Alle inzendingen, jaar 2005, week 36

Ogenschijnlijk ben ik best tevreden mijn ogen lijken te schijnen Toch?…

Ik kan me verbeelden een geduldig landschap te zijn, dat in de winter wacht op andere tijden. De werkelijkheid is anders. Het is meer een stervend landschap in de herfst, dat een strenge winter wacht en dan moet lijden.…

Zeven jaar geleden, al zoveel jaren terug, veranderde mijn leven, natuurlijk veel te vlug. Zekerheid werd angst, liefde langzaam haat, geluk ging over in verdriet, de redding kwam te laat. Nu zeven jaren later, gewend aan pijn en haat, afgesloten van mijn familie, hervind ik weer de draad. Toch denk ik vaak aan vroeger, die zorgeloze…

De wind draagt jouw stem vlucht van hier drijft op de wolken verstomt in het oog van de storm heimwee naar zijn kracht de stilte voorbij barst hij los raast droomloos over het geploegde land moe gestreden geeft hij zich over bij het stralen van de ochtend in de armen van de zee…

De trage vleugelslagen van je lange, lange wimpers Mijn hart, vertwijfeld luchtruim, kan niet volgen Het strekt zich uit Wolken vol kunstjes en beloften Terwijl jij, ontgoocheld meisje van het zoute land je stafje zwaait en ongezien de sterren uit mijn hemel regent…

"intermezzo" (het tussenspel - voor zij die niet leven maar dromen) PROLOOG (en oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd…

Ik loop in de leegte Niets kruist mijn pad Ik heb alles verloren Wat ik eens bezat Nu loop ik hier alleen In diep gepeins verzonken Ik denk nog wel eens terug Aan de ogen die mij verdronken Niets keert het tij Een verwelkte roos zal nooit meer bloeien Dat gebeurt bij mij Nooit helen de wonden Ik leef in de schaduw Van wie ik ooit…

wordt het geweten je als een maatpak aangemeten of is het als confectiekleding net te ruim of iets te nauw in korte tijd tot op de draad versleten? het krimpt ineen bij elke leugen komt met scheuren thuis en blauw, wat heb ik uitgevreten? als het me goed wil heugen heb ik me als een dolle hond in m'n eigen staart gebeten…

ik heb me geproefd in je woorden ik zag je vingers me liefhebben me strelen me openen ik durfde niet durf niet omdat ik niet aaibaar ben nooit geplooid om gekoesterd te worden maar jij je hunkering naar nieuw ik zie je de letters in stomme verbazing bekijken de spanning in je is voelbaar erotisch nooit hebben we geweten…

Vlinders zijn in vele opzichten knapper dan mensen. Niet alleen zijn ze kleurrijk, fladderen ze in uiteenlopende buikholten, ook hangen ze schijnbaar moeiteloos aan de bloemkegels van de Buddleya. Kijk, de Atalanta eet, mediteert stiller dan het dreigende onweer dat onontkoombaar als een grijze deken over de zomerse kleuren schuift. Twee…

Zachte vingertoppen raken oprecht vertrouwen terwijl tederheid gedachten kust ogen tonen woordloos in zichtbare rust vriendschappelijk optimisme terwijl geheimzinnigheid de koestering van dromen glimlacht blozen wangen samenzijn de stilte maakt zichtbaar in rustig gebaar wat zuiver is nog steeds fluisterend waaien voetstappen…

Als de zon zo helder als de zeeën zo groot als een storm zo heftig als kleurig avondrood Als sterren die stralen als de maan in de nacht als rustgevende muziek als zwoele wind zo zacht Als de mooiste rivieren als glinstering van dauw als de toppen van de bergen zo groot is mijn liefde voor jou…

Helderheid en licht is wat de blijmoedige krekel laat horen of laat dat mijn behoefte zijn: in de nabijheid van de grote rust ligt een zee van kalme gedachten. Het groen stilt mijn verlangen en terwijl de massa vlucht omhels ik haar aanwezigheid.…

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

Ik sprak mijn woorden niet uit. Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze En, min of meer verwijfeld, probeerde ik de bijbehorende bewegingen. Ongeveer het omgekeerde van hoe een partituur werkt: niet eerst schrift en dan spel, maar eerst gespeeld en dan pijlsnel, vrijwel vergeefs, geschreven. Of een piano: de toetsen bewegen, en mijn handen zijn…

Neem mij mee in elke droom die je 's nachts meeneemt in een reis door donkere nachten en heerlijke zomers. Neem mij mee want ik wil jou niet missen niet overdag en niet in de avonden neem mij mee want ik wil niet meer zonder jou.…

Zij stuurde hem per abuis een mail maar verwachtte niet dat hij reageerde het werden er erg veel waardoor haar tij keerde het begin was onschuldig een kalfje en soms een koe beiden tekstueel geduldig maar werkten naar een climax toe De teksten sensueler de berichten vol van erotiek zij het spel en hij de speler ze bedreven het fanatiek…

ik heb de herfst gezien in parachuutjes van het dalen het gele stuifmeel voor de zaden maakt alles weer compleet nog voelt de middag heet maar in het ochtendkrieken zie je nevels langzamer vervliegen in de morgenstond de grote mond van zon is niet zo spraakzaam meer zij dicht haar stralen in tot een wat winterser begin de zomer…

Hun laatste dans zullen zij dansen voordat de nacht hun zal beminnen Langzaam schrijden zij door de balzaal samen gekleed in het mooiste linnen De jonge ridder laat haar zweven over heuvelen van ongekend genot Nog even dan zullen zij zich warmen aan het passievuur totdat het morgen wordt Dansend verlaten zij de balzaal laten zich afdalen…

Vol verwachting zijn mijn gedachten groot de beproeving lang duurt het wachten. Uit liefde geboren ongeduld wordt beloond blaadjes verloren is het de vrucht die ze toont.…

het licht is niet meer jouw groengouden ogen zijn, in ongeloof, gedoofd zoals jij zwom in gratie en mij bewoog, het is niet meer je kwam boven drijven oppervlakkig edelmetaal kleurde jouw wereld je ogen braken, mij en water de nacht lijkt aangebroken ik had een gouden vis…

al schietend wordt teveel gebeden vooral in nachten wordt geleden d’eng’len gods pikken het niet meer wat niet verrassen zal de schutters minder in getal mannetjes putters zijn meer gericht ze komen harder aan zo mailt d’engel gabriël: ‘denk om de genade stop de canonnade d’ hemel wordt ’n hel molens geven minder wond wieken bidden…

Het reddingswerk, dat toch al pover is, wordt steeds door bendes in de war gestuurd. Daarop wordt nu met scherp, gericht gevuurd tot er geen bendelid meer over is. Waarna er hulpverlening komen kan, en daar maakt Bush opnieuw een bende van.…

Mijn stad, hier ben ik herboren, en heb aan jou mijn hart verloren, jij geeft me altijd het goede gevoel, jij bent niet het middel, jij bent ook het doel, Als ik eenzaam door je straten dwaal, vertelt elke gevel zijn eigen verhaal... jij geeft me de warmte die ik zoek, een stadje uit een sprookjesboek. De mensen die haasten zich meer en steeds…

Ik dool door mijn hoofd op dit late uur en kom langs stille wensen, niet uitgesproken gedachten, vage herinneringen, smeulend vuur. Ik dool langs niet geheelde wonden, onverwerkte angsten, heimelijke zonden, zacht verdriet om mensen die er niet meer zijn. Ik zie ze aan met weemoed en met pijn. Het is de blues…

Jij ziet mij als een soort van ziekte en toch heb ik het beste voor met jou. Jij ziet mij zoals ik jou zie en als je denkt denk ik ook zie mij dan...…

12 augustus 1997 De stilte van het dikduister gaat teloor in 't gesnerp van het fladderend vleermuizenkoor. Maar dit is niet al wat deez' nacht doorklieft: ook vallende sterren - ik zag er drie. Bij de eerste: ik wense mij talent om te zingen en dichten hoe mooi jij bent. Bij de tweede: dat stoppe jouw verdriet, droog je tranen, lief,…

Trillend op zijn eigenfrequentie resoneert mijn ziel bij 't horen van haar stemgeluid. Verschaft me hopelijk eloquentie voor de productie van enig loos gepiel over 't horen van haar stemgeluid. "Bevend klinkt de nachtegaal, schuw trillend van onzekerheid, zingt met haar stem vol tederheid oceanen vol, waarin ik afdaal" Woorden schieten…

Haar blik staart oeverloos, zonder begin of eind. De ogen zijn dof en glansloos, zodat de geest wegkwijnt. Snakkend naar lucht, van uitputting verstijft. Niet één kleine zucht, die haar verder drijft. Het loodzware juk moet ze zelf dragen, ze durft het aan niemand vragen. De wangen bleek en aderloos, het gezicht als steen zo broos,…

Ik hou van de zee in elk jaargetijde omdat ik dezelfde natuur bezit soms rustig, soms stormachtig de oppervlakte rimpelloos in de diepte kolkend wild met zoveel ongekende schatten die nu en dan komen bovendrijven voor vreemden moeilijk te begrijpen maar voor wie mij echt leert kennen die weet dat er ontelbare havens zijn groot en klein waarin…