Alle inzendingen, jaar 2005, week 41

ik voel wat je denkt je hebt angst angst om met me te praten omdat ik ziek ben kanker en het leven moet laten is het zo moeilijk mens te zijn zoals je was open, frank en vrij ik voel wat je denkt ik heb je nodig praat toch tegen mij PRAAT, maar niet over mij ik heb al zoveel verteld telkens weer die vragen PRAAT, hoe het jou gaat…

Laatst kocht ik een mooie kast zo eentje met veel planken en mooie mandjes eraan vast met steunen aan de flanken Het waren een doos of zes plus een zak met schroeven dus ik, inclusief wijnfles getracht mijn kennis te beproeven Al bij de eerste doos ging het niet zo goed want uit de opening die ik koos donderde een plank op mijn voet…

Door de ramen heen komt de wereld mij tegemoet het zonlicht projecteert de wetenschap op mijn gezicht groot is de wereld want het alleen zijn en dan weer niet is in juiste evenwicht De bomen zijn niet dichterbij gekropen en de wolken drijven hautain over mij heen toch is de wereld heel wat groter geworden met de wetenschap van…

Uit de bloem der gedachten, Kiemt het zaad en als wij wachten, Draagt de wind het rond, Zoekend naar vruchtbare grond. Waar hersenspinsels gedijen Tussen fantasie en mijmerijen, In goede sfeer, het juiste licht, Zich ontwikkelen tot een gedicht. In een rozet van tinten groen Ontvouwt zich vol als een pioen, Uitbundig vlammend…

Zij kon zijn pokerface niet langer aanzien en speelde haar troef: harten, de vrouw Maar hij ontplofte en reageerde met schoppen, de boer…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon - mijn vragen waren niet eens op-…

als een dwaas een nar word je bezien door de mensen om je heen begrip vol medelijden een versnelde pas en weg zijn ze weer de mensen om je heen gefluister besmuikt gelach mensen om je heen starre bange dwazen om je heen…

op het balkon van mijn fantasie aanschouw ik heimelijk van achter mijn mannelijk masker het groeiend genot puilend en buigend, zacht rustend op haar dijen scheppen haar borsten een brug met tere pijlers het hoofd met lang getouwd haar neigt voorwaarts de spreidende draden verbergen deels haar aanzuigend rose met zuchtende…

onophoud’lijk ruikt de vrouw aan manvolk ze zoekt de Ware Jacob een open boek met tekst voor als zij tekst moet weg als hij weg moet zacht en zin in haar als zij zin heeft veel vloed in zijn tegoed om haar gnuivend gefêteerd gekoketteerd te bekokstuiven…

ik heb de zin in kleur gedoopt het woord met veel pigment gewreven een zachte wind heeft er zomerslang vol warmte langs gestreken ik heb geoogst in de herfst van mijn leven, slechts een paar strofen spinnen de harmonie die ik aan mijn bestaan heb kunnen geven nog wisselt de muziek gedirigeerd door de seizoenen maar ondertonen…

De dagen glijden voorbij over de puinhopen van Pakistan Lichamen liggen zij aan zij Een ramp die niemand bevatten kan Machteloos is het woord voor deze chaos Vele tranen vloeien over de brokken steen Een hulpverlener graaft een kindje los gestikt in het puin..zó oneerlijk en gemeen Langzaam gaat de zon onder over Pakistan Niets herinnert…

genieten van de najaarszon terras, tuin of op het balkon -denkend aan het voorjaar- hoelang zal het nog duren de herfst blijft stilletjes gluren -verlangend naar het voorjaar- de winter wacht vol ongeduld zakken met sneeuw reeds gevuld -reikend naar het voorjaar- planten met hun welige groei krokussen vol in de bloei -wijzend…

Vroeger was de wereld beter kon je stappen buiten lichten zonder cameratoezicht en doodslag om een merknaamveter. Zinloos was geweld noch list. Nee de ransels op het slaan kwamen volzinsnedig aan opdat men de reden wist. -Gij vermetel, wangedrocht ketter, heiden, tollenaar Uw aanwezen brengt onpas!- Zo werd teer naar -ling verkocht.…

In het ergste geval riep hij uit ken ik mijn gedachten niet mijn handpalm zweet haar adem en bij haar kleven druppels naam ritselt zij kringen rond mijn navel met een vleesgeworden glimlach zomert het altijd herfst in haar ik ga er tussen uit nog vandaag zelfs de noordpool smelt te snel…

De nieuwste tussen –n absurditeit -de spellingsregels moeten weer eens anders– leidt ongetwijfeld bij ons Nederlanders tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Wordt straks wie zondigt tegen onze taal misschien wel uitgezet als illegaal?…

Er is geen daglicht zichtbaar door verdriet en tranen niets is helder depressief. het -kut-voelen zo bekend voor iedereen als ik ze mag geloven nu heb ik het donker en in de war.…

Ik vergeef mijzelf door te zijn wie ik ben. Ik voel de ruimte voel me fijn met mijn fouten en mijn niet-weten met mijn liefde en mijn verlangen volg ik de stroom die me niet in het rad van de tijd wil vangen.…

ik denk nog hoopvol dat het zomer is maar spinnen weven al hun herfstgordijnen ze wachten in de fraai gesponnen lijnen Tot een insect zich dodelijk vergist wanneer een najaarsstorm de kleuren wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg…

Ik ben, staande alleen. Ik ben gaande naar't licht en de kracht van de zon. Uit de nacht van het duister, in stilte gekluisterd, gekomen. Vrij! Nu, gaande met mij het licht en de kracht, door liefdesmacht verbraken de ketens van angst in de nacht.…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

In het voorbijgaan wil ik blijven in het breken van de ochtend in het oog in oog met de zon in het gras berijpt op het plein in alle woordenloze wolkjes in de nog zachte monden in de stilte van de sneeuw…

in een vaas voor het raam staan twee rozen zwijgzaam zonder zoemen staan ze stil wereldberoemd maar te kil een paar dagen later rozen dood te weinig aandacht watersnood het is verdrietig de andere rozen zijn veel te nietig…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun meer dan uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn…

de zwarte tanden ratelden, de bus slikte de boodschap als gedane zaken bestempeld en bestemd, het zou haar smaken de brief was klaar, bezegeld met een kus de woorden had ik uitgeperst als pus ik wist niet dat het kant noch wal zou raken want niemand hielp over mijzelf te waken ik liep maar rond, gevangen in een lus van binnen huisden vuurspuwende…

twee mooie dames als loket in de Zuiderkerk gezegd dat nimmer in hun schrijven is te wonen dat gedichten enkel schuil geven bij onbeslagen brilleglazen niet geloken ogen helder licht volle maneschijn dat polyfonie mooi is in oren om te voelen ze waren er rood gloeiend bij bij zijn woningnood wisten niet waar ze zoeken…

Er was eens een zuiperd in Beilen die dronk z'n biertjes uit teilen was net 'n vergiet en dronk hij 's niet liep-ie zat door de straten te dweilen.…

Er was eens een paartje in Londen dat verlangde intens naar de zonde heel groot werd de drang en't duurde niet lang of ze kroelden tesaam in de sponde.…

Tijd is geen snelweg tussen geboorte en sterven, Maar ruimte om in de zon te parkeren Tijd is geen kast Om je leven in op te bergen, Maar een vitrine om het tentoon te stellen Tijd is geen typmachine Om alles te beschrijven, Maar een harde schijf om alles op te slaan Tijd is geen kalender Waar alles voorgeschreven staat, Maar een boek…

De maan duwt de zon zonder veel omhaal opzij licht vervaagt vlammen doven een stem fluistert een vertrouwd lied over vrijheid en geborgenheid de maan geeft glimlachend de zon de ruimte slechts een smalle schaduw in de dag maar het licht is besloten in jou…

Gisternacht dacht ik aan jou liggend op de bank wakker door een jengelend teer Gisternacht dacht ik aan jou irriterend ook aan de gedempte klank het gesnurk van mijn ouweheer Gisternacht dacht ik aan jou fantaserend ondertussen -van liefdevolle omhelzingen- och, was ik maar jouw kussen…