Alle inzendingen, jaar 2008, week 26

Je loopt eenzaam door de straten Denkend aan de tijden die geweest zijn. Ooit was het het heden, Nu alleen nog maar het verleden. Ooit was er zoveel geschater en gelach, Dat is overgegaan naar pijn, verdriet en minachting. Als klein meisje had ik een mooie tijd, Genietend van het leven, genietend van iets kleins. Wat kunnen mensen wreed zijn…

volmaakt is alleen de leegte een niets zonder gebeuren toch betreurt de mens zijn werken zonder kroon volhardt hij om te slagen in eeuwig ongerede taken tot aan zijn eigen dood pas nadat hij voor het maken de kansen nam en heeft gehad wordt zijn uiterste prestatie op juiste waarde ingeschat elk leven blijft bij streven…

Dampend asfalt vol gele nummerborden, Dat is het beeld van de rit naar de zon. Want hoewel deze dag zo vroeg begon, Konden we niet als eerste wakker worden. Maar als file overgaat in bouchon, En we ons bevinden in Franse horden, Geven we toe aan de magen die knorden, Om bij te tanken aan een pompstation. Daar, tussen olie- en urinegeur,…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

Kijkend naar mijn dochterje met grote angst in mijn hart Nooit mag haar dit overkomen niet met zo'n pijn en grote smart. Zal proberen haar te behoeden voor de beesten van de Hel God bewaar me, vergeef dan mijn zonde, want ook ik zal dan branden in de Hel.…

Er stonden margrieten in het hoge gras rechtop 't viel op zo slank zo wit zo geel ze waren niet met veel je kon ze tellen op één hand zo fris en frêle twee jonge hengsten aan de overkant roerloos bijna keken toe je zocht mijn rechter hand ik zei geen schoner land…

Droomvrouw, droomvrouw Waar ben je? Waar was je al die tijd? Waarom heb ik je al die tijd moeten missen? Ik heb je gezocht In alle hoeken en gaten Ook aan de andere kant van de wereld bleek je niet te zijn Bijna wilde ik de zoektocht al beëindigen, wilde ik het opgeven Genoegen nemen met minder Je bestaat toch niet of je wilde niet gevonden…

Er sluimeren wanen in kussens grif strooien nachten met uren en als het gezicht verschijnt in lang geleden verloren licht vangt morgenrood vocht als bloed sijpelend langs grieven snijdt zij lijnen en tekent ouderdom in geslepen taal alleen de punt ligt dwars en stremt beelden als strepen op de snelweg zij ziet de vluchtstrook schudt…

Ze kijkt hem aan terwijl ongeloof haar ogen in verbijstering doet kleuren ze slikt en slikt en stamelt dan dus jij laat jouw beste vriend als een baksteen vallen omdat hij HIV besmet blijkt te zijn…….. het blijft stil dan een nors ik wil er niet over praten ze zwijgt weet dat dat hem haar zoon genoeg zegt er staan dikke tranen in…

waarin de vogel vloog omhoog een ademtocht het blauw nabij een laatste zucht naar jou van mij…

(Bij een uitje met N.) En altijd weer nieuw, deze jonge mensen met hun vormentaal uitje voor het oog - Een trui vol verhalen van Zeeuwse vissers uit een schroomvallig fotoalbum Alles oorsprong voor wat het is in the eye of the beholder Een stoel in een ruimte met een andere stoel Een cape als ruimte rond de ruimte…

Een kloek besluit! Veel aandacht voor het dier! De Europese slachtkip krijgt het beter: zowat vierhonderdtachtig centimeter! Een plek iets kleiner nog dan een A4. Maar ach, wat doet zoiets er nou nog toe op weg naar een beschaafde barbecue……

de onvermoede wandelaar heeft hem zojuist ontdekt orchis vulgaris de in het ongerede geraakte filosoof, met behoud van uitkering, schoffelt er lustig op los de wandelaar is voor hem slechts een passant…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

Een lege plek, een groot gemis, Een fijne herinnering is al wat er nog is. Waar ben je nu, vraag ik me af. Ik voel nog die liefde die jij mij gaf. Jou te kennen vond ik heel fijn, je los te laten dat doet pijn. Ik zal je missen in dit leven, en altijd om je blijven geven.…

Ik kan toch zo verlangen naar rust en ruimte om me heen maar als aan dat verlangen is voldaan voel ik me eenzaam en alleen.…

Weer werd wat afgewerkt in tevredenheid, in harmonie en elkaar begrijpen, alhoewel er nog onweer in de lucht hangt en onuitgesproken vragen. De één maakt de woorden, de ander zingt het lied. Zoals er grassprietjes zijn en eiken, zo verschillen mensen in wat ze kunnen en in wie ze zijn, maar weer werd wat afgewerkt in harmonie en…

halsstarrig de blik op de horizon gericht reist de geheimenbewaarder langs bergen en door dalen zijn queeste duurt reeds jaren zijn mond en schoenen gapen zijn kleding vervalt tot draden door het lang en eenzaam gaan niet eenmaal ziet hij om zijn blik blijft naar de horizon zijn schatten en zijn leven kunnen geen terugblik velen drie…

Langzaam startend, lief en zacht strelend, kussend, voel hoe ik smacht Je mooie huid, je lieve lach Brengt mij zo veel geluk, iedere dag Je legt me neer en kijkt me aan niet wetend waar naar toe te gaan Je likt mijn nek, mijn buik, zo warm ik voel je harder worden als ik je omarm Mijn verlangen wordt wild en sterk iets wat ik aan jou nu…

het huis van mijn oorsprong is als nieuw bepleisterd met de rij populieren de seringen de rabarber nog steeds zichtbaar achter ze zijn niet meer van ons ik kwam er zondag langs de leeuwerik zong kinderen speelden de pioenrozen op het erf de dag dat mijn vader stierf het ongeloof van mijn moeder de egel die 's nachts hoorbaar schuifelde…

geërgerd telt Jan de minuten van de steeds luider tikkende klok en wacht - het gras is te hoog - op de man die komt maaien samen met Maarten - zijn broer - rookt hij een ontevreden pijp Ah, daar zul je hem hebben 'k zag hem net de hoek omgaan brult Hein - zijn andere broer - door het keukenraam Jan ziet enkel een zwerm kraaien die stijgen…

Zang roodborsttapuit: vogel-hit op élke fuif: ‘wiet, trek trek! - wiet, trek trek!'…

als een huwelijk geen huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de…

Verborgen kleuren je ziet ze soms tussendoor Als je opkijkt Of eigenlijk net daarvoor Net als de stille tonen Je hoort ze als je niet luistert Ze schrijden tegen je oren Zoals je hardop fluistert Wegebbende gedachten Waar je soms nog flarden van vindt Ergens in je hoofd Laatst was je nog een kind Verkleuren de kleuren Of…

Ik was bij je vandaag, kwam met de boot, én op de fiets. en weet je? Nu ik jou heb ontmoet voel ik me beter, stukken beter wel Ja, hoe zeg je zoiets ik voel ik me gewoon goed én ik zit beter in mijn vel.…

Onder klaterend applaus van bergen en rivieren en met instemmend gefluit van weer en wind zien maan en sterren stralend toe hoe ik, op 't toneel van het heden, mij elke dag weer druk maak over toekomst en verleden. Het is pas aan het end dat de zon, verhit door mijn gestampvoet, en op veler verzoek..uiteindelijk voor mij het licht uitdoet…

Ik zit in de put Ik kan er niet uit Help Ik klaag en Klaag en roep Aan een ieder die voorbij komt Ik zit in de put Mijn eigen ik had ik al vereenzelvigd met het in de put zitten en te klagen Dus dacht ik toen, als ik eruit kom, dan verlies ik mijn eigen ik mijn eigen waarde. Tenminste dat dacht ik. Hoe langer ik in de put bleef…

Er is een diepe boosheid in me, rationeel denkend zou ik het los moeten laten maar naast boosheid vooral op mezelf is er ook verdriet, echt verdriet hoewel mijn verstand het uitschreeuwt niet toelaten zegt mijn hart wat anders hoe kon ik zo naïef zijn om maar zelfs te geloven dat je mijn vriendin was ik hoorde toch jouw roddelpraat…

waar mijn hand zacht tast naar wat gebroken was voel ik de pijn in breekbaar samen zijn voegen we scherven weer aaneen ja liefde hecht in vele componenten onzichtbaar worden barsten die ons krenkten…