Alle inzendingen, jaar 2012, week 12

De Nederlandse man, hij laat zich kleden Zijn vrouw bepaalt wat of er wordt gepast En ook al is hij matig enthousiast Hij heeft de strijd allang vergeefs gestreden Ik heb voor door de week een schattig hesje En 's zondags draag ik nu een deux-piècesje. Tweederde van de mannen laat zich  kleden door hun partner. De helft van de mannen zegt…

Wat als dit leven slechts een test is Een test voor in de eeuwigheid Dan hoop ik maar dat ik geslaagd ben Maar in de tussentijd Bespaar me in de tussentijd Je argumenten, zekerheden Je dwingende moraal Engelen spreken niet op aarde En zeker niet zo banaal…

Luister welke kant de wind hier opwaait, hoe ongestoord hij grip heeft op de mens die leeft met waanbeelden en vrij intens gehaaid het gras voor anderen wegmaait. Met het eind in aantocht, haast elke wens vervuld, voelt hij zich dan toch nog genaaid als hij de film van zijn leven afdraait en zijn waaibomenhout ziet voor de lens. Al mis ik…

De zeeman voelt op volle zee zich eenzaam in z'n huw'lijksboot. Hij is in seksuele nood, want niemand wilde met 'm mee. Z'n treurnis echter wijkt voor lol: er zwemt een schone zeemeermin. Daar ziet de man wel zeebeen in. Ze brengt z'n waterhoofd op hol. Volledig is-ie uit z'n doen. Hij duikt in zee, benut z'n kans en krijgt een natte zeetongzoen…

Voor Conny en Henk kijk hoe ze dansen met het leven rond en rond hoe ze cirkelend en draaiend zo vanzelfsprekend vloeiend samen zo onophoudelijk licht en dan hun ogen zoals zij in elkaars ogen alleen daar alleen zij hun wals in driekwartsmaat zo tot de rand van 't leven tot het uiterste en verder nog tot aan 't sterven…

de nachten erna delen zij het kussen met mij ik laat de naaktheid toe, de dode handen in de spiegel, de schepper onder het puin van het geweten duizenden monden zwijgen gaan van hier naar daar, van daar naar hier, naar vaker en meer telkens anders ook voor mezelf de een helpt de ander tot er geen dag meer is, slechts grote, uitgeholde…

Mijn leven is beter dan krom en slechter dan recht maar toch over een poosje weer beter dan slecht en rechter dan krom en dan hoop ik zal ik ontmoeten in het verborgene van mijn ziel anima oh liefde pur sang hoe kan ik je schoonheid bezingen in het holst van de nacht tot dan trek ik door en opnieuw hoop ik elke…

balancerend op 't randje van de dood sloeg je wartaal uit die niet de jouwe was heette de koude grond je welkom waarop je voor dood gevonden bent kleurde een avondje uit anders dan leken glazen leger, en het aantal minder dan het resultaat waarin je je overgaf aan de gezelligheid van zo even te voren…

Het lege lokaal Gevuld met een eiken houten stoel Waarop een vermoeide oude man zijn tijd doorbrengt Na jaren van steun Zijn best gedaan Is de vermoeide oude man uitgespeeld…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

In een buitenwijk van de Syrische hoofdstad fluiten de kogels…

Voor de ochtend kwam heb ik je huid gestroopt, flarden ego afgescheurd op zoek naar de zin van het leven diepere lagen stak ik af tot je liefde in zicht, de nacht voorbij sijpelde druppelsgewijs heb ik het rood gecheckt op zuiverheidsgehalte tot mijn bekken vol je vellen liet ik drogen met de noorderzon, benieuwd naar wat je straks…

Toen de klokken bedroefd luidden verstoorden zij de intense stilte niet Elkeen besefte waarop zij duidden die klokken vertolkten het verdriet Één ogenblik absolute stilte geven aan hen die veel te jong zijn gegaan Zij, die thans in zuivere stilte leven nadat hen de deur was dichtgegaan Alle gedachten dwaalden dan even naar die tocht die…

mijn vingers die in geuren wenken strelen heur haren aanvoelend als van zijde haar borsten bewegen in zacht zuchten die meer dan schoonheid schenken en niet in afstand vluchten terwijl de huid als pril gras schemert in een open weide ogen als zwarte kralen bespelen in andante het ritme van het hart verborgen achter voile mij…

Dingen gaan zoals ze lopen, Soms niet zoals wij dat hopen. Komt dit door de keuzes die je maakt, Of is het ‘t lot dat over je waakt. Voor mij een vraag en niemand zal het weten, Zoiets valt niet te meten. Maar toch blijf ik vragen, Wachtend tot een antwoord komt dagen. Wachtend op iets wat nooit zal komen, Dus laat mij maar verder…

Een merel wast zich lopend over het water als Jezus zo blij…

Als je hart huilt Maar je ogen niet Als je lichaam pijn doet van verdriet De zere plekken verborgen Geen emotie tonen en geen zorgen Ben je dan flink al is het niet waar Of is het praten erover al te zwaar Schaamte dat je hebt geloofd Schaamte dat je toeliet Om alles wat was beloofd Eindigde in nog meer verdriet…

in heldere sporen met het water tot aan de lippen loop ik door de schiere zee voel het zand tussen mijn tenen kruipen de koude vlaag van onderstroom die onzichtbaar en verraderlijk mij zo nu en dan plagend onderuithaalt schelpengolven tillen me weer vanuit de cyclus van nacht en ontij en geven me in gewichtsloosheid -zo nietig als ik ben…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

Ik herinner me dat ik me vorig jaar voorjaar verbaasde over de knoppen in de takken in de bomen in mijn straat. Dit jaar is het weinig anders. De knoppen lijken dezelfde knoppen maar moeten wel andere knoppen zijn want die van vorig voorjaar, heb ik gezien zijn van knop naar blad gegaan, van groen naar oker en toen een voor een…

aan wie dit leest mijn levenslijn ging over pieken en dalen mijn broedsels kunnen daarvan verhalen hier afgelegen was de avondvoorstelling laatste toegift die nog applaus ontving het dna van gegeven zoengeld zal uitwijzen hier leefde hij: een held! de bast van deze wijze berk moet dienen als kleed van mijn zerk…

ik laat de stilte na als allerlaatste beeld elk oog, door zwart en wit omrand, hecht zich als een zwerver aan het spoor waarlangs zij liepen gekleed in flarden van wanhoop die bleven haken aan elkaars hand en het schrale, nog bestaande licht ik veeg gaten in de sneeuw wil met naakte voeten stemmen vinden achter de tralies van de aarde…

Het was met een knal dat wij ze verloren: zeventien kinderen en hun docenten met in hun hoofd een toekomst en de lente. Hen was geen langer leven meer beschoren. Maar hoe het wrede lot een ieder ook tart, alle zeventien blijven in ons hart.…

alles draaide om die ene vinger wenden en werking als lokkende vlinder verleiding in nieuwe lente manoeuvreren van komen en gaan spelend spel met dans en gezang in liefde verhuld met haar allerlaatste geil glimmende blik venijn en rode roos sleepte zij zichzelf naar het einde nog zingen de zigeuners na de messteek "Mi adorada…

levenswegen gaan momenten parkeren er eigen emoties langs de stoeprand staat getrouw een karrenvracht verlangen…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

De nacht bevangt mij. Niets is meer zeker in de nacht. De woeste wellen breken zo lijkt het door elke dam. En ik lijd in de zwaarte van de donkerheid in de nacht aan hallucinaties van vele aard. Gezichten herken ik niet meer. Zelfs de meest vertrouwde gezichten worden voor mij onherkenbaar. De nacht is zwaar en haar donkerheid een spook gelijk…

In Safaripark “De Beekse Bergen” is een jongen van 10 jaar door een cheeta in zijn schouder gebeten, toen hij met zijn moeder tegen alle instructies in de auto had verlaten en was gaan wandelen. ------------------------------------------ Je mag beslist niet uit de auto stappen, De ramen moeten ook hermetisch dicht, Die regels zijn voor iedereen…

Ik hoor de woorden van de ander en blijf luisteren naar mijn gevoel ik sta open en verander; soms een beetje, soms een boel zo bezie ik nieuwe wijsheid welke ik soms negeer en soms erken want ik heb de ruimte en de vrijheid van wie ik word en wie ik ben…

Wat valt er nog te schrijven met zinnen die jaren terug al in gesmoorde toestand stierven, voordat ze nu zwart uitvloeien over het blank marmeren papier in een grafschrift aan mijn jeugd, waarvan het lichaam, nooit gevonden tot op heden niet kan rusten…