Alle inzendingen, jaar 2006, week 24

toen de zon zich verschool in mijn hand en het gezicht werd bedekt door bladeren voelde ik mij overmand door vreugde die stroomde door eindeloze aderen het was nabij een veld dat leunde tegen de uitgestrekte bosrand waar de dag, zo scheen, haast bleek uitgeteld de avond hing boven volgezaaide gleuven van het vlakke land…

een enkel woord is genoeg zwijgen nog beter ik kom dan tot rust en jij raakt niet verstoord in je dagelijks gezwoeg niet dat je daarom vraagt soms weet ik hoe het hoort ben dan snel uitgezaagd ik val je niet lastig met stichtelijk gedoe of poëtisch gezwam soms word ik echt moe van mijn eigen gedram ik heb zo van die momenten…

sta even stil bij wat je nu voelt schrijf het in de wolken zij drijven weg niet omdat ik het wil maar dat wordt wel met de gang van emoties bedoeld…

Is geneigd om alles aan te bijten, Loopt, wanneer men haar te lopen zegt, Komt haar voeten aan de straten slijten, Heeft zich voor de heren heengelegd; Draagt uit kroegen kruiken drank voor mannen, Kraait, wanneer men borrels in haar giet, Lacht, in wezenloze sfeer gebannen, Danst, wanneer men haar te dansen stiet; Werd geschopt en vroeg…

Eenmaal per maand een week met mijn maîtresse is mij als vijftigplusser toegestaan. De cijfers tonen dat glashelder aan want, lieve lezers, lieve lezeressen: Ik houd volgens de normen van mijn vrouw en ben haar altijd braaf voor driekwart trouw.…

Te zoete limonade drinkt ze terwijl haar ogen donkerder worden en ouder Ze drinkt nog steeds ranja met een rietje in het huis waar het altijd veilig is geweest Maar het kind in haar verjaagd De kamers leeg De geur van het kind verdwenen De sporen van de kindervoetjes weg Langzaam komt er weer leven in de kamers Maar het is niet veilig…

Sommigen bouwen hem om zich heen Anderen komen hem ineens tegen De bouwstoffen zijn soms van steen Echter hardhout kom je wel eens tegen Het is protectie boven alles uitgestegen Een gebied voor ons alleen Vind je hem op je pad kan je er niet omheen Afbrokkelen voorkomen we gedegen Kijk eens over de muur Is het bouwsel echt te vertrouwd…

Je wilt verbeteren als persoon Vaardigheden meestergemaakt en trachten toe te passen Een goed gevoel voelt ongewoon Je valt voor je zelf uit de toon En stampt in zelf aangebrachte plassen Je verbiedt jezelf dingen die je niet kan laten Dingen opgelegd door anderen vinden protest Je kan jezelf gaan haten Al ronddobberend in je reddingsvest…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts…

vandaag ben jij aan de beurt en word je in het zonnetje gezet je ziet er niet uit met dat haar blijf maar lekker zitten in je bed mama, kom je mee naar beneden gaan we kijken wat we kunnen doen 'n eitje koken en een croissantje maar eerst van mij een ochtendzoen au, dat prikt met die baard en adem maar niet in mijn gezicht straks na het…

er is geen drempel meer in het licht van ogen komen de herinneringen weer het spel begon het straaltje zon raakte hem en strandde in de warmte van zijn handen hij deed verbaasd lachte over je gedachten jij deed precies wat hij verwachtte voor jou was spel de werkelijkheid woorden speelden met gevoelens maar zijn vingers prikten…

op de Zwartendijk verlost als roomwit bolleke een melkfles gewiegd onder een parasolleke mens zeg niks ik had nog geen zon gezien met toen reeds sproeten zeven honderd tien op de foto nog zwart wit in de Haagse Courant geen krijtwit of lelieblank nee echt albino de plaag was bakker sandwich jos voor casino ik ging aan de schoffel meteen al…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

In mijn kristallen kopje schitter je ontembaar lichtjes als de ogen van een kleine spruit Het bootje waarin je roeit spreekt je tegen duister en zonder metaforen vol en bol van stroef gesleur sleep je het naar de oever wipt er fonkelend en gracieus uit Stroomversnelling Je omgeslagen sloep slurpt zich gretig vast aan de nacht en stijgt…

blauwwit kruipt de ochtend in het geplaveide licht over mijn gezicht ik klim blauwogig de witte heuvel op langs een smeedwerk in azuur smalle steegjes lokken mij in 't nauw van gebroken wit en hemelsblauw langs de helling neuriet bougainville veelkleurig mild fluistert de wind mimosa en jasmijn koesteren heel gevoelig een lichtschuw…

Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Onverwachts duik je op en kleurt mijn gedachten Dan weer ben je weg en laat me verwachten Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je zit te vaak in mijn hoofd En je wil er niet uit Je schuilt onder dromen en vlucht als het klaart Wat blijft is de stilte , de storm die bedaart…

Op een dag zal achtergelaten speelgoed het gazon iets eenzaams verlenen, de zon zal het rood van de driewieler verbleken en de echo´s van kinderlachen zullen àl vager door het theehuis klinken. Op een dag zal ik schrijven: ´Er was eens´.…

Gestapelde centraal warmte genererende kern bewerkte veiligheids fortificatie De nacht haast koel observerend het geheel aan de voet van de spontaan omgedoopte tot slaapplaats verheven gevelpartijen Voelde een brok in de keel opkomen bij de gedachten dat door hem alleen het sterven in golven was aankomen stromen De geesten dromen…

ik ben er niet mijn vriend van weinig woorden je telt het wisselgeld dat over is gebleven en koopt daarmee wat dagen nog te leven in kleine munt rek jij de tijd met uren en seconden wij haasten ons want ik wil bij je zijn ongezien doet afscheid teveel pijn wij zien elkaar in liefde en vertrouwen dood maakt geen verschil…

Het is niet persoonlijk bedoeld iedereen heeft het recht te gooien met kasseien en ze cassaven te noemen Ik hoor geen bal aan over wat ik zag en schreef ben de zoete aardappel waarin smakelijk wordt gesneden - geprikt zonder te proeven Maar dan stuiten zij toch op een stinkend steentje een poepie dat zich wapent met tranen en…

het lijkt alsof je graf wat open gaat jij duidelijk weer op mijn netvlies staat niet het moment waarop ik jouw door ziekte weggevreten lijf de botten zwaar het lichaam stijf omarmde zei ik ga een stukje met je mee op reis -------------nee----------- wat ik vandaag onzichtbaar zie is die blik waarmee je daags daarvoor een poging ondernam…

het overkwam mij dacht ik zomaar of was het dat ik het hoopte: een wijselijk zielsgebaar momenten je kent ze wel waarop leven even voelt als beleven waarmee geluk wordt bedoeld en grijs denken in ledigheid gaat zweven een helderheid schiep plots een zicht mijn ego verschoof teneinde was ik op begrip gericht…

waarom sterft de zon nú wél als de nacht valt nu jij hier niet meer bent je gezicht nog sprekend door mijn herinnering schalt waarom verbleekt de warmte nú wél als de nacht valt nu jij niet meer naast me ligt de dekens nog geurend in mijn vuisten, gebald waarom zoekt de liefde nú wél als de nacht valt naar vertier buiten mijn weten…

ik was nog jong althans zo is mij verteld dat ik reeds zong in stille gedachten dat ik al vroeg werd gekweld door wijsgerig smachten nog steeds kijk ik midden in de nacht diep in het heelal en stel mijzelf de vraag wie heeft dit zo bedacht het houdt mij bescheiden omdat welk antwoord ook mij nooit bevredigen zal…

Je ziet ze al niet vaak, die conducteurs En àls ze eens een keertje patrouilleren Dan blijken kaartjes die ze controleren Producten van de treinkaartjesfraudeurs Zo gaat er alsmaar minder naar behoren Aan 't spoor, waar alsmaar meer lijkt te ontsporen…

niet dat ik zoveel luidop in woorden zei of zo mannelijk aandacht trok neen, ze zag me zoog me naar haar toe als aasgier met grijpende klauwen mijn weerstand was snel gebroken alsof die er ooit was toen haar aanwezigheid als een paraplu mij overdekte en ik bijvoorbaat verzoop in een omgekeerd bassin zweetdruppels vertaalden…

in een graf vol bloemen vindt de dood haar aards bestaan ze staat een levenlang te bloeien te wachten op verlaten gaan je lachte om de snelheid die botste met beton het rode bloed dat stolde na de sprong van het balkon ontkende de depressie die je naar beneden zoog liep weg voor de vergiften die de ander op je spoog groeide…

ik loftrompetter de pianola tot in de hoogste regionen bespeel klinkklaar de klanken in een strokend rollenspel tot ik flierefluitend faliekant de tingeltangel toetakel met mijn averechtse misslahand…

Jevric, Dragutinovic, Gavranovic, Vicic, Mladenovic, Ilic, Stankovic, Milosevic, Zigic, Vidic, Krstajic, Zachtjes fluitend rol ik, door de straten en veer, op mijn lederzadel heen en weer, in dronken roes op mijn oranje vic ---------------------------------- W.K. gedicht Den Haag FM 12-6-06…

ziet de mensen onbezonnen blakeren langs de paden op stranden bij de zee stil soms kort van stof hunne spinsels ontsponnen spanning vloeide uit aderen leven gaat nu op de pof blikken koel in tassen mee werk blijft onbegonnen gedoofd zijn alle lusten in dommel wel te rusten wat water op de akkers ach boeren arme stakkers lamlendig in het…