Netgedichten

netgedicht (nr. 7.627):

Lucht

Geen wolkje aan de lucht. Ik zal wel moeten:
m'n vrouw wil naar het strand en ik moet mee,
al walg ik van een bad in zon of zee.
Van 't laatste krijg ik altijd natte voeten.

Ik lig aan 't overvolle strand voor aap
en kijk vergeefs naar vrouwen van m'n dromen.
Het uitzicht wordt me door m'n buik ontnomen.
Ik schik me in m'n lot en val in slaap.

Ik ben ontwaakt. Het strand is dunbevolkt.
Ik geeuw. Er is nog meer, dat ik ontdek:
de eerst zo blauwe hemel is bewolkt.

Er is een babylucht, die ik ontwaar.
Ik wijs m'n vrouw op één oranje plek.
Ze zegt: 'Die wolk is van een prins'lijk paar.'