Alle inzendingen, jaar 2005, week 49

wij zijn met duizenden en verkleuren tegen de stroom in onze onderkaken steken steeds meer vooruit, willen bevruchten wij trotseren versnellingen springen de dood tegemoet, water moet vallen, maar wij zijn op weg naar het ultieme ei wij weten, wij zullen sneven en laten stroomopwaarts ons leven…

heb mijn dekbed uitgespreid op de bank, wil niet naar bed maar wel lekker slapen en morgen twee katten die mij in beweging beletten op te staan schoot en knieholte bezetten zo wil ik wakker worden…

de verbazing, amechtig aangerand in verdwazing vecht De zwarte hand mij aan, hij kan me wat offreer hem mijn zwarte gat wel ontzettend gaaf een hand die niet op mijn hand is tegenwoordig noemt men dit vet ik vraag naar mijn naam…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Vanuit de ronkende diepte van onderhuidse onverdraagzaamheid scheuren grillige visioenen naar de stembureaus en klauwen vooruitgang aan flarden van uitgewrongen solidariteit Vlaamse tongen sidderen en sissen tot hun aangewakkerde protesten hen wederom samenbrengen dankzij ontvlamde frustratie onderstoppen in knusse superioriteit en meewentelen…

Net buiten m'n zicht kronkelt ongeziene essentie de riolen in en sprint met 'n knipoog mijn verstand uit 't wiel Intussen knikkebolt de versufte tijd achter de dubbelbeglaasde mensheid en blijft het langzaam middag worden Terwijl 'k oversteek kijk ik verbluft toe hoe de zon aan mijn kant van de straat blijft schijnen en me schunnig…

Wie denkt dat hij moet bellen onder ’t rijden, brengt mede-weggebruikers in gevaar. En wie betrapt wordt die is de sigaar, want de politie kent geen medelijden. Dat risico van bellen snap ik wel, maar waarom hebben fietsen dan een bel?…

Zeg eens, krullebol, sprak een wolf tot een lam bij een beek: Waarom sta je daar zo te drinken alsof geen mens er naar keek? 't Wordt hoog tijd, dat ik eens kennis met je maak en wat nader spreek, En dat zal heel wat anders zijn, dan met rammetjes te vrijen. Wou jij nu hier het water bederven; dat zal ik niet lijen. Maar, Mijnheer! sprak het…

In Doetinchem stond ik bij het station de zon bescheen perron en mensen en uren stond ik stil te wensen dat jij nog steeds diezelfde blijven kon. Er moet op dat station een spiegel hangen want plots verscheen weerkaatsend licht het lichtte op; jouw lief gezicht nog steeds door blonde krul bevangen. De tijd verdween, want stond toen stil…

Streel mijn verlangen Laat je passie bloeien Verwarm mij met vuur welke altijd zal gloeien Borduur mijn naam met draden satijn Draag mij met je mee zodat we samen kunnen zijn Liefste, kus mijn verlangen in een zinderende droom Neem mij mee in sereen en smaak onze liefdesroom Streel mijn lichaam naar een zalig gevoel Laat je vingers…

In de schemer van mijn dagen blijft elk antwoord ongezegd op mijn laatste levensvragen die, onverwoord noch uitgelegd, verschrompelen tot mijmerij, pijnloos, van kwetsuren vrij. Nu de golven zijn bedwongen, weggeebd in afgaand tij, word ik kabbelend bezongen van veraf als van nabij door een eindeloze symfonie met klank en kleur in harmonie…

kind voorbij de vloedlijn ingegraven, wacht de storm loop van golven bij wind stil weer, hijzelf betrekt geen stelling, hij foerageert tussen duin en schuimrand zeevlam verteert helmgras verkilt hem. hij blindganger, hoort de vloed. hij keert en keert, rent. voor zijn voet blijft wat van het strand rest: verkoold wrakhout, zuigend aszand…

doe de luiken van het leven dicht klop 't even op leg het teder neer op bed strijkvrij om op adem te komen ontwaak in het ochtendlicht om verder te dromen af te stoffen en glad te rimpelen de ruwe kanten van het leven…

Ik ben het helemaal zat weer niks in mijn schoen gehad hetgeen waarvoor ik had gevreesd ze zijn wel langs geweest want de suiker en die wortel zijn gejat Mijn deur zat echt hartstikke dicht met drie sloten, tegenwoordig verplicht dus hoe heeft men mijn vesting genomen want binnen zijn ze echt gekomen zelfs mijn alarm was afgericht Ik zong…

Er is licht zoveel licht licht zonder enig gewicht Er is licht zoveel licht licht zonder gezicht...…

Als ik aan hem denk eet ik appelperen stroop volkoren met zweet en metalen feromonen vermeng het met de geur van bitterkruid verkoolde appeltjes van opgewonden zijn winkel alsmaar blikken uit de supermarkt terwijl ik slaap tussen kleverige lakens…

Jij loopt vanachter je bureau het raam trekt roze uit de diepte een glimlach en steeds opnieuw de stroom vanuit de bron vult elke vorm van nabootsing ook ik wacht op het uur morgen waarin wij smelten in een kus van het samenstromen een vederblad zachte kringen blaast over elke gedachte onnodig blijkt het moment vergaan als nooit gekanteld…

Als jij van mij houdt zeg het niet spreek geen mooie zinnen toon met je stem enkel geluid laat me beminnen de ongeschreven regels tussen de aren van je blanke huid het licht naar je glanzende ogen volgen me snijden aan rauw gras morgen zal ik je stilte nog proeven…

’s Winters nieuwe minnaar zuigt ochtendlicht deze kamer binnen zuchtend tussen bed en spiegel Dromen slapen in haar haren achteloos ontvangend kraakt het bed vol bloeiende jasmijn Gesuikerd smaakt zijn tong wellustig trillen geheimen loswekend uit haar stof Kietelende steelse toppen bedwelmen teder buik heupen dijen borsten Dwarrelende…

Het zal je ego strelen, als jij dit gedicht ooit leest. Al heel lang niet meer samen, die tijd is echt geweest. Maar ik heb nog steeds zo'n heimwee, naar wat was, die tijd van toen. Niet alle dagen feesten, maar 'k was thuis, in mijn gewone doen. Nu bijna 4 jaar verder, de wereld draait toch door. Verbonden door 3 kinderen, jouw stem…

Te jong in leen. Onverpakte verrassing, naïef genot. Verzadigd en onverschillig, het zicht verdween. Blijf nieuwsgierig. Wiens bezitting? Verwondering…

Lampjes in de boom. Herders bij de stal. Kerstkrans op de tafel. Nu zijt wellekome aan. Bijna iedereen aanwezig. Kerstcircus op de buis. Verder: Gluhwein, de beste wensen, sneeuw in de tuin. Toch wil het maar geen Kerstmis worden dit jaar.…

het is zeldzaam stil vannacht ik adem op niveau om de rust niet weg te hoesten noch te rochelen geen alarmfase één meer niet nog een keer door de tunnel naar de verkeerde kant happen…

als laatste geeft de triangel een driehoekige tjing één tjing geen twee dat is het moeilijke niks teveel juist op tijd één tjing geen twee…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

frontpage snippers perfect ideaal in mijn opgestoken handpalm tijdens de stilte waarin zelfs de wind geen richting kiest neerdwarrelen en verdrinken in een moeras zonder getijden of lichtvoetig dansen over vaste grond richting horizon zonder tegenwind ontwaken onder een zon waar de perzik niet meer smaakt als een regenachtige dag…

Sint is nog niet met Piet en peerd aan boord van de boot op thuisreis naar Spanje, of de Kerstman arriveert in arreslee in 't avondrood met rendieren, bellen en franje. In straten klinkt zacht Jingle Bells en Stille Nacht etalages uitbundig verlicht op terrasjes, sfeervol ingericht serveren obers koffie en wijn ballen en lampjes tooien…

Alleen gedachten kunnen mij nog laten zien wie je was en waarom je zo bijzonder bent het is verleden tijd, jouw leven dan de herinnering leeft voort, in gedachten. Je hart klopt niet meer, sterft zelfs af wordt opgegeten of mogelijk zelfs verbrandt er is maar één ding dat ik zeker weet je geest en ziel krijgen ze niet te pakken. Ik schrijf…

Wat is een winter Als je weet dat sneeuw niet valt Maar de kou wel trekt…

Je hart verraadt de liefde waaraan je niet toegeven wilt de vrijheid is je grootste vijand en je honger nog niet gestild. Toch weet je dat het te vroeg kwam het zal nooit meer zo mooi zijn zo mooi als het werkelijk was dit einde doet pijn en is niet fijn.…