Alle inzendingen, jaar 2005, week 26

Bluetooth, dualband en ringtone, MP3, digitaal en ledflash Screensaver, java en Icoon WAP, UMTS, digitaal en SMS GPRS, MMS, VGA en truetone display's, beltegoed en ruisniveau downloaden en polyfone luidsprekers en streaming video oplaadbare batterij en resolutie kleurenscherm en mediaspeler reisadapter, nieuwe revolutie oortelefoon en…

Staarde in de leegte van veel land dat grijs getuigde van onwijsheid steeds meer een stad waar één een ander hindert in de beweging van de dag er is nog horizon onder een dalende zon soms zichtbaar in de wind met heel veel stof om die hoek in te staren maar ik zal wijzer zijn…

in verdraaide woorden liegt de leugen niet laat haar mening horen wordt geen stuk verdriet ze schrijven is een lachertje het lezen meer de kunst vorm ze in het wachten als welwillende gunst waar de mening onverdroten het daglicht heeft gezien vroeg of laat mag hopen dat iedereen geniet…

Ik sta nu eenmaal voorbij de grens, Aan dewelke ieder normaal mens Moet stilstand houden. Een vriend heeft me onlangs verweten, Dat ik buiten het normale, - volgens hem het goede - ben getreden. Maar het lot, - of wie? - heeft het zo gewild, Want het heeft mij het ongewone voorbehouden. Niet ik ben ongewoon, maar wel mijn levenslot. Bij mijn…

het kind in je wint weer terrein gaat steeds meer buitenspelen maar jouw volwassenheid houdt angstig nog de teugels kort dat is wat schort in samen weer de wereld gaan beleven we sluiten zo vaak kort omdat die spanning geen verdriet verstaat geen begrijpen draagt van mensen zo dichtbij elkaar die enkel blijheid willen zien die…

Zuipen en vreten Binnenhof, geweten ? Lautrec had het niet beter kunnen schilderen Nederlandse polikliek aan 't verwilderen Wij betalen dat geschrans En krijgen zelf geen kans Zij draaien de muziekjes Ons resten slechts de kliekjes…

Mijn neus bloedt Al jarenlang Steeds minder tijd tegoed Het eindigt eens, ben ik bang Ingeschreven in gemeentepapier Halverwege de vorige eeuw Ik vertrek geen spier Onderdruk mijn leeftijd met een geeuw…

Je kunt niets meer verbloemen dan een wereld om je heen een verzonnen fantasie die je niet begrijpt die zelfs jij niet begrijpt je eigen verzinsels. Elke leugen die je voor waarheid nam zonder je te verdiepen zonder dat je wist wat er werkelijk was je bent een verloren ziel in een hel van feiten die je niet meer kan doorzien, je hebt…

Er is een vlindersnelweg aangelegd om vlinders naar een ander bos te lokken. Maar of ze echt wel komen dat blijft gokken, die beestjes zijn toch aan hun bos gehecht. Misschien komt daar ook nog een vijfde baan. Of dat met veel lawaai gepaard zal gaan?…

“Aantal rokers paar procent gedaald!” verneem ik uit de vette krantenkoppen. Als blijkt dat steeds meer mensen willen stoppen heeft die aktie toch iets uitgehaald. Of wijst die paar procent toch op een falen? Ze zijn gewoon gestopt met ademhalen!…

Laat nu de doodsklok voor mijn Liefde luiden! Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur…

Hij draagt zijn last en met gemak is hij een voorbeeld voor ons allen. Door niet luid balkend op te vallen, maar daar te helpen waar het moet. De mens als ezel doet het goed.…

Vergeten is sterven doch hard en pijnlijk dringen beelden en geluid gestadig door uit een ver en nabij verleden vastgenageld in het heden is de stem die ik verloor hoor spreken en zacht zingen zie ik heel en ook de scherven Door mij trekt de historie van een vroeg gevallen leven onherstelbare averij aan mijn schip het open water roept…

De Coöperatie, geprezen initiatief wat betreft arbeiders’ verheffing, legt het loodje in de strijd met Kopen bij de Spar en De Gruyters Snoepje van de Week. De VW-bus met dagelijks vers brood verdwijnt, stem en verschijning van bezorger Nieuwenhuis vervagen gaandeweg. De melkboer met zijn losse melk en pap, de slager die ook slacht… Het…

Het rationeel besluit Over leven en dood Maakt verdwazing Onze lotgenoot Ik kan het niet laten Te denken dat leven Soms te makkelijk Wordt opgegeven Geschreven naar aanleiding van het artikel 'Mensen sterven onnodig' (21 juni 2005, Dagblad van het Noorden; strekking: Hartpatiënten overlijden door gebrek aan operatiecapaciteit, desondanks…

met de regen kwam de koelte heel dicht schuilden wij onder het lover daar herkende ik de geur van negerjongens zo vertrok de laatste greyhound in het zilver zag ik heel even de gekleurde plukkers gebogen staan 'ze zullen nat worden ' sprak de jongen 'laten we gaan vrijen ' zei ik…

laat jouw vingertippen zachtjes tijd aanraken ontglippen uit handen als een korreltje zand tot waar eeuwigheid verglijdt in angstig dromen de herinnering vervaagt door eenzaamheid omhels dan heel even de dag het ontwaken de tijd zal jou raken nog even te gaan…

Ik zoek het geluk, het licht, maar ik kan het niet vinden. Het donker belaagt mij, ik kan me niet binden. Ik blijf hopen en drijf me door de donkere, dichte mist. Het licht vindt mij en eindelijk ben ik verbonden. Verbonden met het licht, verbonden met het geluk!…

Onze vingers beroeren elkaar, slechts een enkele keer. Ik kijk je aan en staar, je slaat je ogen neer. We stijgen, je lichaam beweegt op het geluid en ik bestudeer het non-verbale. Ik zie een tinteling op je huid, en voel je gedachten verdwalen. Dan probeer je te kijken, onze blikken ontmoeten. Maar meteen wil je dat ontwijken en bestudeer…

Je stem, ik luister nog steeds ernaar in de nachten en dagen waarop ik jou zie staan De stilte in je ogen het is dieper dan in je leven toen je zo gezellig nog meepraatte Mijn hart is genegen en de druppels traan stromen neer wanneer ik jouw naam nog fluister…

Luister! luister naar de regen en zie de bloemen stralen de zon is even weg en je huid komt nu tot rust luister! luister naar je zelf naar je lichaam en je lief. Tijd voor besef is nu gekomen en luister luister naar de regen.…

Vogels troepen samen en jaar naar jaar vliegen weg in niets in herinnering gedachten van stilte want zwijgen is nog steeds goud zij gaat voor zilver…

ik zag je gaan liet eigen dingen staan ontmoette in zijn ogen een kinderwereld zonder mededogen woorden sloegen terug maar het verbaal verhaal had nog een staartje machteloos sprak het servies zijn scherventaaltje je zag de angst en chaos in zijn blikken, hij was voor even geen partij en blij om in jouw armen zacht te mogen snikken…

Ik blijf Ik schrijf Genegenheid Eigengereid Al word ik honderd keer niet erkend Mooi toch, dat jij er bent !…

Beschaamd wend ik mij af Van deze plek De taal is straf Afwijzing in drek Pierlala dood als een pier Ego grimlacht, Vertrekt geen spier Ik vertrek in de nacht.…

In plaats van het gebit eens goed te borst'len Kiest men 's ochtends liever voor een ragpartij Flossen? Poetsen? Spoelen? Pah! Aanstellerij! Gebruik die tijd toch voor wat bedsteeworst'len Met flink veel tong, dat dient een dubbel doel, dit Scheelt weer een bezoekje aan de smoelsmid…

Taal een mombakkes. Klaterende klanken strelende woorden harmonische zinnen die de chaos bedwingen. Daarachter de donkere krater - tong- en tandeloos de huig weggerukt de amechtige blaasbalg - waarin ik zwijgend schuil. Weer es een andere hij treedt op in weer een andere taal. Dieper weg vlucht ik dodelijk gewond als een steppewolf…

Soms knaagt aan mij dat angstige gevoel: Ben ik nou wel de vader van die jongen Die studiebol, die falen heeft verdrongen En zonder dralen afgaat op zijn doel De voorspoed heeft hem luidkeels toegezongen Zelfs voor de heetste vuren blijft hij koel Een zelfverzekerd lachje op z’n smoel Het pad naar boven kent slechts reuzensprongen Examenfeesten…

de tijd waar ik oversprong viel dwarrelend naar beneden de ruimte waar ik in doordrong versplinterde tot plaatselijkheden vastgeklampt aan de adem van mijn mond heb ik al het bestaande uitgedampt tot aarde, tot grond in sterrenzeeën heb ik gezwommen zag de schepen één voor één zinken heb alle melkwegen beklommen om me uiteindelijk…

Met lege handen en een leeg hart gevoelloze vingers haar blik verstart koude streelt haar huid voelen doet zij niet meer woorden zo bast het doet haar geen zeer terug is de façade het masker van alsof haar metgezel van jaren weer vanonder het stof één schil was gepeld een glimp van haar hart was getoond voor even nu rest nog…