Alle inzendingen over minnaar

Loom luierend in de Late voorjaarszon Beschut genietend Onder het dak van Spinnend lover Merk jij mij op En terwijl verderop Het geroezemoes klinkt Van stamgasten die bij de Minnaar het leven vieren Geef jij mij snorrend Wat kopjes, en leg ik Vol vertrouwen mijn Hand op jouw kop…

Hij schepte op, de vent: 'Ik ben de kampioen der minnaars, steeds potent; ik kan het blijven doen.' Z'n vuur was niet te blussen. Alles blies-ie op. Zo gaf-ie opblaaskussen aan z'n opblaaspop. Hij voelde luchtverlies. Het werd een droef besluit. De pop was slap. Hij blies z'n laatste adem uit.…

Vannacht in mijn droom heb ik je dan ontmoet Je kuste me zacht bij wijze van groet Je raakte me aan streek zacht door mijn haar Je hand langs mijn wang de passie was daar Je lippen zo zacht kusten mij intens Je stralende ogen zochten naar een grens Ik geef me over verlangen doet pijn Vertel me, allerliefste wil jij mijn minnaar…

Het woord op jouw armenhuid en de adem van het ongeboren veulen met alle liedjes in de zomerwind gezonken beeldloos in een droom alsof het bed weer een eiland is te midden van diepe wateren lijkt het of ik eindeloos minnaar ben in een ademloze stilte, later op de oevers van de draverij langs de rivieren van het droomland.…

Je leest dag in dag uit hoe jongelingen Met zeer volwassen minnaars/meesters/juffen Steeds jonger krikken/scharen/swassant-nuffen Ze zijn blijkbaar vroegwijs in zulke dingen Na honderd keer zulk nieuws zegt, diep in mij Een boerse stem: "En dè gelèùfde gij?"…

een vaag verlangen roestig weten een zwanenzang misschien van verstofte mensenliefde zie de zwaan die het nest verlaat haar minnaar uitzinnig roepend onthaalt hoe ze haar kop schudt hoe hij haar knabbelend begroet hoe ze samen de lichte vleugels uitslaan liefdesrituelen die vergeten verlangens doen zinken onder een ademloos…

Dit gaat de minnaar echter veel te vlug. Hij wil de paringstijd daarom verlengen en is beslist niet van z'n stuk te brengen.…

wanneer ik wegval zomaar uit de tijd zou ik je vragen mijn leven te vergeven nee, ik zou je smeken met een oogbeweging uit het heelal geplukt op een moment dat twijfels hun roes uitslapen en zich weer gereed maken om naar de wereld te staren leeg en onveranderd zoals dronken minnaars die hun wellust uitstrekken…

Je was toch mijn minnaar? Naar al m'n vragen en al die tranen was je antwoord 'Het werd tijd dat we iets ondernamen.' Maar je vergeet de woorden die je me laatst zei... 'Jij bent echt alles voor mij!'…

In stilte van dromen zwemmen zwanen naar het liefdeseiland bij ’t spiegelmeer genot drijft op wolken, in maagdelijk wit onvergetelijk blijf je in de droomvakantie met je hart als ontvanger van het zonnespel schrijf je poëzie voor je gebruinde minnaar die in zijn korte broek nog even een brood haalt en op aardse voeten naar de klok kijkt.…

Wreed liet zij minnaars meeleven met haar gevoelens voor de man, die haar iets nieuws kon geven; zij was duidelijk in zijn ban. Zijn woorden deden haar beven, zijn zinnen streelden haar diep, betoverd door zijn dicht, zijn proza, en al hij verder riep.…

ik zou een vers willen schrijven over de ochtend, het ruisend geluid van winterkoude waarin mijn hart hangt misschien is het de eenzaamheid die in wezen niet verandert of de minnaar uit mijn dromen en ik van mezelve genoeg ik volg de banen, de wolken dieper, over het bleek, getralied gras dat als een bevroren pijn in de tijd ligt dit…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

Verleidelijk uitgestrekt, ligt zij nu te dromen van macht en minnaars en de kracht van Rome. In de rieten korf naast dat heerlijke bed, soezen twee slangen, giftig opgekruld. De twee slangen die geduldig wachten op haar laatste teken.…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

Ik profileer mij meer als dader dan als de minnaar die ik was. Het vlees is woord geworden, moord een feit dat reeds de fase van ontkenning overleefde. Er is geen ontkomen meer aan: het zaad dat ik naar binnen spoot, bracht geen nieuw leven, maar de dood.…

Proteus de oude man van de zee drager van alle kennis van het verleden het nu en en het later een jaloerse minnaar gunt de ander het licht niet in de ogen waakt als een een havik over zijn ondeelbare beeldschone schat de zeegod hij rekent zich rijk tot het aanbreken van die noodlottige dag waarop de lucht zich in…

avonden zijn voorbij er is alleen nog een lange vlucht naar huis De laatste aanraking in de vroege ochtend is voorgoed voorbij Ik wil je nog één keer vasthouden maar het zal nooit meer hetzelfde zijn Je wacht en weet niets meer te zeggen het is tijd voor mij om te gaan Je hoeft niets meer te zeggen omdat we 't altijd zullen weten We waren minnaars…

Nu het avond wordt zal ik hier blijven de vloed belemmert mij te gaan zoals een minnaar dat betaamt. Aalscholvers hoog op de rotsen vieren het feest van de bruid van de zee.…

je stille glimlach in de straten tussen gevels steeds kleiner loopt de nacht mee in lijnen grijs of zwart de huizen ademen de ochtend in minnaars de zijden kousen nog glanzend tussen hoofd en buik de wil tot meer of ik van je houd vraag je en ik glimlach wanneer de lichten uitgaan in een stad die groter wordt je gooit…

Ergens in haar droomwereld verloren in een wereld waarin haar minnaars helden zijn in een vergeten oorlog speelt ze ’s nachts viool met ziel en lijf aan de zuidoever van het spiegelmeer luisteren er geen levende mensen naar haar fijnzinnig vioolspel alleen de eenzame horizonvogel verwelkomt haar, keer op keer in zijn mooie vrouwen dromen…

We leverden een waar gevecht zonder een echte winnaar de enige die nu nog wat zegt is jouw geslepen minnaar De stilte knaagt aan mij ik kan het nog net verdragen vluchtig kijk ik even opzij hopend dat je iets gaat vragen Je staart alleen maar voor je uit zonder de behoefte om te praten sta je verdorie echt achter jouw besluit om mij na…

Jij beredeneert niet als een oude man dat er een verschil is tussen lust en liefde wanneer jij mij uitdaagt ontbreekt mijn verstand in onbezonnen dommelen maar dat zegt niets over de hartstocht van mijn verlegen verlangen   wanneer ik jouw tedere foto zie ben ik als een verliefde puber   een onbevangen minnaar met fladderende vlinders…

Dan keert ze terug van haar nachtelijke tocht en spint uit dunne zilverdraden, de beelden van twee Vissen en een Ram tot een ragfijn weefsel langs kale takken, stil verlangend naar de terugkeer van haar koperen minnaar in de avond.…

Gegroeid, gestreden, oud en wijs en zacht gestemd sterk en onafhankelijk van man en minnaar zonen, dochters, blijft ze zorgzaam langs de evenaar.…

in dat laatste woord past alles de stilte en het tegenlicht de verwarring van poëten door het telkens nieuw geluid van rivieren en rotsen onder het gedichtendak van een kathedraal waarin vrijheid duizelt om de duizend kreten, de tweestrijd in hem of haar om het zwijgen van de stenen en de eindeloze ogen van de minnaar en…

Mijn minnaar, man én maatje. Jij bent mijn wereldvent. Ik ben "jouw thuis" gevuld met liefde. Jouw warme veilige haven na dagen vol met stress. Jouw maatje, vrouw én jouw liefdevolle minnares!…

Nu rollen zij tezamen snel Mij uit een minnaars mond En dansen in een woordenwel Uit 's harten diepste grond.…

Wat laat zich liever vinden dan het verlangen van de minnaar en de man die wacht tot zijn beminde zich door zijn zachte ban langzamerhand laat binden en plots hem haar ontzinde lip niet ontzeggen kan?…

gewogen om te verliezen, te spiegelen, te liefkozen en te haten in de bleke taal van de maan en de gebruinde zon licht verbreekt het contact van vingertoppen bij elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij in een laatste gebaar losjes betast , verandert de adem in koele regen uit verstilde wolken, verlaten uit het bed dat alleen voor minnaars…