Alle inzendingen, jaar 2008, week 26

hout we voelen de nerven blijven zwerven tot de volgende jaarring wortel dieper verworteld in de koude aarde voor het hout, geen grotere waarde muziek uit het hout klinkend vrij of niet, voldoen aan behoeftes niet zuur of zout, maar smaak refrein ontstaan uit het hout waarom refrein, is dat waarom er liedjes zijn liedjes blijven…

niets is zeker behalve de onzekerheid van het bestaan…

IJl rijzen blanke berken, als boeketten Van trillend zilver, op een lucht die blauwt, Uit blonde grond, vol groepjes eikenhout, Die tegen 't blauw roodbruine vlekjes zetten. En over 't klaar kanaal, dat drijvend houdt Der berken beeldjes in onzichtb're netten, Deint, zonder de ogen 't vérzien te beletten, Een bevend-teedre nevel avondgoud…

Ik zei: het zijn de zenuwen, de dokter: het zijn ratten in uw lijf. Ik sprak: ga weg, leef zonder mij. Nu ik alleen ben, resten mij de resten. Zichtbaar alleen de glans op mij, op de lege vinger na het aanraken van de zelfontspanner. ------------------------------------- uit: 'Welcome Hygiëne', 1996…

Ach, had je zoiets ook maar voor het leven Dat bij eenvijfde lot gegarandeerd Slechts eenvijfde narigheid werd uitgekeerd Dat zou een stormloop op die loten geven Het lot laat zich tot dusver nog niet delen Met hoop op goede speling blijf ik spelen…

Ik was een kiezel ooit een gladgeschaafde jongen glazig liggend tussen waterkorrels of min of meer gezellig in de stroming ik mondde uit ketste zonder vonken geen begin vandaag geen einde morgen steeds het slijpen het ronde zijn versmelten met de tijd tot ik kiezel uiteindelijk in niets verdwijn. © Rudi J.P. Lejaeghere…

Wars van uiterlijk vertoon van verering anders dan de god in ons allen is de volkse straatpater voor intellectuelen heen gegaan Vaak stond hij ooit in de kroeg ineens naast of pal voor me op momenten van stilte doorboorden zijn ogen mijn wankel bestaan nimmer sprak hij me aan Ik durfde niet over zijn brug die toch los stond van de…

Vogel hoog in de lucht is het waar dat jij vlucht voor al het misbaar, daar ver vanwaar je nu vliegt? Is het je instinct, dat je ertoe dwingt weg te gaan van alles om je heen op zoek naar rust, een moment alleen? Kon ik vliegen zou ik je volgen, maar mijn instinct dwingt mij te blijven, misschien een beetje verbolgen. Ik ben een mens…

Hoeveel is er al geschreven, hoeveel is er al verteld hoeveel gedichtjes zijn verschenen heeft iemand ze wel eens geteld? Hoeveel harten liggen open, hoeveel tranen vloeiden er, of er hard of zacht werd gelopen, of je een kanjer bent, een echte ster. Hoeveel nare dingen kwamen voorbij, hoeveel leuke dingen ook, hoeveel is er al geschreven…

Mooie bloem scherpe stekels o akkerdistel ik raak je niet aan…

Al maandenlang spelen wij een spel, langzaam wordt het echt. Zonder twijfel, angst of aarzeling doe jij wat wordt gezegd ... Héél af en toe draaien rollen om laat jij je tanden zien. Vergeet jij voor éventjes je rol en houd het voor gezien. Dan ben je opeens niet meer m'n "knul", een momentje niet zo braaf. Ga je boos tegen…

Liever dan lief was ik, zei jij en ik gaf je mijn hart Liever dan lief was ik, zei jij en je nam alles Liever dan lief was ik, zei jij en je brak mijn hart volledig Liever dan lief was ik, zei jij en je vertrok scherven achterlatend Nu ben ik liever niet meer lief…

In mijn eigen stilte zitten treuren in café Eijlders vol vertier. Ik tel daar mijn barsten en de scheuren, zwelgend in grote glazen bier. Bitterballen, kaas en ossenworst, zorgen voor gesprekken met volle mond. Voor de sprekers met de grootste dorst, maakt het niet uit of iemand het verstond. Met open ogen en nuchter hoofd, beschouw…

Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je stoer bent. Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je lollig bent. Scheld mij niet uit omdat je denkt dat je boven mij staat. Want dat kan je vergeten. Scheld mij niet uit omdat ik er anders uit zie dan jij. En dan nog: wees er dan maar blij om Als je vindt dat er aan mij iets mankeert. Scheld mij…

Een paar trekvogels blijven 's winters hier, zegt buuf die ze ziet vliegen…

Liefde is Universeel Liefde is er in overvloed Liefde vermenigvuldigt Liefde heelt Liefde deelt Liefde dat ben jij Liefde is mij Liefde zijn de lieveheersbeestjes En de koetjes in de wei Liefde is een boterbloem Liefde is een aai en zoen Liefde is ook dankbaar zijn Liefde is gewoon fijn Dus waarom zou je iets anders willen zijn Dan…

Kus me niet wakker wanneer de deur sluiting vindt mijn ogen willen liever blind zijn voor de leugen in jouw tederheid Ik weet daarbuiten huist een leven verhoopt gelukkig met kleine meisjes en een hoofd vol sprookjesboeken Dus blijf niet langer in dit land van duizend en één nacht maar wees hun prins niet mijn kikker…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

Zie ze gaan de miezemuizen op het land van dolle stier waar zij in de spiegelhuizen zich verdrinken in vertier om een laatste dorst te lessen in parfum en tierelier Zie ze hier de leegte geeuwen door het witgesuikerd glas dat versplinterd door hun schreeuwen zich een weg zocht naar hun jas die geruild werd voor een spiegel en een beeld…

Als kind in de wieg, geborgen in de wetenschap, dat ouders je zullen koesteren, liefhebben zorgen dat je opgroeit in liefde. De jeugd vliegt voorbij vleugels worden uitgeslagen de tijd breekt aan dat je zelf als ouder in het leven staat, de geschiedenis zich herhaalt. Je bent ouder en zorgt dat je kinderen in liefde opgroeien…

Zoals een vogel vliegt over pieken en ravijnen en scheert over bossen dalen en rivieren op zoek, tussen storm en regen, naar 't eigen nest. zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…

Zoete linden snijden mij de adem af, vertellen verhalen van lang geleden toen kind-zijn nog vanzelfsprekend was en er verder geen vragen gesteld werden. Waar is de tijd van honing-zoete bloei die door de straten geurde? En er verder geen vragen gesteld werden…

Van ver ben ik gekomen Met angst en pijn gevoed Vervormd door verdriet Tot Jij mij zag en zei Wat ben jij prachtig Mijn angst kwijnde En de pijn verschrompelde Vreugde verving ongemerkt het verdriet Langzaamaan werd mijn tred Vast en recht En ik als nieuw…

op de rand van de stilte de laatste momenten ziel zingt in spraak van diep bedroefd de laatste zwarte kaarsen branden ze verorbert het laatste kostelijke vocht ze drinkt en soupeert het op vertrouwd in laatste uren van oorsprong het volle gewicht in het laatste glas tot het valt in scherven zo volmaakt was het nooit…

wanneer een spiegel glijdt uit de nacht het doolhof vult tussen duin en dromen, de maan zich losschudt, minutenlang meer dan vol verandert de zee niets aan zomergrassen, te midden van de dag bloemen zullen opgroeien als sterren in een vijver, hun dorst lessen met golfjes dons geplukt uit het sierspoor van de eend die in…

Verschil moet er zijn, echter mag verschil nooit zo groot zijn dat het pijn doet.…

Zo af en toe, dus niet te vaak! Ben ik toch wel een beetje Blij met haar... Ze wast en kookt voor hem, ze Zorgt ervoor dat hij niet geheel Verloren raakt in pijn, in een- Of tweezaamheid. Ze waakt zijn angst, hoedt zijn Verdriet, want ondanks dat hij Klein en tenger is, heeft zij haar Handen vol aan hem. Ze huist mijn lief, ze slaapt…

Wierook uit aarde verspreidt zich via de lucht bereidt met water vuur werkt door middel van vuur etherische aantrekking…

Je wereld staat op zijn kop ze geven als advies: 'schrijf alles op' maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan van binnen ben je net een vulkaan je staat op springen je weet niet waar je moet beginnen je pakt pen en papier je schrijft maar doet het niet met plezier frustraties komen naar boven je moet weer in jezelf geloven probeer je gevoelens…

ik woon in je huid in je dromen en buiten ons het oude verlangen naar verre horizonten in het vermoeden van licht zien we dagen verbranden het duister, de afstand zien de stoet van aan- en afwezig de angst die enkel nog door ’t venster kijkt ik woon in je huid in je dromen en in dat huis hebben wij ons tot een vlot (samen)gevoegd…