Alle inzendingen, jaar 2006, week 27

Dit is de kampioen: zijn hand zwaait achteloos naar achteren, zijn schoen bijt in de sintelbaan. Ziehier: de nieuwe kampioen, hij sleept zich voort, zoals dat hoort, een hand drukt in de zij. Maar kijk dan toch: hoe lang is nog de baan die hij moet ondergaan, wat goud terwille. Zijn wangen trillen als gelei, zijn botten branden in '…

Mijn overgrootvader is dood; ik ben tien, moet langs een laan met bomen naar hem toe, na het eten, laat nog, ik ben zo moe dat ik om heel verkeerde redenen grien. Mijn janken wordt voor heus verdriet versleten en even later is het ook wel echt, als ik de oude zie, al afgelegd, weet ik wat ik liever niet had geweten. Dat hij mijlenver van…

De gedachten gaan hun gang, maar niet hun eigen gang zoals een grasmaaier die voor je uit gaat als je erachteraan loopt nu je niet kunt slapen wacht je: tot wat er in je hoofd gebeurt zijn eigen vlucht gaat nemen val je niet in slaap of je kunt niet in slaap vallen of: kun je je niet in slaap laten vallen wat is het je laat je voeten…

ze huist in dozen door een vrachtwagen gebracht bestek en borden reeds terecht glazen in de nieuwe kast zeep en washand op de tast de rest is nog een labyrint waar geen mens zijn weg in vindt behalve zij die de codes kent met stift geschreven op elk pak haar kleren sprokkelt ze bijeen uit deze en gene mand ze stapelt op en af elkaar…

baas in eigen hoofd alsof iemand daar iets van kan leren we leven met elkaar mezelf kom ik in mijn nieuwe hobby scrapbooking tegen misschien omdat ik weinig van mijn eigen verleden heb mee kunnen nemen zodat ik nu als een malloot alles vastleggen wil het gaat zo snel voorbij afbladerend reclamebord dat een onbeperkte boodschap draagt…

zo klein, zo teer, zo vol belofte nog bijna alles in 't verschiet zo hulpeloos en zo volmaakt toch hij maakt je blij als je hem ziet zo groot, zo weg, op eigen wieken de tijd een zuchtje in de wind juist daarom heel intens genieten van Milan, jullie kind…

holst van de nacht in het droge gras langs de rivier achter manshoog riet niemand die het ziet bij zonneblaker blauwe letters de zomertijd klein gezet arial black lekker vet een vreemdeling zeker op de fiets misschien verloor spraak gehoor een moederland via zijn apparaat bij halve maan…

Met mijn rugzak vol oude lasten betreed ik het nieuwe gebouw zal mijn leven zich hier beteren, als ik die rugzak hier achterlaten zou? Beetje bij beetje voelt het lichter op mijn rug ik leer nieuwe dingen en kijk niet meer op het oude terug Mijn nieuwe tas vult zich met nieuwe dingen motivatie, concentratie, en het plannen van mijn werk…

echt seks en hittegolf is te zeer dubbel op ongericht ongeregeld alle remmen raken los voor je het weet lig je te stoven te stomen op het mos voor een vossenhol om maar te zwijgen van de konijnenval…

Ik lig nog te bed in de blinkende morgen en hoor in mijn hart en daarbuiten het ruisen der nieuwe zee, reuken en blijde geluiden en de bloeiende geuren der kruiden vervliegend als schuim in het zonlicht en op de wind drijft het mee. nu is er rust en een wijdheid vol nieuwe kracht; voor mijn vertwijfeling en mijn stoutmoedigste droom een onpeilbaar…

Je ogen kijken al verder Dan wij kunnen zien Je kijkt nu naar mij met je handen Loslaten kan je nog niet Ik heb je nog vast Moet ik je loslaten Jij twijfelt al, ik nu ook Moet ik je vasthouden Je hand is nog warm Wil je geest je lichaam nog Kies jij maar, het is altijd goed Ik zit hier wel rustig te wachten In jouw zwijgen is…

Er is geen reden om jou te zien wat maakt het allemaal ook uit geen zekerheid en geen rust ik hou niet van misschien Ik ga, 't wordt niet beter met de tijd want jij hebt nooit de moed gehad om jouw hart door mij te laten breken ik hou niet van zwakheid In al die lange loze nachten heb ik je genoeg kansen gegeven maar de tijd lijkt stil…

Zo stil moet het zijn om de dichter, dat, als in de schijn, het duizendvoudig gelichter der fantasie die in de stilte bloeit, - het schoon en rein beeld van de wereld richt er zich op - hij het hoort in het fijn ruisen der stilte. Verdichter heet hij, omdat hij bijeenbrengt en boeit het gezicht dat hij hoort in zijn oren en het…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…

Geen dragender, doodlijker wonde dan het knagend en slepend besef van een schuld, een erflijke zonde, bedreven voordat wij bestonden en waarmee ook het vlees is besmet. laat het lichaam allengs weer herrijzen in zijn trotse oorspronklijke staat laat de zon ook de huid weer genezen van de angst die de leden doorvaart als het lijf,…

groenblauwe vensters bespeuren deinende golven spiedend naar kalme zee doen ze hun beklag raamwerken lagen tentoon gespreid nu onder puin bedolven tot op heden vandaag de dag…

weet je wat het is? ik ben gewoon dronken vanwege mijn gevoelens nu zijn ze eindelijk gezonken ik dacht dat ik haar zag maar ze bleek niet te zijn wat ik dacht en hoopte het water bij de wijn veel meer de zoveelste die ik aanschreef omdat ik dacht een avontuur voor het leven te vinden ze had die blik in haar ogen die mij weer eens verblindde…

Witte koppen slaan als een bres in de branding de dood in het zout. Je zingt als een lorelei ontvoerd uit het zoete land. * Muziek: Nina Hagen,'Seemann'…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

De wolken en het water gaan voorbij; oorlogen en gerichten, vluchtige bloesems en oude sterrebeelden, zij worden alle spoorloos weggewist. en wat, mijn hart, rest er van u en mij? een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het…

Afgunstig Zie ik de bloesems botten Uit de toppen van hun handen Levenssap Bruist uit hun ogen Vloeit uit hun monden Vult de glazen Geheven Ten afscheid Je was zo'n lekker wijf! Met handenvol Scheppen ze hun vervoering over mijn levenloos lichaam Overladen me Met Judasbloemen…

De man met de zeis komt gewis Hij treuzelt plaagt en lonkt Stelt de ontmoeting dreigend Nog even treiterend uit maar dan haalt hij uit en maait slaat ferm toe heel gewis want zeker is dat van uitstel geen ontwijken komen zal hem opzoeken gaat beslist soms beheerst onder gevoel van gemis maar een ding dat zeker is als je werkelijk…

Hulpeloos schepsel hartverwarmend onnozel blijf in mijn herinnering als de maagdelijke neerslag op de daken van een aankomende februarimorgen Wreedheden werden jouw deel daar waar de Dikke van Dale faalt maar een barbaar die erom smaalt en de sneeuw ging op in rook...…

hoort men in juli vele krassen op een plaatje zonder stoppen in het riet men beluistert eerste rang het gezang van levende karekiet daarentegen in april dan een ander plaatje hoger toerental zonder twijfel de gewone rietzanger de karekiet wacht langer voor de nestel in de vlecht uit vers riet in januari blijf zoeken desnoods…

open je gedachten eens ongefilterd naar me toe en vertel maar eerlijk wat jou nu werkelijk beweegt om mij opnieuw te verleiden want ik weet zeker dat jij net zo'n open boek kan zijn als ik al zullen onze hoofdstukken wellicht verschillen...…

In de ban van 't veel te kleine kistje omarmd door 'n witte bloemenzee vermengd met tranen over het lot van 'n ziel die ons veel te vroeg ontnomen werd rest mij niets dan kippenvel…

Die dijk was soms wel erg lang toen ik als kind van zes 's morgens naar de schoolmis moest thee in een eau de cologne fles in een oude krant het brood verpakt waarop letters stonden je keek er niet van op en alles werd verslonden houten bankje in een gang schlemielen bij elkaar hufterend van de kou en niemand vond het raar.…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten…

hier is het goed tussen collega - stervenden waar niet meer om de hete brij heen wordt gedraaid enkel gezegd hoe ze te eten de comfortabele ruimte is groot - een meevaller - want hoeveel plaats heeft sterven eigenlijk nodig als aanloop naar mijn malse weide - mals is wel een vereiste - in dit groene kader iedereen die hier komt is dus…

het was stil vannacht te samen met hem er hing een sfeer van veelzeggend niets alsof leegte verzacht wat was er nog meer dan wachten op de horizon voor hem op zijn weg naar de laatste eer starend en zwijgend in onzichtbaar vertrouwen gaat hij zijn laatste gang hoe ervaart hij zijn rouwen waarom is hij niet bang…