Alle inzendingen over aflaten

vol vertrouwen nam ik in mij op de lessen van geschiedenis studeerde heel naïef op fouten waarvan de wereld leren zou maar ik miste de herhaling die keer op keer op keer en heilig hout vertoont het lijden met nadruk op het oude zeer dan kan de mens weer verder dromen van verbetering want de zatte adviseur in zijn luie rotanstoel…

liefde is als eb en vloed een nimmer aflatend getij dat geeft en neemt lejo…

Liefde is licht lichtgevend lichtelijk geraakt lief lastig altijd van daar een nooit aflatende levensbron.…

Het is bedroevend een niet aflatende regen daarin een wellustige winterjasmijn de voorlaatste dag van November al tien dagen bloeiend…

Zijn zware geweten kocht hij telkens vrij volgens ruime regels met kinderpostzegels en de postcodeloterij de rest door te vergeten…

dag dorre dag nu ga ik slapen ik vervloek je zonovergoten vrolijkheid, je tijd, je mensen, en je niet aflatend gezeur, je iedere dag weer 'zin' te geven.....…

stel je voor we missen pijn deleten de dood met slechts een enkele druk op de juiste toets in deze nooit aflatende eeuwigheid zullen we daar dan wel het oneindige geluk vinden…

Het is laat, maar meer nog is het de studie, die het aflaat weten De kroeg in mijn straat heeft haar deuren nog open Staande mannen en vrouwen aan de bar Ik bestel een tosti een biertje, een keertje en nog een keertje Vaker Het is laat, En niet de studie Maar ik, die haar nalaat…

Lopend in de storm te luid voor woorden zodat alleen gedachten meegaan in de golven van de zee oprijzend en uiteenspattend telkens weer nieuw maar nooit aflatend in ritme der getijden de zee van mijn gedachten zo diep…

Wulpse rondingen gestrekt op laken van vers groen Bedekt en omringd door wijnen en exotische vruchten Voeren jouw lijnen mij naar de waanzin van wellust Zinnelijk drift in niet aflatende verscheurende honger.…

de schrale oostenwind ontneemt in niet aflatend beuken het land zijn kleur schuurt velden kaal regen in kille nevel valt geruisloos op grijs niemandsland waar stilte ademt en denken wordt tot stenen beeld…

onder mijn paraplu keek ik naar de fietsers en achter hun lijden naar de grachten vol regen zo onverschillig mooi zandschip dat voorbij voer in een niet aflatende storm onophoudelijke schuldgevoelens dat ik maar wat liep hier met niet meer dan een hernia plus wat regen en wind en mijn liefste die belde…

Heb met de zon een afspraak gemaakt O weelde van licht omhul mij intens in uw stralend glanzend goudwit warme gloed waarin ik mij koester brokaatzijden omslag rondom teder veilig alomvattend daar geliefde die nooit aflaat niet ontgoochelt mild…

dichters dichten over geveinsd geluk dat zich in tegenweer staande weet te houden over koppels die in nimmer aflatende begeerte de grote en kleine beren van het firmament vrijen over trouw en nietsontziende passie en zoveel meer totdat ze stilvallen en men zich afvraagt van 'hoe ging het nu werkelijk ook alweer'…

Mijn liefde kent geen gaan en komen Kent geen afstand ook geen tijd Voelt als vogels, vlinders, bomen Vrij van trauma's, zorg en spijt Wars van eisen, zonder grenzen Nimmer aflatend, keer op keer Meer bestaat er niet te wensen Ik bemin de liefde zeer…

Maar niet aflatend blijft Geert Wilders dromen, Want anders krijgt Frans Timmermans de kans. ’t Is overduidelijk geen goeie mix: Die pitbull, kat, ma Flodder, mister X.…

de armen naar voren licht omhoog reikend de handen geduldig de voeten verzonken je reikt je reikt op, reikt uit je rekt je uit niet aflatend ver van stevigheid en de harde donkere straatstenen verhef je spring, zweef onpeilbare hoogte hoe kom je hier, zonder vleugels hoe blijf…

zij dansen het grijs uit de wereld van bewegen tussen wit en zwart gaan onder en komen op in een niet aflatende vitaliteit en pure levenskracht stoppen is vergaan de ander laten staan in kleur bekennen zonder grijze waan waar kleuren opponeren zal grijs die netjes seponeren omdat er nog tig tinten zijn…

brak en drassig gruwt het vlakke waardland van de zee en haar niet aflatende kuren steeds gooit zij haar golvende haren heimelijk over zijn naakte huid met een boosaardig schuimbekkend geluid zullen dijken en vliedheuvels haar wassende ergernis nog keren of kolkt zij over in stormgedruis brak en drassig beeft het waardland…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

middenin de nacht hoor ik beneden ongeduldig tikken en schuiven van gerol over de tafel het wakkert me de spanning neemt toe door het geritsel van papier ik laat me hartkloppend van de trapleuning glijden knal de kamerdeur open en ja hoor… het is de ongeduldige pen die niet wachten kan op mijn dwangneurose en nimmer aflatende inspiratie…

Ze zegt: als haar gevraagd wordt hoe het gaat, het gaat goed, we zien de pijn in haar ogen. Ze kijkt weg, als men dieper op het antwoord ingaat het gaat best, we zien haar schouders zakken. Pas, als we naast haar zitten, breekt ze een zielig hoopje snikkend en wel de tranen vloeien rijkelijk, nooit wist ik, zo stottert ze dat verlies zo’n pijn…

Een niet aflatende gedachtenstroom raast door mijn hoofd mijn hart en door de nevelen van de nacht waarin ik wacht uren en uren op een teken van jou dat nooit zal komen alleen in dromen kan ik jou strelen lieve woordjes fluisteren jou minnen wat moet ik toch beginnen als het donker valt ik voel me zo verward met de pijn van binnen…

Waar de dichters sneuvelen Verdroogd schreeuwend de pen Krult het onbeschreven blad In tijdloos durend witte stilte Dan is daar de oorsprong Die zich verontwaardigt profileert In razernij en zoet gezang Ontrukt hij de vlerk een veder Toomloos is zijn gedender Niet aflatend de stroom Braakt gewraakte zinnen Geboren is het schrift…

het marmer is versleten door zondaars en gebeden pilaren aangeslagen met roet van duizend kaarsen vroomheid vibreert in tal van devote blikken aflaten tellen als de mens meer heeft te schikken maar als het orgel hemel speelt de mens het aardse vergeet dan leven de heilige beelden is god weer terug in het heden…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

wij spreken maar de woorden fladderen in het rond rusten nu eens in de ene dan weer in de andere mond er is geen sprankeling nooit stokt het oeverloos geneuzel dat onze tijd verbeuzelt ik kijk haar aan voel trage stromen informatie langs mij gaan ben doodgebloed in de niet aflatende vloed van wetenswaardigheden heb haar verlaten…

Als de wind niet aflatend tegenzit De jaren van een ongelijke strijd tellen Droog en verdord is mijn verlangend hart Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen Verlaat ik de doorgroefde boom des levens Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde Dwarrelend, vertwijfeld, Doch in alle rust laat…

Niet aflatende aantrekkingskracht van bloemen met het helderste blauw welhaast een hypnotiserende macht als ik jou tussen het groen aanschouw Of jij nu staat op weidegronden, op akkers of langs de rand van een weg langdurig houd je mijn blik gebonden word je in mijn geheugen vastgelegd Is het toeval dat jij die mij steevast behaagt de naam…

Getijdenmoe, maar nooit aflatend geeft zij gehoor aan eb en vloed onstuimig op het ritme van een eerste najaarsstorm. Een verloren meeuw krijst zich moeizaam een weg naar het ruime sop. De zomer is nu verder weg dan ooit.…