Alle inzendingen over kogel

Een opa - voor mijn geboorte De goudvis, die papa niet meer kon maken De oma van een vriendinnetje Mijn overgrootmoeder - te laat om haar te leren kennen Lotje, mijn cavia, tijdens de vakantie Mijn oma - zonder dat ik het wist Een vriend van mijn vriend - door vijf kogels De sigarenboer - door twee Een van mijn ooms De vrouw van een…

De droom is weggevaagd Door het bijtend realisme Van alledag Het gevoel is verzwolgen Door de pijn Van de verscheurde levens De dood is ingetreden De ontbinding gestart Het leven wordt geleefd Door de idioten Van strijdende partijen En het jongetje speelt op straat Het ziet de kogels niet Maar mijn oren horen zijn schreeuw Dan is het…

ik weet dat ik de kogel niet meer kan ontlopen ben gewikt en gewogen goed bevonden voor het kerstdiner heb alleen de bruine ogen van een ree ik kijk ze aan zie ze staan in twijfeling weet mezelf een dartel ding zal onschuldig naar de bosrand wijken ze lijken doelloos weg te kijken maar komen in het donker terug om niet het sterven…

De einder Is onderweg naar jou Jij die denkt aan de vorm De inhoud van niets Dat nog op een'gerlei Wijze er iets toe doet Wat dit betreft beheerst De leegte ons iets Dat zij bedroefd om mij Haar mooi' lach doet klinken Daar versteende tranen Als kogels hun weg Banen door het verschil Tussen ons; jou en mij *Mijn geliefde…

Wat er gister is gebeurd Een overlijdensbericht Een familie die treurt Ze hadden niet gedacht Hun kind te verliezen Maar zo is het gegaan Ze hadden niks te kiezen Een stukje verderop Lees ik dan in het groot Het was geen dader Ze was het zelf, die schoot Een meisje van zestien Al met zoveel problemen En ze kon niks anders Dan een kogel…

de trukendoos van soldaat van den Vijver bevatte geen kogels meer na het salvo van huilend gelach in de soldatenmess nadat hij zijn komediantenact afsloot het was een steengoede act zelf uitgedacht door soldaat eerste klasse van den Vijver net niet goed genoeg voor voordracht aan het front hij mocht gaan zonder act, met volle trukendoos…

Het jonge kind met blonde krullen de ogen helder, hemelsblauw is een oud mens geworden met doffe ogen, de haren grauw De poppen zijn verruild voor kogels met de tranen komt het bloed voor huizen zijn er de ruïnes en niemand ziet wat het met haar doet Van warme familie naar de wezen in de puinhoop van donderende brullen hoor je haar zachtjes…

ik hoorde woorden verdrinken in stemmen die zongen over wanhoop en pijn het lied van de zwemmers met stilte als repeterend refrein de barstende lippen van droogte en kou memoreerden hun vlucht voor angst en barbaar in een regen van kogels als minachtend gebaar zij hebben vrijheid voor even gezien het benedendek kraakte maakte snel…

de vertraagde voetstap op de trap het gierende geluid van de huissleutel die onophoudelijk het slot mist - het zijn de kogels door mijn hoofd ik geloof dat ik krankzinnig word nu ik mijn geboorte wens te wissen en mij vastklamp aan mijn kussen om de ruïnes niet te hoeven zien later zal ik neerschrijven hoe je strompelend mijn kamer betrad…

Probeer toch met z’n allen te zien wat wordt verteld: dat zij die zijn gevallen niet vielen door geweld van mes, kogel of fanatisme, maar door een nietig organisme dat hoogstwaarschijnlijk blijven zal en dat zelfs in miljoenental.…

dans om te leven achter een muur van badkuipen dansend met jouw eigen schaduw daag je hem uit, jou te volgen tot dat kogels klinken niet dat ze jou kunnen deren in deze straten waar je ooit woonde dansend op stuk geschoten dromen al weet jij niet door wie is er niemand die jou raken kan middels jouw dans verdedig jij je tegen het kwaad dat…

of glim ik juist te veel snel offensief geboden 't grijpt me naar de keel Ik zal matglas overwegen beplakt met grote vogels kijkt geen oog meer door weert alle woorden kogels Openheid trekt veel aan en poppetjes kijken mag alleen wat verder vandaan met welgemeende glimlach...…

een gewone dag op de fiets mijn dochter zat voor mij een verdwaalde kogel trof iets eventjes waren we nog heel blij. via haar heup naar mijn sterk hart friendly fire is niet wenselijk het is gepasseerd, alles lijkt verward oorlog is echt onmenselijk.…

Maar ’t gras is een pasverschoond bed, de lakens nog koud en kraakwit, waarop met een o in de mond – een noot voor zijn kaken te groot – en kogels van ogen zo rond het kind als een eekhoorn doodstil zich maar te verwonderen zit. ---------------------------- uit: Per saldo (1961)…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

na elke oorlog moet iemand opruimen de demonen de laatste kogel het heilige gelijk het opperste kwaad de muren het prikkeldraad na elke oorlog moet iemand blijven op verstikkende zwarte grond om plaats te maken voor het rouwen om verdwenen geliefden de dood van het kind na elke oorlog moet iemand zich vasthouden…

Liefde is een rare vogel vliegt recht in de kogel. Liefde is niet te vormen haar wind wil almaar stormen. Wie haar tieren stillen zal maakt een diepe zondeval.…

hij schiet zijn gebed zonder mededogen tussen andere ogen met kogels vol haat welk een hoogmoed hij speelt voor god beslist over de dood bejaarde moeders kinderen geen bezwaar pomp zijn hoofd vol met liefde het heeft geen resultaat wat hij blijft uitbraken is blinde haat moge zijn god hem eeuwig straffen voor zijn waanzin en…

Een gobelin van onvoorstelbare schoonheid doorboord door kogels van onpeilbaar leed.…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

Ik hoor muziek van kogels fluiten de akoestiek van harten sluiten Ik zie een pad gevormd door haat aan 't eind een stad waar liefde gaat Ik hoor de toon van geld en macht en een patroon van 't kwaad dat wacht Ik zie een stad ineengestort het mensenhart ...'…

ik wil het kwaad niet kennen het bestaat niet alleen in holle vaten die meegalmen op golven van haat niet alleen in onbekenden die vliegtuigen in torens, messen en kogels in mensen boren niet alleen in gevaarlijke gekken op straat het bestaat ook achter mijn eigen ogen in de schaduwen van mijn gedachten ik wil het de rug toekeren…

naarmate de vrede dichterbij kroop nam de vrees toe gedreven zoveel mogelijk uit te moorden gehuld in lompen totdat benen het begaven het waarom onbekend marcheerden zij gedwee door angst gevangen wonnen woorden niet van kogels onverbiddelijk werden zij afgeknald zonder reden liep de rest onophoudelijk uren achtereen…

de natuur voel vlagen van hetzelfde alsof hoop altijd terugkomt angst altijd afsluit helaas mijn gevoel haalt alle logica eruit hier is niets te begrijpen juist daarom misschien jaagde deze man mijn natuur in precies de juiste prooi prachtige mooie bomen perfecte verhaaltjes zonder afwijkingen raak was de kogel geen ontkomen…

hij is er steeds bij kwijnend licht naast dichte schotten weggedoken stil met ingeslagen wapenfeiten in echo’s van verleden stemmen hij neuriet alle kogels weg bedaart de stormen in zijn kop met bijeengeraapt vertrouwen ‘je moet het zó zien’, zegt hij beklemt op zachte toon de wereld niemand draait er nog omheen zwijgt als tabak…

Hij werd niet geveld door een kogel, niet neer gemaaid door roekeloos geweld, zijn hart was gewoon uitgeteld! Nu is hij al het nieuws!…

Ik schrijf met tranen tranen van de zee over hen die in alle vrijheid leven daar waar grenzen onzichtbaar in elkaar overvloeien waar weelde oeverloos is en kracht immens ik schrijf met tranen tranen van de wereld over hen die oorlogen creëren die kogels gebruiken in plaats van woorden om hun verschillen mee te beslechten ik…

soms in mijn dromen vlieg ik hoog door de lucht niemand houd mij tegen op zoek naar hemels geluk door wind gedragen zweef ik als een vogel vrij van alle zorgen zoals een doelgerichte kogel zweef ik over steile bergen, duik in diepste dalen, vlieg over blauwe zeeën, niet bang te verdwalen in hogere sferen komende wil mijn…

Hij heeft nooit rust, hij moet altijd maar vooruit denken want politiek is oorlog handel is oorlog en oorlog is handel als je maar vooruit denkt en niet thuis blijft zitten om te genieten van wat je hebt totdat je het ineens kwijt bent Hij is een man, hij moet slagen, rondtollend als een kogel boort hij zich vooruit tegen de stroom…

Zorg niet dat men je gaat haten dat kleine beetje mens wat -het nog niet doet hou op met je te verlaten op kogels, doden en land veroveren. Stop de oorlog want er is er geen: die winnaars kent!…