Alle inzendingen over wijl

Bij tijd en wijle Me te overijlen, Straks ben ik nog “kastje wijlen”. Hop, hop, hop, Papaatje in galop.…

in tijd zoeken wij de woorden herlezen in een universum geboren bloesem moet vallen zinnen scoren gedachtes in tijd vleugels branden tot wij opnieuw vallen horizon zonder eind niet te begrijpen alleen maar voelen en de kleuren ruiken…

kist met een extra rondje over de begraafplaats geeerd Ze werd losgelaten in de aarde bovenop de stoffelijke resten van haar echtgenoot Ze wachten samen op de verrijzenis van Jezus Christus, hun verlosser Ze is nu bijna 10 jaar dood, maar Ze leeft voort in mijn gedachten, gevoelens, geweten en eten, maten en meten, doen en laten Ze, ze was wijlen…

Wijl de zon reeds rood verkleurend zo achter die verre einder verdwijnt Weent een meisje hartverscheurend omdat zij van pure smart wegkwijnt Wijl haar oog dan rood wil kleuren ziet zij weer die vreselijk lange dag Waarin haar zoveel moest gebeuren onder het oog van het schoolgezag Wijl tranen zouden moeten vloeien stagneren deze welhaast…

ik ben je kwijtgeraakt wijl ik je zat te bedenken een schijnbeweging midden een verzonnen verhaal ondoenlijk…

ik zie twinkel in de lichtjes die glinsteren in jouw nacht tussen de sterren van de hemel wijl de maan nog op mij wacht ik hoor de tinkel in het klater van het water dat er stroomt langs de keien in het zand wijl de kater van jou droomt ik voel ge-tintel in mijn hart van het bloed dat er gloeit ook het kloppen van mijn aderen omdat jij…

een tel, wijle, flits, moment, oogwenk, flard van een gedachte even is heel kort…

; ze huilde zacht wijl duister in haar hart begon te glijden Hield de eenzaamheid haar in zijn macht Ze wilde zich de pols door gaan snijden Haar wonden bloedden; de stilte zweeg toen ze haar afscheidswoorden schreef Wijl haar geest tot grootse hoogten steeg zag ze de pijn die de achterblijvers bleef…

Terwijl de laatste lucht verdwijnt roert mijn stem zich nog eenmaal Eenmaal kom ik nu nog overeind wijl ik luister naar het eindsignaal Terwijl de laatste lucht verdwijnt prevelt mijn stem het zacht gebed Van de duisternis, die ondermijnt wijl ik lig te sterven op mijn bed Terwijl de laatste lucht verdwijnt zucht mijn stem bij ‘t einde…

Dan de najaarszon die ongehinderd schittert, wijl jij door de Kempen fietst.…

wijl herinneringen dromen fluisteren dragen wolken regendruppels aan ze tikken op het zolderraam een eigen melodie…

Men krijgt zo stilaan in de gaten dat Nederlandse bureaucraten met tussenpozen naamlijsten lozen wijl ze stiekem met hun Bokma praten.…

Ik lees doorgroei van je schaamte lees je billen bloot ik lees je borsten staande lees wijl jij de lichten dooft.…

in de warmte van jouw lach ontdekte ik mijn begeerte naar meer werkelijkheid met jou emoties die mijn hart bevlinderden wijl liefde zijn oorsprong vond…

(Een naamdicht -tweevoudig zelfs) H OL LEED: ER zit . E en man vast ..... I n de ...... N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

als gevoel mijn levenslust naar binnen trekt en ondraaglijk lijkt roept de aarde terwijl zwaarte mij toedekt ik val dan neer, haast stotend, ten gronde splijt uiteen in stervende delen van koude rillend aan overmacht gebonden kijk stuurs nabije verte in gedragen door lijfelijke steunen, verscheurende schreeuwen doen mijn hart kreunen…

In ‘t wolkenland woonden wij vredige stilte heerste over ons In mijn armen daar troonde zij op een deken van zachte dons Ons eiland in de wolkenlucht zweeft in eindloze eeuwigheid Sprak mijn lief met een zucht liefdevol tegen mij aan gevlijd Van liefde eindeloos vervuld wijl de eeuwigheid ons droeg Heeft ze mij ‘t schoon onthult wijl…

Ooit had ik een mama Nu heb ik haar niet meer 't kijken naar haar foto Doet allang niet meer zo’n zeer Toch bij tijd en wijle Voel ik weer die pijn Ik had zo graag wat langer haar kleine meisje willen zijn…

Pims vrienden zijn uit financiële nood zeer binnenkort genoodzaakt tot het veilen van de private spulletjes van wijlen de diepbetreurde grootste landgenoot. En nu maar hopen dat dan onverwijld al zijn gedachtegoed óók wordt geveild.…

niet dat het mij koud is, neen - mijn hart verwarm ik zo: je lied, mijn kind zingt in mij diep jouw lied, mijn kind … je gaat ik wonder mij of je bemerkt: de bloem die schommelt op haar steel kijkt zacht in ons wijl ook het lied opdroogt of het verdrogen kan?…

tuur We beloofden elkaar eeuwig trouw zo smaakten de druiven extra zuur Waarom vraag ik dit alles aan jou wijl je mond niet antwoorden kan Dat is, omdat ik zoveel van je hou En je dood, daar ben ik kapot van…

Mijn ijdelheid ontsiert de waarheid verscholen achter ogen vol ziel Mijn ijdelheid brengt lach wijl traan inwendig pijnigt Mijn ijdelheid Mijn puin Mijn wanhoop die nooit verdwijnen zal…

Je hand hoort in de mijne m'n hoofd tegen je borst zo zullen wij dan zwijgen wijl het hart naar liefde dorst want door de fluisterstilte verbonden met elkaar kunnen zielen spreken zonder woorden weliswaar…

Bel, upload en mail wacht nimmer een wijl, zo krijgt je burn-out vast nooit een kans !…

En bij tijd en wijle een verdwaalde stem. Alles lijkt doordrenkt met leegte. De dingen hebben geen naam en het is alsof ik er zelf niet ben.…

een klap in het gezicht ja dat is het dat iemand met zoveel kennis zo getergd wordt wellicht de gen van zijn wijlen vader geërfd waardoor ook hij de dood verkoos boven het leven hoe donker zijn wereld werkelijk was zal hij aan niemand meer kunnen vertellen…

zacht en graven teder in gewoel dat opgetild verlangen wacht het zingt zo cool wijl vingertoppen tintelen van warmte, niet de kou en samen vervlochten zeggen ik hou van jou.…

zinkt zij ter aarde ontvangen in de moederschoot de wolf huilt wijl haar ziel uilt naar de raaf de wind zucht zingt zijn eindeloze lied der verlorenen de maan verduistert in haar een smeekbede verdoem mij niet…

MET LEGE OGEN STAREN Met leeg gehuilde ogen staar ik in mijn diep donkere duisternis Wijl ik stil in mijn kussen snik weent mij ’t hart van droefenis Zachtjes vertel ik mijn verhaal wijl mijn kussen vredig luistert Wenend fluister ik het allemaal hoe de wereld rond mij duistert Zwijgend hoort het kussen mij terwijl ik zachtjes…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…