Alle inzendingen, jaar 2005, week 23

Had vannacht een huis op een terp, eromheen een voorbeeldige tuin. In de tuin lag reusachtig een steen van twee doorsnee bij één. Doopvontig was hij, een slordige ster met een mond. Ik liep door de tuin met een boog om de steen en keek ervan weg. Toen stond hij op, vernielde perk en gazon terwijl hij achter me aan de terp op klom. Ga weg…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

ik zie je in het strijden in somberheid aan het verleden lijden terwijl je keuzes hebt gedaan je zou je vrijer willen voelen en niet gebonden zijn aan al die doelen die houvast leken in bestaan vergeet de wereld eens die je heeft opgevoed, want dat wat vroeger opgeld deed is tegenwoordig niet meer goed je bent een ander aan het…

we liggen daar naakt en je kijkt naar mij ik vraag me af wie ben jij zo'n mooie jongen zo zacht en ongedwongen een nacht samen zijn dat was fijn samensmeltend hand in hand feest na feest het is een mooie tijd geweest…

Zullen we een nachtje vluchten naar het paradijs bij de maan waar we zweven op pure ontspanning en ons volledig kunnen laten gaan Daar waar niemand ons zal missen waar een ster van rust ons verlicht de warmte van het heelal omhelst ons zie hoe alles even mooi is met je ogen dicht Daar waar de dood niemand achtervolgt waar geen verschil…

Vandaag trouwt Rafael met Sylvie Meis. De plechtigheid wordt op tv verslagen door SBS. Men noemt daarbij bedragen waarbij ik denk: die lui zijn niet goed wijs. Het echtpaar Beckham wordt door Van der Vaart in populariteit geëvenaard.…

In den beginne Verdronk ik in woorden Spelde ik speels en Verzette mijn zinnen. Plots werd kiem gesmoord, Onschuld vermoord, Afgeserveerd, Gevierd onteerd. Gevoelens omgekegeld En zinnen ontregeld, Linea directa, willig en stug, Ik kom altijd terug.…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert.…

Het gras heeft nooit zo groen geleken als vandaag toen ik langs het pad van bloem naar bloem ben gehuppeld, waar ik besefte hoeveel kleur en warmte het leven om mij heen bevat Ik ben door muren heen gelopen en over vele bergen heen gegaan, ik heb aan afstanden gebouwd en opnieuw weer afgebroken tot ik mezelf uiteindelijk heb verstaan…

in puin zag hij de edelsteen hij was een kenner, tenminste dat beweerde iedereen het afval dat hij onderzocht bleek van een bekende hij zag haar jong en niet verwend alsof iets haar, voor hem bestemde ze leerden van elkaar de zon de wind en ook verdriet waarderen in het houden van vandaag verlangden ze ook morgen te proberen ze…

De kleuren van de regenboog, de stilte en het binnenhof, beslotenheid en inkeer. maar ook het gaan en spetteren, het klinken en de lach, de dynamiek van alle woorden in openheid en transparantie... De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen…

En als ik je zie merk jij dan dat ik even een paar seconden in deze tijd geheel gewenst stop met leven. En als ik je aanraak merk je dan dat ik bang even opkijk om te zien of je ook merkt dat ik naar je verlang.…

Verdwaald in je ogen Een stilte onder het maanlicht Jij en ik Verdwaald in je woorden Een licht in de duisternis Jij en ik Breek de stilte Doof het licht Jij en ik worden één…

Slechts één minieme stap naar voren en dan staat hij in de vuurlinie hoe bonkt het hart en trilt die knie geen deur in zijn ivoren toren die opendraait naar de geschonden mens het bloed vloeit over de betonnen grens Verbrijzelde ogen staren hem aan een smekende blik treft zijn gelaat verlatenheid waar geen maat op staat een laatste wenk,…

Mijn schaduw, duister zwart Vertekend en verbogen Ik heb je nooit gemogen Verbannen uit mijn hart Ik neem je met mij mee Door straten, velden, steden Tot je stil en zonder reden Ooit één wordt met de zee Maar laat mij niet alleen Mijn schaduw in het duister Mijn maanlicht en mijn fluister Want wij zijn samen één En samen zo…

Ik heb vast iets met platteland en vage torens in het verschiet van zondagmorgen. Fryslân wiid en fier, dizige boskjes en tsjerkjes en Pake dy seit dat is Wommels en der leit Lutkewierum - Friese zondag nabij verleden kerktorens nu en dan en Pake om ze namen te geven die het kind meteen vergeet maar die de oudere wil herbeleven in…

Even alleen en het dondert zwarte koppen boven mijn hoofd en regen vanuit mijn ogen Even de energie voor mezelf en het raast in zware stormen tussen de diepe groeven door En dan is daar, heel diep, dieper van binnen een zwak schijnsel dat wacht op mij vol rust Even alleen en ik zie mezelf van binnen naar buiten komen, het harnas opzij…

Jouw stralende oogjes schitteren van plezier ze doen mij smelten zelfs al ben je niet hier Je bent niet mijn kind niet van vlees en bloed maar ik kan zo genieten als ik jou met liefde voed Ik voel me zeer gelukkig als je slapend bij me ligt en je zacht met je handjes kriebelt over mijn gezicht Je bent mijn stoere bink je kunt altijd…

Stuiptrekkende ledematen En de pupilreactie nul De reflexen minimaal Na die ene laatste pul Dan volgt de snelle diagnose Op gesmeerde spoedopvang Als rubberen wielen piepen In de bochten van de gang Alle paniekgezichten bidden Uit angst voor eigen schuld En op dat moment zijn zij Met zorg en spijt gevuld Weer een falende selectie…

ik ga je liefhebben als nooit tevoor mijn vingers zullen dansen in woorden open ik zing zacht de melodie jij ademt alle kansen ogen die elkaar ontmoeten in herkennen en naar de onontdekte plaatsen zoeken jij ebt, ik vloed en samen maken we de branding, onze golven vinden hier hun stranding we sprongen in het tij de storm was…

Terwijl het levenswerk in een ijl tempo voortjaagt langs gesprekken van de dag spelen op straat de kinderen een glimlach elkaar toe tot later en nog later heel erg moe de moeder binnenwijst. Met de verdieping onder zich vandaan geruimd spelen zij binnen verder uur hun schaduw is een vogel op de muur hun leven wordt een langzaam stil gaan staan…

soms krijg ik rugpijn van het blazen maar soms is het de enige manier om windje mee te krijgen…

Per dag zijn we een uur op internet Een uur dat klikkend kind en senior Verbonden zijn met web en monitor Dan wordt de datastroom pas uitgezet Wat deden we dan vroeger in die tijd? 'ns zien of daar een site aan is gewijd…

Zij geniet onder mij Maar dan buiten bereik Een verdieping lager Door een dunne vloer gescheiden Ik woel me droomloos wakker In koud linnen gewikkeld De nooduitgang naar het hiernamaals Is met staalplaten dichtgetimmerd Elk teken een mes De lachende stem De schaduw van een gebaar De deur die ze vergrendelt Een gedempt gekreun…

Goddank ben je zo eerlijk te zeggen waar het op staat, ik dank je voor je vriendschap beter dat het zo verder gaat. Kostbaar zijn jouw lieve woorden van dankbaarheid aan mij, het geeft een gevoel van binding maar ook van beiden vrij. Ik hoop op een vriendschap, duurzaam, eerlijk en open en dat we nog een hele tijd dezelfde kant uit mogen…

Ik loop door mijn gedachten Tot ik bij de achterkamer ben De snijdende pijn die nooit went Hoe lang ik ook zal wachten Voorzichtig open ik de deur Mijn gezicht bedekt met tranen Mijn spiegelbeeld in alle ramen Met in mijn hart een grote scheur Ik wil zo graag even terug Naar alles wat ik ooit liefhad De voldoening in mijn hart Heel even…

Na maanden een ballon opblazen, vol met mooie dromen klapt hij stuk weg toekomst vol van kindergeluid je mag niemand leren lopen geen armpjes om je heen weg kinderliefde weg geluk keihard word je teruggeblazen maar toch, door je bittere tranen heen weet je diep van binnen het komt weer goed dit kindje was niet voor ons bedoeld heel…

Grote trieste kinderogen kijken de wereld in ze weerspiegelen de angst van vergetenheid de eenzaamheid knaagt aan hen net als de honger verschopt en verlaten leven zij laten wij hen niet vergeten.…

Een jaar nog maar en wat is er veel gebeurd. Een jaar met veel verdriet maar ook heel veel vreugd. Een jaar met heel veel vragen, met veel onzekerheid. Allemaal om jou onze kleine meid. Als ik naar je kijk naar die lieve blik. Lees ik in je ogen: "waarom ik?" "Ik wil zo graag ik doe m'n best. Maar ik kan het niet zoals de rest.…