht dat je zo zou zijn ik droomde fonteinen van liefde maar belandde in…

Vermoedens van de brandende lippen, die elke keer op het grensje wippen, behoren wijselijk op elkaar te zitten.…

De begeerte stokt in mijn stem De honing van mijn ijl geblaat Lieten haar twijfelend achter Een meisje nog Dat haar voddenpop martelt En niet maalt om mijn hoofs gezwets Ze wet het mes en dartelt Ongenadig om haar prooi Drijft het diep in de strot Het lam ligt spartelend op het offerblok Haar greep wordt slapper Door mijn ader gaat een koude…

Laten wij nou maar afscheid nemen dat bespaart ons een hoop verdriet onze relatie drijft op problemen wij liggen elkaar gewoon niet Laten wij nou één keer eerlijk zijn deze liefde bleek een vergissing ons spanningsveld is veel te klein geloof mij, dit is de juiste beslissing Reis verder in jouw leven vol pracht vergeet mij en hoop niet…

kom vlij je met mij in het groen ik geef je dan mijn zoetste zoen in paarse klaverweiden een open hemel boven ons het allerwitste wolkendons en niemand dan wij beiden ik balsem als je mij toestaat de scherpte van het prikkeldraad waar jij door mij geraakte ik voel en huil met jou in pijn geloof dat ik in schuldig zijn jouw liefde niet…

In de nabijheid van een stille streek als een lange adem bestrijkt het gevoel misschien te weten als liefde verpakt in een veer. Terwijl de avond zet groeit het verlangen, spreekt het hart over gemiste kansen en smeekt om meer. Misschien in een droom een handreiking die waarheid brengt, misschien het geloof dat naar zekerheid reikt.…

Tussen geum en aronskelk staat de tuinman met zijn net. Hij schept en schept de vliezen weg, bij oevergras en waterblad. Aanslag en afval aangegroeid, takken en blaadjes aangewaaid, van hier en daar en overal. Van overal uit het heelal...…

Fortuyn heet nu 'de grootste Nederlander' hoe kón de KRO toch zoiets doen, het aantal stemmen? Amper een miljoen, al tel je de reacties bij elkander. Het was 'een spelletje'zo wordt er nu gezegd. maar doet men daarmee de betrokkenen wel recht?…

Zoeken, Leren, Projecteren een levenslang spel Ben ik omsingeld door vriendschap of verlangt mijn lichaam weer naar kippenvel? Verdovend en teder dualistisch ontrouw Maak ik mijn eigen vuur aan of blijf ik me warmen aan dat van jou.…

late ochtendzon doet bijna uitgebloeide zonnebloem stralen…

We vinden iets terug, het is niet meer dan een scherf van die veel te jonge en te mooie te grote god van de liefde alsof hij brak toen onze handen loslieten we hebben hem niet gezocht maar daar ligt een verdwaald stuk van zijn gezicht alsof we misschien toch om ons heen is alles hetzelfde gebleven de wind het waaiende helmgras het witte…

Weet je waarvan ik misselijk word? Al die praatprogramma’s rondom tien, die ziekenhuisseries als Spoed en Ie-Aar en Ivo Niehe met zijn gevoelige snaar, ik kijk niet meer, ik heb het wel gezien… Weet je waarvan ik koppijn krijg? Dat Donnergedoe over gvd en godsamme, het gezanik van de Bond tegen Vloeken, het femelen van hen die het hoger zoeken…

Geland in vleugels van verwachten stroomt onderhuids verdriet bevrijd nooit raken wij het verleden kwijt licht gekleurde dagen verzachten al kost het ons de nodige strijd vergoten tranen in stille nachten verstopt realiteit onze gedachten beschilderd doek tekent eenzaamheid het houden van, op weg begeleid door zinnen die ons nader brachten…

je blik was hemels in het blauw dauwde verlangen bleef glinsterend aan je wimpers hangen die ik kuste maar die niet mijn zinnen susten je lippen glommen vochtig rood in een eerste openen gaven zacht een glimlach bloot als welkomsgroet een openheid die ik niet eerder had ontmoet je stem was als het ruisen van de wind de hoge…

Ik hou mij de spiegel voor waarin zij schijnt vertel trots dat hij aan diggelen is en toch ben ik de gebroken weerspiegeling…

kan ik alleen nog maar stil zitten staren de tijd is toch zo al eindeloos uitgerekt niemand kan het tij nog keren in doodtij blijft in onze accu het zoutzuur bezweren ellendige starheid beheerst ons leven van langer leven ga je vroeger dood ingepopte angst en slechte raadgever oh de prachtige vlinder ochtendrood blijven wij toch altijd als…

Ze calculeren weer een ruimtereis, zie, hoe ze rijen cijfers bestuderen waarvoor ze ooit formules moesten leren. Geleerd is echter niet gelijk aan wijs. Wat weten ze van dichtkunst of muziek ? Alleen hun spacelift-logboek is beduimeld, de muze in hen is allang verkruimeld. Zij rekenen, verdord door de techniek. Ze hebben dan een hoog IQ…

Als ik later groot ben, dan ga ik buiten spelen Niemand die me tegenhoudt En als iemand het toch aandurft, dan zal ik hem bevelen Al is het zijn zandbak, dat laat me koud Och was ik maar weer zeven jaar Met choco op mijn wang En ranja met een rietje in een plastic glas Fantasie en vingerverf op het behang Als ik later groot ben, dan koop…

er klinkt een duizend kleurig lied melodie en de woorden bekend zijn als nieuw ouderdom is niet hoorbaar de klanken worden verwend met beleving herkenning van oude dingen levend door opnieuw te zingen er weer anders van te houden zoals het vuur al eerder brandde in een andere leeftijd kijk op dingen verandert herinnering leert het in de…

Mij lijkt het vrij opvallend, dat gefriemel, de broek heeft ook meer bobbels bovendien en volgens mij is het heel snel te zien ofdat-ie echt is, of zo’n namaakpiemel. Je toont wat plaatjes uit een porno-shop en daarna staat de échte heus wel op.…

Ik ben een zeer gelukkig kind, Wanneer men dit bedenkt: Mijn vader is mijn beste vrind, Die mij schier alles schenkt: Zijn afgedragen zomervest, Zijn oude broeken, en de rest; Maar dat weet Moeders naaister best. Hoe lekker smaakt die boterham, Met dat Sint Nikolaas, Dat mijn mama mij brengen kwam In plaats van Leidse kaas. En och! hoe…