Alle inzendingen over stokken

Indertijd kochten wij een volbloed Anglo-Arabier met stamboom, hij heet voluit JANUSZ SALVATOR VAN HALFWEG DE DUINZOOM, als een krachtige draver werd hij geroemd, maar door ons wordt hij JAN SALIE genoemd, want we krijgen hem echt met geen stokken in de hippodroom !…

De rechter stuurt me één maand naar de cel Vier weken lang hoef ik dan niet te koken Ik houd geld over, ik hoef niet te stoken Een maand totale rust, net een hotel Helaas blijkt nu, ik ben niet welkom hier Men heeft een cel voor mij maar geen cipier…

Het leven is een vraagstuk Alleen de antwoorden vind ik niet En als ik dan de vraag kan stellen Kan ik mijn woorden niet eens spellen Iedere keer ik de kans krijg Raak ik de draad kwijt Stokken de woorden in mijn mond En ga ik maar door ‘verwond’ Maar om jou te sparen Droog ik nu mijn tranen.…

hij was zo labiel zo makkelijk op te stoken we hoefden maar lichtjes te poken en hij deed en zei alles, ondanks God's verbod gingen wij weer eens te ver ? ongewis van wat hij heeft uitgespookt vlammen lekken nu zijn kist uiteindelijk hebben wij hem opgestookt…

Lees mijn woorden hardop opdat ze zachter klinken Zing mijn zinnen vloeiend zodat ze minder stokken Leen mijn stem desnoods omdat ik zoveel zachter praat dan schrijf Maar tot dan: lees mijn zinnen liever dan ik ze schreef, zoveel liever dan ik ben…

rebellen plunderen piraten kindsoldaten stokken, speren, machetes dansen door de straten stoffig heeroom, waarom heeft u mij verlaten een dikkop profiteert van westers onvermogen, negers dansen in alle staten duister werelddeel, melkflescapsule heeft niet geholpen…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

in zwaaien harmoniëren handen en vingers maar armen stokken in reiken ogen ontmoeten blijdschap spreken verstaan van het immense verdriet zonder woorden is zijn ontbreken voelbaar gemis wordt verzwegen het grote geheim dat zich geluidloos openbaart in samen weten…

zij danst en trippelt koket op het staal van de draad vlindert speels haar pirouette op spitzen hij stapt strak afgemeten de stok in balans vangt haar dartelen in het wisselen van bewegen de laatste spagaat een lach en hand hun evenwicht houdt hij in stand…

Hij had die Vlad in ‘t bad gejaagd en vond zijn actie zeer geslaagd maar lag iets later zelf in shock door kattenmeppers met een stok.…

Dus geef die lui twee stokken en een teller.…

En tel ze na, het zijn er nog te veel: zelf houd ik van mijn mond vol tanden, het aaien van dit blad, de woordenschat van mijn twee handen, het stokken van mijn adem als ik zeg dat ik je hier niet kan vertellen wie of wat ik voor je ben, omdat papier me in de weg zit, en ik het juiste woord niet ken. ----------------------------------…

ik had het koud maar nu niet meer stook het vuurtje hoog toen je bij me zat ik voel me verbonden met je zo diep van binnen ik neem je mee in mijn wereld jij neemt mij mee in jou wereld…

Meter voor meter sla ik de klabanus met een stok die me alles waard is. Doe dit niet geef me een rookmelder pak mijn blocnote maar laat me geef me eeuwige rust.…

hoe konden zij niet zien dat de wereld aan hun voeten lag welke angst strooide er zand in de ogen van hen beiden dat de maatschappij te intens was te groot leek om te overkomen waar woorden stokken, en tranen het verdriet niet stelpen kunnen blijft het gemis voor altijd voelbaar…

je trilt terwijl ik zacht doch vastbesloten het ritme trommel op de achtergrond vingers kennen al de grepen voordat de strijkstok in vibreren aan de snaren komt je eerste aanzet zo subtiel bepaalt de melodie ik stok en pauken iets omfloerst de finale graag nog even niet…

Zijn gezicht toonde zijn sporen Van een leven lang hard werk Zijn rug gekromd van al dat bukken En toch was hij nog steeds heel sterk Zijn handen waren kolenschoppen Hij liep nu met een oude stok De kolenmijnen zijn gesloten Hij was verbitterd, dat kon hij uiten En zij heel bars:"joh, donder op"…

Ik wierp laatst een knuppel in het hoenderhok En inderdaad ze vielen allemaal van hun stok Maar potverdorie ik heb het wel geweten De knuppel werd met ferme kracht naar mij terug gesmeten Ik begaf mij naar het varkenshok daar werd juist de spoeling dun Toen heb ik de varkens uitgelegd dat ik ieder het zijne gun Maar ik was amper uitgepraat…

Maar dit zal nooit gebeuren ze laten mij niet gaan daarom bestaat mijn leventje uit op mijn stok te staan.…

Vraag mij niet naar dat eeuwige verlangen gooi die sleutel weg laat mij maar geloven dat het in de hel ook vervloekt goed toeven is stook het vuur langs wakker razende vlammen vergeet dan niet die laatste deur goed dicht te schilderen maar laat me, verdomme laat me .....…

Wakker word ik van de kou Al zittend voor de kachel Die haar warmte geeft Verbaast kijk ik op Ik stook het hier kapot Maar de kou slokt me op De kou komt in me op Die arme kachel kan mij niet verwarmen Met zijn 1000 calorieën Ik ga maar naar bed Daar kan ik me warmen Dag kachel ik zie je morgen…

Ze met elkaar zie dollen ze uit hun bol zien gaan terwijl ik in mijn kooitje maar op mijn stok moet staan. Dan voel ik mij verdrietig om wat ik hier zo mis omdat voor mij geen ene dag een beetje anders is.…

Ze met elkaar zie dollen ze uit hun bol zien gaan terwijl ik in mijn kooitje maar op mijn stok moet staan. Dan voel ik mij verdrietig om wat ik hier zo mis omdat voor mij geen ene dag een beetje anders is.…

De eerste handen lijken langzaamaan geschud Er wordt voorzichtig met elkaar gesproken Nadat een ochtendblad dat onrust wilde stoken De boel met felle oorlogstaal had opgejut 'T was in die jaren al 'n hele foute krant Die zich nu 'spreekbuis' noemt van Wakker Nederland.…

ze heeft weinig om het lijf maakt schaars gekleed onzichtbare rondes als woorden stokken kruipt ze omhoog en bivakkeert in je keel ze slaat haar tenten op met sprakeloos vertoon je bent met stomheid geslagen haar woordeloos verblijf laat je zwijgen stilte heeft ze op je lijf geschreven…

Een schaatsliefhebber kreeg het aan de stok Met zijn vriendin toen hij te lang bleef staren Naar Beune's joy en Jutta's lange haren Hij keek te graag naar femkes Bol en Kok Maar net als Antoinet Rijpma - De Jong Was Joy te mooi en Jutta nog te jong…

ongelofelijk miskend opspelend sentiment schiet naar de keel men wordt confidentieel met grote brokken die onverstouwd in-en-in vertrouwd zijn blijven stokken blijf bij de les in dit proces ook al wellen krokodillentranen komen maagsappen als zure borrels op geef geen kik je blijft meetellen na je laatste snik…

te armoedig ben ik zonder mijn verhalen ik schrijf ze niet meer, mijn vertelsels, want ze hebben geen blijmoedig slot geen opgetogen verzen meer met monter opgeheven woorden, glundere teksten stokken en verworden langzaam tot rapport liefdeslied'ren, die zo zalig dicht mijn hart benaderen maken toch alleen maar droef ze raken niet meer…

De hond loopt op zijn laaste benen, is niet jong meer, ook niet stok, wordt vervelend soms maar weet je, wanneer wij mensen ouder worden, op onze laatste benen lopen, een tikje agressief misschien, nou, dan moet ik eerlijk zeggen, zal ik liever die oude chagrijnige hond toch zien?…

ik ben een dame fijnbesnaard ruim denkend ik ken mijn Vondel en van ‘t Reve alsmede Debussy en Davis het gedachtengoed van ene Marx is mij ook niet vreemd voorts heb ik een hond geheten Bull waarmee ik met behulp van stok en speciale schoenen beschermd miskend mijn lieve leven leef…