Afstraling
Doe mij maar koffie
verkeerd zeg jij
en terwijl je alle
pijn op tafel legt
geef ik een trap
tegen de stoel aan
de andere zijde
vang jouw tranen op
lees geschiedenis
in doffe ogen, deze
dag schrijft nu al een
zwarte herinnering
weer laat ik los neem
in stilte afscheid van
de verwondering dat
dit leven gespeeld is
in de spiegel stromen
tranen langs wazig zicht
het grind knarst venijnig
onder gelopen passen
de letters dansen en
leven hun eigen leven
naast een grote kuil ooit
gegraven voor die ander
Geplaatst in de categorie: verdriet