Alle inzendingen over schoonheid

Wat maakt het uit dat mijn haar vergrijst ik heb geen tijd om me daar druk over te maken als ik me kan verwonderen om de schoonheid van een bloem en mijn gezicht glanst als de zon op spiegelend water.…

och, bloempje aan de muur met uw kopje naar benee zie dan toch het ridderspoor wees niet langer zo gedwee laat uw aanzicht stralen toon uw blanke bloesem en hartje vol vuur bloei in schoonheid door en ziedaar, de jonge vorst hij komt u halen…

Haar eigen schoonheid is zij zich vaag bewust maar zij staat vast voor hem De vreugde van het moederschap - het diepst gevoeld door een onvruchtbare vrouw Heimwee dringt door tot het hart en verschrijnt tot zielenpijn als het thuisland onbereikbaar is De woorden van haat verwoed geschreven verhullen niet hun bron - liefde…

Aan alle waanzin en schitterende schoonheid, aan god almachtig. Aan lijden en dood, aan alle stervelingen, de vele hemels. Aan de geliefde van het moment, aan alle geliefden hoe ook. Aan iedere ontmoeting met of zonder antwoorden.…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

Van opkomst tot ondergang schoonheid in het licht gebracht van groene velden kleurrijk bos en schouwspel om te genieten verlicht het pad waarop wij gaan de gehele dageraad vanaf het moment dat je rijst boven de kim tot je ’s avonds ons verlaat.…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

ik heb jouw bloemen niet zien bloeien was te zeer verblind door eigen kleurenpracht in mijn dagelijkse zorg of de ander die ook zag pas toen mijn weelde over en vergeten was kwam ik echte schoonheid tegen in jouw lach en liefdevolle weten voelde ik dat jij mijn blindheid zou vergeven…

over koorden van woorden zweven gevoelens heen en weer verdriet en zorgen blijdschap en humor schoonheid en ernst vanuit de ondertoon van liefdevolle aandacht door de magie van warme zinnen halen ze elkaar letterlijk dichterbij maar de afstand blijft platonisch…

het beeld spreekt geeft inzicht prest tot overdenken verder te gaan een grote stap niet meer stilstaan er is immers nog de open mond, verbazing ja, de bevlogenheid naar levensechte dromen de schoonheid onderweg symbolen van licht dat zelfs in donkerte tot helderheid kan komen…

gebonden beloften geven verstrengeling weer evenals vervlochten haren in de wind zonlicht weerkaatst de tinten van het immense bloemenveld waarin ze als snel verloren loopt als een jas valt de nacht om de dag wiens schoonheid niet te bevangen lijkt zo ook zij zelf…

Die ooit de Kracht van leven Had, groeide van Oud hout naar nieuw, Werd stilaan door De eeuwen ingehaald, Schoonheid die zich Toont op ons pad, Verrassing van leven Gevat in steen En wij die ons Verbonden voelen Met elkaar en met jou, Liefde die doorgroeit Door de eeuwen heen…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

de bladen van de zonnebloem zijn in steen vereeuwigd zij stierf, slechts achttien jaar dochter van ouders zus van twee broers haar nam was Floor zij bloeide in schoonheid elk blad van haar bloem was mooi passanten gedenken een moment haar kortstondige leven…

nasa stuurde eens muziek naar de ruimte voor mogelijke oren misschien zoals poëzie de duisternis in zingt en door de tijd reist langs liefde pijn schoonheid en de dood misschien zoals ze me stil laat staan bij mijn mogelijke oren en zij me beweegt…

Soms heb je dromen van een betere wereld zonder angst of pijn Soms wil je leven even geen ziekte of dood alleen maar schoonheid Soms wil je vliegen tussen trekkende vogels naar een paradijs Je kunt slechts vluchten in fraaie wolkenluchten voor enige tijd…

dit moment grijpen en genieten, mateloos genieten van het mooie, van het nu afreizen naar verre oorden waar vooroordelen niet bestaan donk’re gedachten ons niet kunnen deren daar het alleen zou gaan om jou en mij we ons laven aan de schoonheid van alle dag aan ons, ons samen zijn omdat het dan helemaal mag…

Anders dan de zon Zorg je niet elke dag Voor licht in mijn leven Maar sta je soms Ook niet aan de hemel Achter de wolken Geef je je over En laat je me alleen In het donker Toch denk ik ook dan Ook dan aan jou En hoe jij Verwarmd door de zon Mij eenzaam Laat snakken Naar jou Schoonheid…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

vredig mooi bied je jezelf aan jouw land en water strekken uit je lucht zo hemelsblauw niets of niemand zoals jou stukje schoonheid ongerept ik heb je lief, wil voor je zorgen blauwe planeet van morgen je moest eens weten hoeveel ik werkelijk van je hou……

ik zag hun huid genapt met kracht en liefde in beweging van en naar elkaar begin en verloop in vlekkeloze landingen in overname en over laten aan elkaar waar cyclisch verbinden elkaar aan begin en eind in pure schoonheid naadloos zullen gaan vinden…

De beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde…

Hoe lieflijk rust de wellustvolle vrouw, Die mij met schoonheid, liefde en maagdenweelde Den ganse nacht gelijk een engel streelde, Die ik, bevruchtend als de morgenddauw, Met mannenkracht en kinderlust bedeelde! Ja, lieflijk rust de wellustvolle vrouw!…

De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in een schaal. De heem'len meet hij als met een span, zo zonder woord of taal.…

toch, als ik hem bezig zie wordt ik overdonderd door zijn eenvoudige schoonheid. hij is als de meeste, niet helemaal perfect. toch, ik blijf hem zoeken … hij, prins van mijn stille dromen.…

Vanuit het donker schijnt een helder geluid de stilte verdwijnt in poëtisch gefluit een zang in al zijn volheid, kracht en schoonheid afwisseling van toon, ritme en melodie klinkt bevrijd door pure magie de nachtegaal verspreid zijn kunst in zijn eigen betoverende taal…

in herboren liefde hernieuwt zich een droom die als zweem van verlangen ons zacht wil bekoren waar ik een traan in schoonheid diep geborgen in mijn hart koester als een parel ontsproten uit de nacht verglijdt toekomst in het niets een wens wordt verlangen waar tranen als parels zich hernieuwen in dromen…

Deze bewondereing wordt gekruid door haar schoonheid zoals die van een bergkristal en op haar lichaam staat een proza van liefde geschreven die te vergelijken is met de zuiverheid van een roos…

Wat schetst mijn herinnering telkens weer: Jouw schoonheid levensecht in mijn atelier. Ontelbare kleuren die mijn ogen blijven bewerken, haast uit lijken te breken door lagen verf; het zichtbare ontward. Er is geen begrensde ruimte meer alleen licht dat graag door vensters gluurt.…

men zegt dat poëzie verblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden over de ophaalbrug van een gedicht maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid op…