Alle inzendingen over bukken

weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk ik onder het bukken…

aan mijn bestaan zo ga ik als ieder die door het leven aan de grote cirkel is geringd Onderweg ervaar ik bij tijd en wijle een vrede in mijzelf geschapen uit sterven en geluk ja, zo ervaar ik gaandeweg de aan mijn gegeven tijd En proef ik iets van eeuwigheid waarvoor ik op fragmenten van innerlijke rust gedachteloos en bescheiden buk…

dat het mooi weer is ja, dan hoor ik het goed met regen is het mis had ik u ook niet gegroet of enkel gewuifd knikken kan ook doch wegkijken is niet mijn stijl verstoppen achter mijn sigarenrook zou niet lukken de wind waait het weg o ja, ik zou nog kunnen bukken veters aantrekken zogenaamd maar dan loert spit om de hoek dat heb ik…

Mevrouw, met een tilletje en een eigen willetje, zal het u zeker lukken kan uw man nog wel goed bukken? Houd de moed erin. want uw leven heeft echt zin.…

Linschoten We gaan jou nu laten zakken Want je hebt je veel te simpel laten pakken’ Zonder Jus ontbeten Zelfs geen wijntje bij het eten De bewaking heeft geen stijl En service is beneden alle peil Ook geen boxspring in de bedden Nou vraagt u, gaat ie ’t redden Ach, dat zal me toch wel lukken ‘K had alleen niet voor dat zeepje moeten bukken…

gedichten zomaar verdwenen waar is nog een plek die veilig, niet lek die altijd goed en eerlijk Zelfs 't Universum lijkt het leuk een mop met ons te willen spelen zie ons met zovelen erin trappen uit droevenis ga ik maar naar mijn tuin ruim daar wat puin van blad de aarde eerlijk buk mijn lijf dat stijf van eigen verzonnen verhaal waarvan…

Zo weinig als men wijn uit netelen kan drukken Zo weinig als de moor* kan bleken zijne huid, Zo weinig als de los* zijn vlekken wissen uit, Zo weinig als men mag* van dorens vijgen plukken, Zo weinig als een steen zich rechten* kan of bukken, Zo weinig als een trom vanzelf slaan geluid, Zo weinig zonder vocht opschieten kan het kruid, Zo weinig…

Want hij vliegt recht op me af, nog net buk ik naar benee, geschrokken, hij zowel als ik bijna een aanvlieging wat een schrik. Een nest, dat zag ik niet, verdediging van gras misschien maar 'k reed op het asfalt, zag in mij de vijand misschien?…

En dat geluk dat zit hem in mij, haar 2e zoon haar lievelingszoon, haar hulp en toeverlaat het narcisme druipt er ogenschijnlijk van af maar narcisme is iets wat zij zeker niet kende We hebben veel aan en om elkaar gegeven zodat ik wel vandaag narcissen ga leggen op haar graf en het grondig ga opknappen, ga schoon maken ik zal veel moeten bukken…

Ik zal voor niemand meer bukken, het overkomt me niet weer.   Mede dankzij hem ben ik sterk. Ook familie en vriendinnen, en geweldige collega's op het werk, zorgen ervoor dat ik dit zal overwinnen.   Nee, mijn 'ik' raak ik niet weer kwijt. Het zal nog wel moeilijk zijn, en ook al kost het wat tijd, na deze regen volgt zonneschijn.…

alsof het wou dat ik moest bukken in lagen snood verpakte schaamte om onverhoedse burgerpech per Euro te mislukken.…

In 't ruimpje als een dodenkot daar bukken zij samen als regen giert, een lampje schijnt er, de lucht is er rot en vocht is er veel en afzichtlijk gediert. In 't donkre ruimpje sterven er velen - die niet in het donkere water vergaan - zij eten, slapen, vechten en telen hun leven is vroeg heel vroeg gedaan.…

strakke leggings vallen uit auto waggelen naar binnen opgespoten koppen beringde varkensoren rotte knieën eczeem tussen billen seks kan niet meer vlees niet te tillen werken ho maar bukken storten voorover lopen nu met krukken stinken wel moeilijk wassen vet zit in weg bij plassen vreten tot ze klappen dan de schoorsteen uit vet brandt,…

Buk dan even als ik een klavertje vier buiten denk te zien dat brengt beweging en wellicht nog extra geluk bovendien. Ja, ik zing vaak in de avond even een klein verzonnen lied geniet dan nog even na van de dag en morgen in verschiet.…

Ik had het diepe bukken niet van node: Ik zag het, zij liet toe... O, wrede smart! Hij trapte op hare voet, zij op mijn hart. Zou 't waar zijn? Heer! verlicht mijn wankle schreden, Eer 'k mijn geluk voor immer ga vertreden!- Zo ze om des maak'laars wille mij verliet...…

glimt ijs als zwart glas Kris - Kras - Kris - Kras - De noorderwind pal tegen Schaatser Jan kromt de rug De ijzers kerven korte halen In stug ritme almaar door Kris - Kras - Kris - Kras - Langs dijk of boerderij Een berijpt paard briest Dor riet kraakt en knakt Wie schaatst, ziet niet om Kris - Kras - Kris - Kras - Daar is de brug...bukken…

Telkens waar ik buk En 't geplukte druk Als bezitting in de handen, Rukt het zich uit vorm en banden Opwaarts naar 't geluk. Geen gedachte kan In de kalme ban Van het klaar verstand verblijven, Maar zij wil een lijn beschrijven, Die de trans omspann'.…

Het wordt een lange koude arrenmoedige winter We gaan aan het gas Neen, we gaan van het gas af De aardkloot in Groningen verdient rust Onze portemonnee wordt onrustig Het wordt kiezen tussen eten of warmte Het wordt eten met mate 2 maal per dag Kleding aanhouden en dekens doen de rest We moeten wel meer bukken bij Albert Heyn Hij, zij, die…

scheuren door vermeerderen van één naar elf met gsm en satelliet gepoot in omgewoelde rulle aarde kunstig gevormd tot ruggen het onkruid is vooraf gedood petatten zullen hier nu groeien tot extra grote ronde knollen op de ketting van de rooiers rollen in vet als gele streepjes schroeien vroeger dolf men met de hand ’t was kruipen, bukken…

De stem van Godsdienst, Recht, en overtuiging smoren, En bukken, laf als elk, voor de Inquisitie-roe? Neen, snoodaards! vloek en woed, en knevel de aard in banden; Mijn tong, mijn pen, is vrij, als ’t hart dat in mij slaat. ’k Veracht de dolle drift van lage Dwingelanden: Eén Heiland is me een schuts voor aller Duivlen haat.…

Je lijf dat lekker, altijd graag een-in-de-zee en spel van nat en glad, een-heen-en-weer een zitten, staan en bukken en dan daarna gewoon weer kleren aan, zien we hem daar staan we groetten, praatten en jij wou weer opnieuw. Maar we hebben 't zo gelaten liepen langs het water terug.…

opdracht kostte hem welhaast 't leven; 't regiem zag hem liefst creperend doodgaan Hij streed door en hij wilde zijn leven geven als nadien geen dictatuur meer zou bestaan Monddood wilde 't regiem hem liefst maken maar ach dat zou ze absoluut nooit gelukken Ze zouden hem innerlijk nooit kunnen kraken want hij zou nooit voor het kwaad bukken…

lekker kroelen twee handjes héél hoog in de lucht gevolgd door een diepe zucht ik wil die lach weer eens écht horen misschien omdat het zonnetje schijnt ik wil schapen en lammetjes met je kijken zodat het verdriet langzaamaan verdwijnt ik wil mooie bloemetjes met je plukken samen maken we dan een boeket ik wil héél hoog springen en weer bukken…

Het onzichtbare juk, waaronder mensen bukken moeten. Moeten! De oplopende druk, waaronder we gespannen leven. Leven! Onze ontelbare druppels, die onze emmers vullen wilen. Willen! Wanneer goed niet genoeg meer is. Goed, dat om beter worden vraagt. Wanneer de lat steeds hoger moet.…

Die grootwild jaag uit die vlakte, hulle dam op die bulttop wyd rek hulle die neusgate en hulle sluk die wind; en hulle buk, om haar fyn spore op die sand te sien. Die kleinvolk diep onder die grond hoor die sleep van haar voete, en hulle kruip nader en sing saggies: “Ons suster! Ons suster! Jy het gekom! Jy het gekom!”…

fanfares een droom geen moment vast om ze te beschrijven Jeroen Bosch blazers en droom hoeveel gestalten gezichten ook nimmer een stilte die verveelt steeds die vertwijfeling en schroom splijtend vol overtuiging een spook dan opgebouwd door innerlijke stemmen traag zeker wetend valide op gronden nog niet halfweegs al moeite te bukken…

Bloost en zucht en gaat zich bukken, Om een onkruidje uit te rukken Uit het bloeiend rozenbed. En dan draagt ze in haar mandje Dit zo ongewenste plantje Of een schadelijk insect, Of een wormpje of, een slekje, Buiten het getralied hekje, Waar haar tuintje niet meer strekt.…

Buk, Moeder! naar de aarde, en vergaar op uw schoot Het kroost, dat uw voeten omhuppelt; Dan tooit u de krans, die uw lokken ontschoot, Met tranen van vreugde bedruppeld. Cornelia sprak: mijn juwelen zijn hier! En gij: Zie de bloemen, waar 'k thans mij mee sier!…

Die osse, met koppe gebui'e, herkouwe nog stil in die nag, tot éen v'r éen buk en gaat lê bij sij juk, met 'n sug, na die trek van die dag.…

Buk ik mij neer waar bloemen staan, Of kleine zonnen schijnen, Daar vaart zijn schaduw langs mijn paan, En doet dit goud verkwijnen. Wel menig vrucht wenkt met heur mond De dorte mijner lippen; De vijand waakt, voor ik het vond, Zie ik mij 't zoet ontglippen.…