Alle inzendingen over doorkomen

In een volle gang Is er geen doorkomen aan En blijf je stilstaan…

Buiten fluisteren de bomen, Gaan mee met de wind, Langzaam zal ook de zon doorkomen, Die zich nog achter wolken bevindt... Maar de schaduwen zullen nooit verdwijnen, Ik zal er nooit voor kunnen vluchten, Samen zullen we wegkwijnen, En onze harten luchten...…

geen doorkomen aan onder de linkse brugboog ligt een futennest in het voortuintje van een dode duif vleugels tegen de gevel in werkelijkheid kan het hek naar de vrijheid altijd open - zeg het me niet - hoeveel zwarte wateren moet ik afzoeken lage winterzon op de bodem van de singel ligt een vuilnisvat…

in ogenschouw een lucht vol wolken meeuwen op hun vlucht het doorkomen van zon die blauwe ogen geeft oplost wat nog vorm heeft in schaduw zich op strand begeeft en in het wit van branding sterft stralend opent dan de dag onder gezag van zon en zee meeuwen deinen op de golven mee…

de nacht tekent figuren in dichte mist gezichtslozen gaan aan hem voorbij nu er voor de maan geen doorkomen aan is bomen staan als houten harlekijnen ondoordringbaar het bos waar hij happen uit knipt om zich 'n weg te banen lopend in cirkels verslikt hij zich in datgene dat hij altijd al vreesde aan de grond genageld gaat op in zijn angst…

Struikelend de dag doorkomen alleen op eigen benen staan is een klus die niet iedereen kan klaren met voldoening haatgevoelens voor de weegschaal en voor elk diner maar je masker van een glimlach is je grootste vriend. of niet?…

Samen deze nacht doorkomen met al het kwaad en demonen in het labyrint wil ik met je wonen het goede verspreiden en klonen laat de rivieren van haat verdrogen waarheid zien in ieders ogen die de verbeelding kan beloven te dromen op school leren ze je het woord allochtoon in de kerk leren ze je een sprookje op het werk voor je loon Je bent…

Als niets meer te verklaren is Als pijn te groot is om te rationaliseren Als er dingen gebeuren die volkomen zinloos lijken Als je denkt het leven is geen doorkomen aan Dan is het tijd voor overgave Overgave aan het Universum Geloven dat er voor je gezorgd wordt Geloven dat je die onzichtbare steun krijgt Die er voor ieder van ons is Die steun…

hij komt warempel, daar is ie, de eerste minister hij kijkt en minnestreelt, heel beminzaam lacht voor waar hij hoort toe steekt een hand uit strooit schouderklopjes welbespraakt gebaart hij zelfverzekerd van ‘kweet het al goed, zegt hij wacht dus maar af ontbloot zijn tanden in welwillende lach geen doorkomen aan licht te zwaar…

zal ik hier dan maar blijven en loom van droom tot droom de realiteit verdrijven en doorkomen met grenzen die vervagen,vooral bij het korten van de dagen.…

O kamertje, kamertje in mijn huis Is er dan geen doorkomen aan Waarom blijf je gesloten als een kluis Mag ik dan nooit naar binnen gaan De gang is een weg naar bestaan Om woorden te zoeken, te blijven dolen Want reizen is twijfelen, te denken aan Wat onbereikbaar ligt verscholen Het dorsten lijkt wel het doel Niet slechts het water Zo…

Hoop zo, dat ik doorkom wat waren er veel mensen wat werd er mooi gesproken de muziek was helemaal mijn keus terugkomen, dat zou ik wensen mijn vrienden en kinderen te horen wat een rijk bezit iedereen te zien wat een liefde heb ik meegekregen ook mijn vrouw heeft niet gezwegen mijn hemelvaart was stil en mooi zonder lijden ben ik heengegaan…

Ooit zou het ervan komen doorzichtig worden er lachend doorkomen en de waarheid achterhouden. Het gezichtje werd geboetseerd geschilderd en gekneed tot een grappig snoetje waar de lach niet meer kon verdwijnen. Grappige fratsen uithalen snoepjes verdwenen met snelheid van de wind het was een heel ander kind.…

Wat voor iedereen vanzelfsprekend is Heb jij jarenlang bezeten in je dromen Zeepbellen met een immense betekenis Hebben jou de jaren helpen doorkomen Met onschuldige jongensogen kijk jij… Kijk jij nog altijd vol verlangen rond En ondertussen wordt er nog een bladzij… Een bladzij omgeslagen voor de avond Maar weet lieverd, wanneer je eenzaam…

want herinnering is het weinige dat tijd prijsgeeft in mijn deining van ondrinkbare gedachten verdwijnt de einder van het noorderlicht, geen water kan de dorst lessen van kelen uit droogte geboren en voor dood bestemd, vreugde is van korte duur, in zielenpijn zie ik de vage contouren van een bekend gezicht, mijn wegen zijn verstopt, zonder doorkomen…

Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken. Die stomme stilte, die niet wordt verstoord, elk geluid wordt hier in alle rust gesmoord. Alleen een hond die net nog weet te janken. De weg loopt nu, als zwarte stroop zo zwaar, tergend traag onder mijn arme Presto door het sidderende dodendorp weer uit. Maar hoor!…

poot op zo’n namaakegel maakt een sprongetje en kijkt me verwijtend aan de zon speelt mee en tovert bladgoud stiekeme schaduwen en diamantjes na een regenbui midden in de paddenstoelen vormen zich mini badjes een vlieg neemt een duik en is nat gewoon zo herfst dat staat me morgen te wachten als ik er zin in heb eerst die rotavond nog doorkomen…

"Ik heb het gevoel dat ik al mijn blaadjes verlies" sprak de oude boom waar men het allerbeste mee voor had waar alles goed mee zou komen maar die niet wist of hij de herfst zou doorkomen met ongekende stormen en zure regens laat staan de winter met sneeuw, ijs en bittere vrieskou Maar uiteindelijk zou alles goed komen ondanks de ontkenning…

Donkere dagen doorkomen met enige bezinning en rust verspreid over stad en land Sneeuwtranen lopen over bleke wangen, een bevroren verdriet Het winterse laat zijn sporen na.... diepgeworteld in een verkleumd hart.…

Geen tijd om te praten of te dromen Eerst de komende week zonder elkaar doorkomen. Elkaar gevonden voor de rest van ons leven Dat staat voor ons vast als een gegeven. Zo snel en vurig als onze liefde ook kwam Jij mijn hartensteler was die het ontnam. Met tranen in jouw ogen zei jij tegen mij “Ik kap er mee, het is voorbij”.…

je de wereld om je heen Langzaam begin je te praten Heel voorzichtig zeg je je naam De wereld om je heen wordt alsmaar groter en groter Steeds weer ontdek je nieuwe dingen Ergens anders, ver weg Ver van je bed Een kind dar opgroeit op straat Haar vader is nu al twee jaar weg Vermist heet het nu Haar moeder zwoegend en ploeterend de dag doorkomend…