Alle inzendingen, jaar 2005, week 26

zo klom ik op Vogeleiland at de kwarteleieren met de aalscholver op mijn erectie sprong in bramenstruiken en likte de doornen naakt als ik was schuurde ik mijn huid spoot mijn zaad tussen kroos en karper omarmde de wezel en hermelijn en sliep de zeven dagen totdat ik naar huis moest we eten spruitjes, zei moeder mijn broers likten…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

je buik is volgeklad met onverteerbaar jij was platter en zatter dan de wereld verbijsterd heb je morgen als eeuwig gezien gevangen stilte met donker vermoord ik heb je gelezen je woorden gehoord…

Bekleed het met warmte Strooi liefde op de vloer Zet deuren voor wie je lief is, altijd op een kier Het nieuwe huis.... je toekomst begint hier!…

op weg naar nergens komt besef van terug het begon toch ergens misschien is er ’n brug gebouwd op het vale grijs van skeletten elke brug had zo zelf een eigen prijs geluk is bruggen zijn heden uit verleden bruggen voor heden moeten nog verleden bruggen voor nu zijn altijd te laat nieuwe skeletten…

Ik overtuig je met mijn ogen en overtuig je met mijn mond. Jij beantwoordt onbewogen en met je lichaam, borsten en kont. Ik overtuig je met woorden en overtuig je met kracht. Jij beantwoordt mijn accoorden, door te blijven die nacht. Ik overtuig je met mijn zinnen en overtuig je met mijn gezag. Jij beantwoordt door te beminnen en te…

Je haar verward Je heupen hard Je borsten groot Je naakte schoot Je lijf amorf Je bent mijn Venus van Willendorf…

Doe mij maar koffie verkeerd zeg jij en terwijl je alle pijn op tafel legt geef ik een trap tegen de stoel aan de andere zijde vang jouw tranen op lees geschiedenis in doffe ogen, deze dag schrijft nu al een zwarte herinnering weer laat ik los neem in stilte afscheid van de verwondering dat dit leven gespeeld is in de spiegel…

Voor er puin door het ruim dreef Voor de klok ons verder joeg Was er een knal uit het nulpunt Een natuurwet propt de stof samen In een kruitvat, een zuigend gat Die sterren, nevels, stelsels slikt Versnellend in de verte dijt het uit Met een golflengte voorsprong Als een naald die in het rood schuift Toen nam god het over Hij legt…

welke deel van mijn vrouw zijn is minder menselijk dan het menselijke in een man? welk woord van mijn taal is minder waard dan het woord gezegd en geschreven door een man? welk verlangen van mijn hart is slechts vlammen en nooit de brand? welke vrijheid spreekt mij niet aan? wat voor pijn doet mij minder pijn? en welke dood raakt mij…

ietsje pietje vliegje vlucht als een diefje de meppers staan klaar sla je vleugels maar vlucht naar boorden veiligheidsoorden waar niemand jou nog ziet bespaart je veel verdriet…

Ondanks dat haar poffertjes mooi bruin waren verbrand wees de vader naar haar tempel dat het zonde was te zonnen op zondag op het zonnig naaktestrand…

oh, lief ik had nooit kunnen bevroeden dat ik onze gelukkige dagen opnieuw zou beleven in de diepe pijn van de winter en toch zou ik wederom nieuwe lentes en zwoele zomers zoeken als bron voor de tranen die onophoudelijk mijn wangen strelen…

Geen wolkje aan de lucht. Ik zal wel moeten: m'n vrouw wil naar het strand en ik moet mee, al walg ik van een bad in zon of zee. Van 't laatste krijg ik altijd natte voeten. Ik lig aan 't overvolle strand voor aap en kijk vergeefs naar vrouwen van m'n dromen. Het uitzicht wordt me door m'n buik ontnomen. Ik schik me in m'n lot en val in slaap…

Warme zomerweide wandeling. Kniehoog rijp gras kruipt waar het niet mag gaan. Cirkelzaag zoemende insecten in de pollenlucht. Ik loop met vreemde hoge stappen en wil alleen nog kransen vlechten of loom gaan liggen in het gras. Een dekentje? Nee, dank je, hoeft niet, laat ik me vallen en daar kriebelen al mieren als jouw vingers en voel…

ik lig zo in het verse groene gras droom in de lucht mijn verlangen als of jij er nog zo even was en wij in stilte de vreugde bezingen in prille tintelende gezangen een zwaluw scheert mijn panorama voorbij snel schrijvend in de bezwangerde lucht rijt mijn verdwaalde visioenen genadeloos open de hemel zet mij op de vlakke aarde terug hoe…

de woorden figureren in de zinnen de hoofdrol wordt hun immers nooit gegund ze mogen slechts invallen voor een stunt en liggen dan in stukken op het linnen de juffrouw had het al op hen gemunt ze leerde ons de woorden overwinnen: "met schrijven moet je bij 't begin beginnen, we zetten achter elke zin een punt" ze komen los van het papier…

ik zag het paradijs tussen Eufraat en de Tigris en brak het ijs dat Mesopotamië ons naliet ik schaam me niet ook zonder vijgenblad heb ik de wereld lief als jij mijn Eva bent ik weet dat je bent voorbestemd om mij de appel aan te reiken want macht gaat over lijken maar ik herken de slang alweer eonen lang er is geen God die het…

Te zwaar, allang was dat haar opgevallen. Vandaar, dat was nochtans bijkans bij toeval, haar inval: als ik afval oogst ik bijval. Da’s waar, maar zal ‘t haar achteraf bevallen ? Straks zal een hartaanval haar overvallen. Ach, afvallen kan vaak hard tegenvallen.…

Kom je in de morgen mij strelen in de mist dan ben je lief en haastig of heb ik me vergist. en kom je op de middag met zon en bloemen rood 'k ga trillend voor je open 'k word ademloos,'k ga dood. Of kom je in de avond door nevels naar mij toe dan plant j' in mij je wortels 'k groei stervend naar je toe.…

De zee legt zijn hoofd op het strand middels ontelbaar veel koppen van schuim het tij neemt het recht in eigen hand de wind verdwaalt in het hemelruim Het goudgele zand knispert een lied tussen schelpen, zeewier en kwallen de melodie van een rustgevend gebied waar ’s nachts sterren zich laten vallen De frisheid van de golven nodigt uit…

de zon zakt over het IJ tegenover mij felblauwe meisjesogen in neon verdwijnen de minuten en jij kust de avond weg…

Rust uitstralende mensen zittend op eindeloze heuvelachtige vlakten Er wordt globaal gecommuniceerd zonder te praten Er is veel gebeurd na het onderkennen van onze zwakten Industriele devolutie, het zijn alleen nog de schapen de blaten Het was niet de techniek, maar het fysiek waarin de antwoorden zaten Er is genoeg voedsel zonder alle handels…

Op het versleten podium, staat de eerste dichter reeds klaar, in het licht van een zwak schijnsel, citeert hij zijn eerste frasen, In een voelend timbre, verteld hij over een reis, van een verliefd stel, het publiek luistert intens, Een reis met de trein, de bagagerekken liggen, vol met koffers en boeken en de dichter zwoegt verder,…

Ik heb er niet naar gezocht ben er plotseling ingelopen nog voordat ik erbij stilstond had de mist mij al ingesloten dikke mist om mij heen verbergt jou voor mij laat mij in onzekerheid achter ben je er nu wel of niet voor mij? ik kan mijn handen niet zien ik weet niet waar ik naar reik wil jij je wel echt laten vinden of zet ik mezelf…

smachtend als hete zomerzon ervaar ik het gevoel van jouw verhelderende lach zwoel als een onweer nabij voelt jouw aanwezigheid druppelsgewijs verfrissend als zondvloedregen proef ik jouw kussen in zomersmaak aangenaam in rustende armen overvalt de nacht die blijvende dag…

vol overgave voeden zorgzame valken hun dierbare grut tot krachtige vleugels weer boven het landschap zwieren…

de Vreemden kent men aan hun zachte ogen vol stille vrede hun taal is gras en vogels nevel hun ontwaken stemmen van diepe dieren zingen hun gedachten lief licht dood zacht en zwaar en zwart…

Gheryt Sangers - Pater Magister die in het Convent der Jacobijnen de Schrift leest - zaken doet - zich tot Rome wendt - tot mildheid wordt gemaand in dit koud land waar hij - de Stricte Observant - God eert leyt hier begraven al wat hij heeft geleerd leeft - zonder end.…

hoe lieflijk en licht gaat mijn blauwe vlinder zij zweeft fladderend rond in mijn gedachten en wappert zachte wind met haar tere vleugels langs blad en bloem wie zal daar niet stillekes naar smachten als ik haar zie en een glimlach schenk voelt zij als het ware de vreugde van een mens in een stille wenk verbindt zij wat geluk in een…