Alle inzendingen over soepel

Als je bij me binnenkomt dan ben je niet alleen ik zie het aan je ogen ik voel het om je heen en als je laag na laag onthult en open voor mij staat word jij, ben jij mijn prooi, een soepel beest dat gromt en kronkelt in de grond vol lust, zich dieper graaft ik dans hooghartig, neem je mee en breng je naar de rand ogen vol spiegels…

ik vertrek van het treinstation wat langzaam kom ik op gang maar met inkt onder m'n voeten schrijf ik toch al glijdend een trillend maar best soepel gedicht. ik vertrek en denk licht om de orde niet te verstoren maar stevig genoeg op de glinsterende rails, zwaar genoeg om stevig te staan.…

ik zag de groen blauwe baaien met hun opgeschuimd wit tapijt hoorde de lokale tonen van muziek nog in lange uithalen gevangen in een speels en sensueel ritme dat in meebewegen snel en soepel antwoord gaf nog stond de zon te hoog was het zand te heet om heerlijk vrijuit te kunnen dansen maar in de donkere ogen had…

ik had de ezel in de zon gezet het linnen vochtig door ochtendlicht spande meteen schildergerei om me heen gelegd dan kon ik er direct soepel bij in een degelijk ouderwets boers tableau een stukje dijk geknotte wilgen in een lege wei halverwege de boerderij met stal wat verdwaalde bouwvallige oude schuren een heerlijk…

ik had je handen zien ontluiken toen jij naar mij wuifde met de intense warmte van hart en ogen in een bewogen afscheid in je soepele gebaren las ik de taal en tekens van je ziel die zonder opzien te baren vrijwel altijd binnen het begrip van ons mensen viel in perspectief vonden zij de paden gaven veerkracht aan onze passen…

de handen zijn gestrekt vingers lang en soepel het directieve heel select vrijwel niet te missen maar overreding heeft empathie nodig om te groeien tegenspraak blijft door agressieve elementen niet boeien eenheid wordt gesmeed door harde woorden van de menigte die zich verenigde onder jouw liefdesvlag meegaandheid is elkaar…

Onbegrepen in licht rood van verlangen strelen haren over soepele huid speels verlangen kriebelt voort om tergend te zijn voor haar. Waar water langzaam seipelt druppelt liefde tussen benen door ongeacht de ogen, de blik, de wil niets kan het nog onderbreken.…

, het leven dat achter ons ligt en de voorkeuren die zich bij het gelukkige gebrek aan doldriestheid moeilijk laten overtuigen van andermans smaak en wijsheid - zeer, zeer welwillend aangehoord en zonder toegefelijkheid charmant bevonden, ja, verlangend naar meer inhoud en meer samen in de fase die voor ons ligt, onze keuzes zacht en soepel…

het kan gebeuren dat iets binnen mij gaat schuiven en voor ik weet wat geschiedt troost ik een kind mijn armen omsluiten tranen en verdriet veilig met warmte hoop zonder verplichting aangedaan door kalmte valt mijn hele systeem plat het vlees zacht en vrij om soepel te doorstromen tot de prikkels weer komen de werkelijkheid slaat…

ik heb je aangekleed terwijl jij met je staart soepel door het water gleed mijn liefste zeemeermin die mij heel verwonderd aankeek van hoe moet ik nu landen op scherpe randen van rotsen met natte zilte handen wij zijn samen opgezwommen naar de uitkijkpost in de haven heb lenteachtig zeewier bedongen om je schoonheid…

ik heb mijn handen gewassen met zand op het strand van de zee het was warm en rul gleed door mijn vingers als een soepele waterval pas later bracht water houvast ik speelde met vorm en ballast tot het zand verdween de bodem golfde en wit schuim verscheen ik bezag de rimpels van nat en herfstige kou droogde ze gauw in de zon…

in rode bieten, knoflook, peteh bonen lombok rawit of Madame Janet vanmorgen in de spiegel keek lachte om het gezicht van oude lappen met maquillage herstelde wat gisteren perfect glad en soepel was oude foto’s heb bekeken die melktanden waren pas wit die oogopslag zo open ik moet hebben gehuild de wangen waren nat de tortelduiven…

soepel door de bochten danst En iedereen iedereen hoor je denken Wat een gaaf figuur zeg! en wijzen nee te laat de hoek om de hoek om. ------------------------------------------------- uit: 'Aan de over van iets staan', 2001.…

Volksdans traditioneel op volksmuziek Een dans met vele kleuren Flamenco Spaans ritme Gracieuze handen en zigeuner geuren De wals, romantisch langzaam draaien Het hoogtepunt tel twee Soepel zwierend golft mijn lichaam mee Levendig, snel en sensueel dat moet de tango zijn....…

Van de aarde waaruit ik Vanmorgen moeizaam geboren word Ontstijg ik de aardse gebondenheid Die mij het soepele bewegen belemmert En die mij het liefst met gebogen hoofd En stramme spieren voort doet gaan Als ik verwelkomd word door Het eerste koude morgenlicht Van deze nieuwe dag waarin ook De pieren die mij omringen hoopvol Wakker…

Alles ging nog kleurrijk soepel toen we nog regenboogden boven schaduwen van alledag maar nu de zware regen ons landschap teistert zit jij veilig verscholen achter je onweerswolk laat toch je zon weer schijnen verwen mijn koude huid met je warme liefdesgloed zodat de kille winter toch langzaam zal verdwijnen kijk diep in mijn ogen…

bij het ouder worden heb ik 't sterke vermoeden dat mijn lichaam langzaamaan wat ongehoorzaam is geworden zo sta ik vaak voor hindernissen bewegen sporten minder eten want voor je 't weet ben je versleten daar stond ik vroeger nooit bij stil omdat m'n soepele lijf destijds gehoorzaam was aan de bevelen kom daar vandaag nog maar eens…

Als de grond drassig is van tranen spring ik over de plas Er spat nog modder op Ik veeg het af en loop door in ferme pas Als de grond droog van zonnestralen verharding geeft op paden houd ik in om stil te staan me te beraden hoe in hemelsnaam die sprong zo licht, zo soepel genomen leek Omdat ik niet ontweek?…

ik kende haar dromen een metafysisch gaan en komen van vorm klank en kleur die haar streelden en zacht met haar speelden tot zij eindelijk moe en slaap de overhand kreeg zich heerlijk soepel uitrekte en de laatste pluis met gratie en elegantie vaarwel wuifde om de volgende dag uitgeslapen te beginnen met een schone lei alleen…

u zetelt van god gezonden vorstelijkheid elke wens een bevel ogenblikkelijk gehoorzaamd in de geruststellende geur van uw haar de pepermunten smaak van uw lippen de jasmijn van uw avondkleed laat mij de tuinier zijn van uw tepelhof het onkruid wieden dat u schuwt als brandnetel giftig wurgklimop slechte raad laat mij u kneden tot soepelheid…

zachtjes zwevend geeuwtjes gevend laat poes zich even strelen soepel spinnend muizen minnend mag ik haar ruimte delen kattig kroelend wollig woelend geeft zij kopjes langs mijn been bazig blazend ruziënd razend stoeit zij met mijn grote teen verdraaid veerkrachtig parmantig prachtig loopt zij dan weer weg zachtjes zwevend geeuwtjes…

Nog net zie ik jou lopen Verdwijnend aan de horizon De wind trekt zachtjes aan je kleren Lopend door de winterzon Jouw dure schoenen Stappen op de harde kiezels Die kleine barstjes trekken in het soepele leer Je attitude zo rebels Eens begrepen we elkaar compleet Deelden we onze dromen Waren veilig bij elkaar Niet verwachtend dat het…

in ver kijken gaat het lichaam wijken schiet zien tekort als ogen in wolken dwalen bepaalt kleur de horizon de grens waar lucht en aarde elkaar raken is een blokkade soepel zweeft geest over de belemmering vindt ruimte in buiten het universum trekt maar is varen op een door aarde gegist bestek met voeten in de klei is loslaten…

Het gaat grotendeels aan haar voorbij Het vuurwerk, knallende champagnekurken Het feestgedruis, rumoer en cocktailjurken ‘t Komt allemaal op jachtschepen langszij Zij heeft alleen iets met het jaargetij En met tegen de eeuwigheid aan schurken Of soepel als een peuter op zijn hurken De tijdstroom zien met al zijn muiterij Zijn dokken, loodsen…

Inspiratie gloort aan de horizon glooit licht schommelend van dal naar piek soms ongekend de hoogte in daar soms zwevend termiek soms peinzend zoekend naar een anker dan weer soepel glijdend op het wit van de sneeuw bewegend van de bocht naar idee en vice versa soms ook zoekend daar naar die enorme ruimte daar in dat hooggebergte…

hoog op de poten elegant in zijn draf wat hebben wij van hem genoten hij is niet meer Axel Geza ging en wel terug naar af in zijn jeugdige jonkheid zo soepel en ongedwongen haast springerig van aard lief, de onhandige staanders van deze edele Vizsla waarvan de schoonheid telkens werd bezongen na zoveel jaren is hij gegaan…

Hoe zij zich voorbereidt op de thuiskomst van haar man: zij schuift een stoel tegen de zon, wrijft haar lichaam soepel, stemt haar inwendig orkest, legt onder haar korte zomerjurk een geur van naaktheid uit. Zij schudt haar hormonen op. Diep in zichzelf kijkt zij of de tijd haar niet teveel heeft aangetast.…

Van de aarde waaruit Ik vanmorgen moeizaam Geboren word, ontstijg Ik de aardse gebondenheid Die mij het soepele Bewegen belemmert en mij Liefst met gebogen hoofd En stramme spieren voort Doet gaan - Als ik verwelkomd word Door het eerste koude Morgenlicht van deze Nieuwe dag waarin ook De pieren die mij omringen Hoopvol wakker…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

Het lichaam scharniert minder soepel En pijn mergelt het leven uit het Verstijvende been. Het proces van Aftakeling is onzichtbaar voor de Wereld om je heen. Met pijn vermoeit reuma zich door De dag. Geen dagje zonder, geen Vrijwaring van die pijnlijke lach.…