Alle inzendingen over dobbelstenen

de dobbelstenen die op tafel liggen ons spel was nog bij lange na niet uit we braken af en gingen samen zitten mijn vingertoppen streelden zacht je huid de nacht was lang jouw lichaam dat me warmde gerust als waren wij al lang getrouwd de ochtend die ontwaakte en omarmde ons slapend lichaam wezenlijk vertrouwd we dronken jus en koffie met…

zullen nooit meer het ijzer strelen een lichaam door de dingen voort gedreven geschiedenis afgelegd en toekomst afgezegd voor de vervloekte brenger van het slechte nieuws winnen of verliezen een tijdelijk gerecht en alles hangt in onverklaarbaar evenwicht tot bijna over de wetten van de eeuwigheid heen tot het valt als een onverbiddelijke dobbelsteen…

Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines. Rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd: dood in minder dan een winter. Als de weerga schiet een vogel in het holst van de boom. Weg in een oogwenk, tussen mat loof. Veilig, in samenhang vervat - io vivat.…

plooien waarin het zonlicht dat door de deuropening nederig buigt kan drijven, het drogen ervan is al verjaard wat is het bestaan als half gesproken woorden zich nestelen in verdriet en waarheid niets meer is dan de witte strepen op je huid je verafschuwde het vals geschrei van dienaren die slechts voortkwamen uit martelaarsschap, geen dobbelstenen…

*teerlingsmete = een worp met een dobbelsteen ----------------------------- uit: 'Gedichten IV', 1967.…

Ik leg de popjes en dobbelsteen neer! Oh bedoel je dat gekke spel weer? Met nep geld en plastic huizen? Ach dan kan ik beter mijn level afmaken! Want jouw spel is in een ommezien te kraken! En dan zit ik daar, met een Monopoly spel kant en klaar? Geen extra level, geen stroom nodig! Zelfs een stopcontact is overbodig!…

Ik kan enkel zwijgen Of naar diepgang neigen Wachtend op wat ik nu niet weet Terwijl onzekerheid aan die onwetendheid vreet Warmte kan mij doorheen de dag dragen Terwijl gelijktijdig de zon Aan de ziel wil knagen De mens is een dobbelsteen met zes vlakken Wat moet ik werpen Om mijn toekomst te pakken Ik schud aldoor met verwarrende…

Het is de dobbelsteen die kraait sardonisch nog een keer nog een keer tot ik mijn hals aandoe, om mijn ogen te vertrouwen. De verdonkerde man knipt het pislicht aan en of ik garnalen lust.…

Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines, rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd – dood in minder dan een winter. Herfsttijd kreupelt weken door.…

Maar de witte gans mag nog verder,die mag nog een keer met de dobbelstenen zijn geluk beproeven. Ganzenbord,oh ganzenbord. Is het gehurkte meisje met rode capuchon al bereikt door een gans? Waar de gans voor eeuwig mag genieten van zijn vrijheid en genieten mag van de grote korsten brood van het meisje?…

in de voetsporen van Romeinen snoepend van een druiventros sluip ik met haar langs onpeilbare dieptes waar ik nog een salamander spot bestijgen we de steile trappen die tot aan de hemel reiken om van grote hoogte weer een gekleurde schat te zien alsof God zelf zijn dobbelstenen had laten vallen her en der tussen puntige rotsen om daarna…

Ook dit keer knipperen de neon dobbelstenen weinig goeds. Een ziekenwagen speelt twee noten van Parker's Mood. Komt niet verder. --------------------------------------- uit: 'Tzum', nr. 26, 2004.…

Het landschap fluistert: er speelt zoveel meer dan welgevallige, vertoornde goden het is de dobbelsteen van gekonkel, hebzucht en macht goed en kwaad bungelen aan een zijden draad wellicht is dàt de spijker door Helena’s hart…

waarom zou ik bescheiden zijn als ik op mijn rug de lasten draag gelijk een elk het donkere moet torsen en weet dat er een helder onomkeerbaar punt geschapen wordt, niet door mij of de mensen aan mijn zijde nee, het is van een almacht, in een zekere schijn, niet komend uit mijn eigen vraag die aan mij overlaat dobbelstenen te laten…

God speelt niet met dobbelstenen, zegt men...…

En met z’n laatste geld kocht hij twee valse dobbelstenen. Een oog of twee, of zes, of twaalf; hij gooide wat hij wilde en zo behoorde Thijs voortaan tot het foute gokkersgilde. En zo trok Thijs door heel het land, hij speelde hier en daar; hij won altijd, verloor echt nooit en dat vond men wel raar.…