Alle inzendingen, jaar 2011, week 43

Minister Gerd heeft nog eens goed gekeken Want Gerd als mens die zat er nogal mee Toen keek een andere Gerd weer naar de PVV En was de zaak voor Mauro snel bekeken Kan deze clown die voor tirannen zwicht Niet met de eerste trein mee naar Maastricht? Minster Leers heeft na 9 jaar en talloze procedures besloten dat de 18 jarige Mauro toch uitgezet…

Ik kniel voor je schoonheid voor het licht van je ogen voor de scherpte van je intellect voor de kracht van je woorden voor de warmte van je vlees voor het vloeien van je liefde voor het openen van je benen voor de tranen van je verlies voor het schokken van je lichaam voor de openheid van je geslacht voor de eigenzinnigheid van je geest…

Naar het donker om mij staren en daarin de stilte rond mij zien Ik voel mij zo vreselijk naar en ik vraag mij af of ik dit verdien In ’t diep duister om mij tasten met het eenzaam als reisgenoot Draag ik een heel zware last en nadert de drempel tot de dood Bij het donker zo stille wenen om erin de tranen te laten gaan Voel ik mij gruwelijk…

Als kind werd hij gedumpt in ‘t vreemde Nederland Het land van niet alleen maar melk en honing Want acht jaar trouwe dienst geeft als beloning Een enkele reis terug naar ’t vaderland Nog langer blijven tja dat kan ie wel vergeten Hij is gewoon hardLeers hij had het kunnen weten -------------------------------------------------- DEN HAAG…

Aan morgen gedacht: rivieren overgestoken en zonnestralen gestolen van een in lakens verpakte verminkte halfgod. Onder wolken geld als zegeningen tellen, wachten op de regen. Ze had nog zo gezegd: ‘Blijf verre van’, maar in het licht van de maan lijkt alles verder weg dan dichtbij. Als sterren. Stofjas in de stroom danst met vonken…

Er zijn van die dagen dat positieve dingen even vervagen ik voel me dan gevangen gevangen in een stevig web kan dan erg naar rust en vrijheid verlangen opbeurende woorden voelen dan als nep. Gelukkig zijn die dagen er niet heel veel, het helpt niet als je gaat klagen ieder mens krijgt zo een deel al vind ik wel..... de ene krijgt minder…

herfstig kleuren bomen de zomer toe tussen druppels regen en schuchter zonlicht schitteren roodbruine kruinen in de benevelde lucht een schilderij om nooit op uitgekeken te raken…

Soms zijn er dagen dat ik vergeet wanneer ik mijn ogen sluit ik mij waan in het paradijs - de regen doet mijn voorraam zweten de wind dolt met ronddolende bladeren - de zomer bracht mij liefde, bij jou voel ik mij thuis maar soms dringt het binnen zomaar onverwachts de angst voor wat er zou kunnen komen want vandaag gaat de herfst…

met de dood op de hielen moest ik knielen voor het altaar des leven daar lagen mijn goede gaven bewierookt door velen maar het goud glansde dof zonder linten en opsmuk was het demasqué compleet eens gloedvol geschreven nu zijn de kleuren vergeten ik krijg nog wat jaren respijt niet meer kwantiteit maar mijn gaven moeten kwaliteit…

ik kreeg van daag een vreemde brief: 'ik mag je graag, heus, ik vind je best lief. maar houden van, dat gaat niet. maar echte liefde gaat niet' ik kreeg vandaag zo'n rare brief. zo'n brief. -------------------- Uit: Verzameld werk', 2004.…

Nu ook de vierde poging is gestrand, wil hij er, eindelijk, de brui aan geven. Hij kent het einde niet van al het leven, uiteindelijk is alles in Gods hand. Dat hij niet zo geweldig kon voorspellen, Had ik je eerder wel kunnen vertellen.…

Een oude vrouw op een bank Haar handen dooraderd en blank Haar figuurtje fijn en rank Een heel leven geleefd En nu zwaait ze beleefd Naar een ieder die niets om haar geeft De verzorgster naast haar gezeten Weet niet wat zij allemaal heeft geweten En geeft haar te eten Het ochtend, middag en avondmaal Zonder liefde heel kaal Maar gewoon…

een bruine beer wordt omarmd door het kind van Carla Bruni moeder en dochter maken het naar omstandigheden redelijk goed de Eurogrizzly speelt in Athene met brokstukken van Bonus en Malus…

Een sluipschutter te Avereest wiens vrouw zijn doelwit was geweest, zei: “lieve schat, als je eens wist hoe ‘k je vandaag weer heb gemist!”…

De nacht stoot haar adem uit over het land een mistig verlangen hangt in de lucht de horizon glinstert in zwevend zilver de dag druppelt binnen op het gras in v verbinden zich de wilde ganzen het seizoen toont zich in de vlucht op het pad dansen vrije blaad’ren in de armen van de vroege bries overtuigend geluk maakt zich meester in…

Het glipt mij door de vingers, Nu nog niet, dat scheelt Slechts in een fractie Houd ik de eeuwigheid vast Probeer het te rekken, Materialisatie van momenten Het kan niet, Wat het machtig maakt Bestaat niet, Omdat het niet bestaat Straks een bejaarde Nu een volwassene Daarnet een kind Niemand Die de dans des tijd ontspringt…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

( Een herinnering ) De stilte hangt in de Dood van kalende takken De vogels zingen zo frivool niet meer Ik mis de smaak van een nieuwe lente en wist niet of je nog komen zou Je foto’s zijn verkleurd in de schemer der herinnering De kamer is verlaten, het bed ligt er onberoerd Ik veeg mijn tranen van een versteende vloer…

Warme dagen zijn voorbij Allerlei rijke kleuren vullen d'herfst als jaargetij Regenlaarzen stappen door plassen Gewassen veranderen van kleur en geur Beukenoten en kastanjes verrijken de wegen als franjes Regen en wind zijn onbemind Wolken bewegen naast elkaar Ze omvatten 't dek door een vogeltrek op weg naar 'n warmer oord Nooit…

die spruiten zijn bedorven dat ruik je toch meteen de lucht komt je tegemoet en gaat door merg en been ik heb je toch zo vaak gezegd, koop die rotzooi niet maar je moet en zou spruiten jij stuk verdriet heel de straat is vergeven en buren aan de deur nou zal je het gaan beleven met die spruitenmeur heb je nou je zin boven dat bord groene drab…

Is er hierna nog een eeuwige zaligheid, heeft sterven een zin. De theofiel heeft het beste deel verkoren en praat met zijn lief. Hij ziet zijn liefje in alle liefjes rondom, in alles wat is. Wat hij niet begrijpt, dat is alle ellende, deo volente?…

Zij wenkte echt elke dag weer, zat dag in dag uit achter ’t raam, ze zwaaide in ’t begin, dat werd minder, haar armen konden zo hoog niet meer gaan, ze glimlachte in ’t begin, soms een grijns van oor naar oor, tot ook lachen moeizaam ging, maar daar deden we ’t niet voor. Ze wenkte en toen op een dag, bleven de luiken en gordijnen…

Mijn hart voelt warm zomaar opeens ik voel je arm ben het helemaal eens om elkaar te ontmoeten wens je graag persoonlijk te begroeten. Je hebt geen probleem met mijn beperkingen, mijn handicap wat voelt dat goed, ik voelde me zo alleen nee, nee, dat is geen wrange grap mijn innerlijke warmte bleek van generlei waarde zoals het leek.…

Amanda is wel tien keer vreemd gegaan Martijn was veel te vaak van huis Altijd zijn “big smile” op de buis Maar ’t lachen is hem jammerlijk vergaan Gelukkig lijkt de vree nu weer hersteld Ze was na tien keer zeker uitgeteld ----------------------------------------------------- AMSTERDAM - Amanda Krabbé heeft onthuld dat ze Martijn heeft bedrogen…

Raar eigenlijk, dat een mens pas stilstaat bij datgene wat ie heeft, als ie het kwijt is, want het was zo gewoon. Vreemd eigenlijk, dat je pas tot de ontdekking komt, wat iemand voor je betekent, als ie er niet meer is, want hij was er altijd, gewoon. Triest eigenlijk, dat we pas beseffen wat we aan rijkdom hebben, als die welvaart…

'Wat loop je vreemd, Monique,' zei Hendrik. 'Staak dat gauw!' 'Bespaar me jouw kritiek,' verweerde zich z'n vrouw, die vreemdging met de buurman, waardoor ze Hendrik griefde. Ze zei: 'Kijk niet zo zuur, man. We doen aan naastenliefde.'…

Het was de vrouw die niet sprak, het was de man woordeloos, het kind kreeg niets mee, van woorden, omdat er niet gesproken werd, alleen geschreeuwd, alleen gevloekt, alleen taal, die geen taal zou mogen heten en zo kan het kind, nog steeds niet spreken!…

Ogen dicht, van ongevulde bloemenvaas, verknipte rozenstruik. Nog altijd dansend in mijn hoofd, met lakschoentjes en blauw jurkje. Heb ik nog niet vaak genoeg gezegd dat de maan de maan is en de zon de zon maar dat ik slecht ik kan zijn in de schaduw van jouw bloemenknop? De rimpels op het water al een poos verdwenen, maar de voeten…

Kruimels en catastrofes. Krant op je brood. Foto´s in je mond. En kauwen maar!…

er is vrede in mijn tuin de boom kleurt rood, in waaieringen langs kristal avond zucht al, zacht en ongelovig want de zon zweeft immer nog als nimphen door mijn hart zwarte rimpelingen rond het einde van mijn dag vertellen me van rouw maar altijd is er dan die kleine vrouw haar handen en haar kracht ze lacht van witte wolken van…