Alle inzendingen over nek

Is het kwestie van je nekken, van jaloersheid of zoiets? Zal ik dan maar best vertrekken of gewoon mijn gang maar gaan? Lieve mensen, wil me sparen en wat goed is laten staan...…

De molenstenen bung’len om de nekken Het grauwe water komt tot ieders lip Er zit geen eurocent meer in de knip Ook ík ben aan ’t gekke bekkentrekken: Ik twitter, hack en hyve en phone en fax en straks: de ski’s en snowboards in de wax…

je vloog een sierlijk trage vlucht draaide en kwam terug de nek iets uitgestoken ik voelde me een prooi in ogen zonder mededogen je schorre kreet beet me in schijnbaar achteloos negeren de nutteloosheid toe om in jouw wereld nog te existeren…

Zijn gedachten dwalen dit keer niet falen niet betalen afscheid heeft geen prijskaartje hangt niet bij de uitverkoop altijd een strop om de nek nu floreert hij als een narcis in de lente de bloemen geuren zoet vrijheid maar nog niet klaar voor zomer gebonden verbonden zijn gedachten dwalen.…

Geen gipsvlucht naar de wintersport dit jaar Dus ook geen leuke beelden van het landen Brancards en krukken, opgestoken handen Daaronder Gerri Eickhof's commentaar: (Een berenmuts, das losjes om de nek) 'Als u nog gaat vertrekken, 'Break a leg!'…

Ik werk nog steeds aan mijn Request-geschrift Ik schrijf mezelf het RSI en rambam Waarbij ik ook m'n toetsenbord half lam ram Want ik moet snel weer door, na elke gift Schroom niet als u graag op mijn schrijverij biedt Opdat ik ieder streefdoel straks voorbijschiet…

Het luik onder mijn voeten klapt snel open Nu wou ik dat ik toch op de lucht kon lopen De pijnscheut in mijn nek doet mij beseffen Dat je het toch niet altijd zo goed kan treffen Mijn lichaam schokt nog even spastisch na Terwijl ik hangend van de helse pijnen verga Mijn hoofd laat ik troosteloos ook maar zakken Omdat ik toch niet meer naar…

Onnozel bloed ik leeg door zwaarmoedigheid heb niet de veerkracht van Clint Eastwood heb wel twee pistolen langs mijn dijen maar die richt ik liever op mijzelf doe alsof ik mijn geliefde geheel afwijs maar in mijn hart droom ik het tegendeel hoe meer ik de mensen eerlijk tegemoet kom hoe meer zij mij met de nek aankijken en het liefste…

hartje winter ontdooien Herinneren dat we elkaar -in 't voorbijgaan-kusten In de nek op de lippen en de vingertoppen We waren niet te stoppen als een waterstroom op weg naar zee.…

oliegolven die de zee bedekken de zo zeewaardige en aardige vissen en vogels nekken land moeras en stranden vervuilen als aanklagende gedenkzuilen ondertussen blijft moeder aarde lekken in slagaardelijke bloeding haar levenssappen ter nagedachtenis hoe wij...…

Bevend maakte ze het open vloog haar geliefde op zijn nek. Tranen van emotie en een hoofd zo rood als een biet. Huilen knuffel, huilen. Maar in haar achterhoofd dacht ze ...................... dinsdag ruilen. :)…

- En leg een natte handdoek in m’n nek.…

vrijgevochten tanden bijten zich vast in de nek van de vijand het vlees smaakt nergens naar toch spat het bloed op mijn witte blouse het vuur spat uit je ogen en brandt mij geheel terziele dood aan de liefde van mijn woorden want jij hebt mij nooit gehoord…

Als de regen langs mijn haren druipt En de wind mij in mijn jas verjaagt Als mij langzaam het gevoel bekruipt Dat de kou mij persoonlijk heeft uitgedaagd Als mijn haren druipen in mijn nek En ik huiverend mijn jas ophang Bedenk ik tevreden, en dat is gek Dat ik steeds vaker naar dit weer verlang…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Waar ik sta daar blijf ik verder gaan er is geen lucht zonder klank anders is het licht of getemde wind en ik stroom door in de gangen van de mond het roodaangelopen festijn knikt de zwarte nek van het geluid -gelukkig is er lucht- zo smaakt alles opgekropt of zoet of bitter of niet…

Mijn nek draagt mijn hoofd niet, armen die doen zeer, benen voelen als lood, mijn lichaam wil niet meer. Mijn geest vol plannen, ik kan toch nog wel iets, maar hoe dat ik ook stuur, mijn lichaam dat doet niets. Een contant gevecht, tussen lichaam en geest, moeten accepteren, dat enkel rust geneest....…

wanneer ik in alle eerlijkheid haar vouwen weerkaats die als vertakte twijgen in neerhangend vel uitdijen tot struiken in de nek van craquelé slaan vuurstenen ogen tussen gekreukelde leden vonken tegen de glazige waarheid kan ík er iets aan doen dat ze vóór me ging staan?…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…

terwijl 't meer opkruipt voelen dijen warmer vooral waar de kousen overgaan in zachte huid die lieflijk verleidt miskende glimlach nodigt uit tot het kussen van haar nek tintelingen veroveren haar lijf dat in vuur en vlam staat hunkerend naar ...…

Draai coffeeshops de nek om met een pasje. Stop ledigheid en stop moreel verval. Stop blowers, heel dat honderdduizendtal, gedwongen in een heropvoedingsklasje. De straat af! Hup naar huis! Naar buis en moer! Met Barbie, Patty Brard en College Tour.…

Zij danst als een vogel wordt en is vogel Haar rokken de veren haar armen,de lange nek Haar hand de vogelkop die zoekt naar hemel Het dansen een stiel niet vergeten,verloren En wat klinkt... zijn de schoenen de hakken, een trommel Op het zingen -de keel opgezet- ben ik gek het is voedsel voor de ziel.…

Zes schrijvers die een NS-jaarkaart krijgen Om met de trein van a naar b te gaan, Die mogen één heel jaar lang gratis staan Om anderen daar in de nek te hijgen. Hoor, wat dat zestal eensgezind beweert: “Een hele troost als je zo wordt geëerd”.…

Er ligt een man in uit het voorgeborchte van veenlanden, strop om de nek, lach om zijn mond. Als ik mijn oor tegen de wand aan leg, kan ik zijn ademhaling bijna horen. Hij is maar tussendood. Straks zal hij ontwaken, zo bonst het in ons hoofd. ------------------------------ uit: 'Alles is er nog', 2003.…

onzuivere gedachten vertroebelen mijn geest onduidelijke krachten verdoezelen het meest strijdige belangen vechtend om een plek tegenstrijdig het verlangen vlechtend om mijn nek verstikkend is de angst verlammend elke spier de nachten duren 't langst verdomd was jij maar hier…

Zwart in een kleine ruimte Wazige vlakken door het raam Druppels rollen langs mijn wangen Het wordt te warm Mijn ogen sluiten en openen Adem in mij nek Weg uit deze beklemming Wapperende haren Tranen rollen over mijn wangen Van de harde wind Uit het geopende raam…

een obscuur begin van denken dat ons raakt, een hand in de nek, geeuwend tegen de planken een catastrofe van het moment die al plaatsvond, bruinrot; duizendschoon; besmetting; trefwoord; crash; alleluja; gaslek; vernuft geen haar gekrenkt daat zijn: de violen Je tegenwerping En dan, baby, dan -----------------------------…

Een doornig veld, veel geel en bruin droge wind als vanuit de woestijn traag beweegt zich een geit in dit door mensen verlaten land Er hangt een bel aan haar nek klingelt als zij het laatste groene blad van een armetierige struik berooft de dag wordt zo systematisch opgekauwd…

ik wil wel snel vooruit leven en de tijd van morgen volgende maand of liever nog van volgend jaar betreden ik hef mijn hoofd duw mijn nek naar voren kijk vooruit voorbij de haast zo snel wil ik wel gaan maar tijd loopt zelf ik moet maar zien.…

Er liep een traan door tot in mijn nek, misschien verklaar je me nu voor gek, maar ik schaam me niet!…