Alle inzendingen over dra

nooit had hij durven denken na een nacht van zwoele pret 't begon met champagne in te schenken en te ontwaken in een vreemd bed spijtgevoelens kwamen dra zijn gedachten aan het dwalen, wakker worden met een kater, zijn stommiteiten achterhalen struikelend over woorden… wegdraaiende ogen… in een hoekje gekropen… bang van wat moet komen…

Mijn hart zult gij 'dra zacht bekerven, smachtend naar het echte rood. Ooit was ik niets maar zoveel echter, gedogend door het zachte lot. Nu staar ik hard en zonder ogen, ter ere van mijn dode God. En voor u doe ik het gratis Voor u, Voor u alleen. Mijn tranen stelpen steeds de uwe, telkens als ik ween.…

Was het langer door gegaan had de kans beslist bestaan dat ik mager als een lat dra de geest gegeven had. Goddank heb ik vier jaar tijd tot ik in Korea rijd.…

het hoofd buig ik nu buiten in de kou en voel de kleine glinsterende vlokken neerdalen met schroom alsof ze zich bedenken zich weifelend neer leggen op mijn ruige trui even kunnen ze bestaan mijn warmte zal ze smelten dra zoals Mozart´s noten neerdalen in mijn gehoor even blijven liggen en dan gaan teloor gesmolten in mijn oor druppelend…

Hun silhouetten in het vroege ochtendlicht – dat dra het kille duister zal verteren – mogen nog even de historie domineren. Daarna verdwijnen zij voorgoed uit het gezicht. De schepping wacht als op haar Genesis, en in de ademloze stilte van de morgen ligt het mysterie van Gods plan verborgen. Dit is de stonde der herrijzenis.…

Toen ik jong was besloot ik een eed af te leggen die de naam liefde droeg. Ik was jong onschuldig en ging op weg. De afleiding werd een verleiding en daarmee begon het gevecht, waarbij ik zo vaak verslagen werd. Ik likte mijn wonden en hoopte dat ze zouden helen. Ik droomde mezelf een droom en zag dat kind wat ik ooit was, een kind op weg op dat…

Nou nee Stuur Hoekstra er maar heen Vergeet het dra, Hoekstra mág niet van het CDA Arib dan, die ligt daar goed met haar Marokkaanse root Luister Kaag, niet verder omlaag Het móét een zwaargewicht zijn Ik weet het, we sturen Bruls en maken hem voor drie dagen Minister van Welbehagen…

Door de wolken zie je een gezicht dra klaart er weer een nieuwe morgen een zonnige dag met minder zorgen maar zijn ogen blijven voor altijd dicht Door de bomen zingt de wind zijn woorden zijn aftershave geurt nog in de kast je volgt hem blindelings, op de tast mist de geluiden die bij hem hoorden De radio drumt heel blij zijn lievelingslied…

Westerbork, mei ‘43 dag lieve, ik stuur dit even snel bericht je, dat het goed gaat dat de bel nabij jouw deur verlangend naar mijn vingers reikt als ik terugkeer uit dit oord nog even snel een enkel woord, ik zie je dra mijn lief en kus je dan ik druk mijn hart aan die van jou mijn schat ik zie je gauw breng mijn groeten aan…

mannenstoet gaat lang gejast en hoog gehoed met een door rouw bezwaard gemoed de Lievevrouwebedstrolaan en komt zo na een poosje aan op ’t oude kerkhof ~Knokendoos~ voor ’t brengen van de laatste groet aan hun geliefde Wulpse Jaan, voor kort nog vol van minnegloed maar sinds vier dagen levenloos wat alle mannen bidden doet: ~God schenk ons dra…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

Dan was de wond daarbinnen dra genezen: Nu bloed ik dood, om U, mijn zielsvriendin! En evenwel, ik wil daarom niet treuren: Voor u te sterven, engel, is zo zoet! Zo gij slechts nu en dan mij op woudt beuren Met éne blik, wanneer ik u ontmoet.…

Ga ik aan het redeneren, Dra ben je het luisteren moe; Stil geeuw je achter je handje, En je kijkertjes vallen haast toe. Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg.…

En las de kaart risotto van boleten of andersoortig smakelijke zwam, dan was het hek volledig van de dam; het tafelen ontaardde dra in vreten. Maar eens toen hij de weegschaal had betreden die kreunend op tweehonderd kilo kwam, besloot zijn hart dat het was uitgestreden.…

Ga ik aan het redeneren, Dra ben je het luisteren moe; Stil geeuw je achter je handje, En je kijkertjes vallen haast toe. Wil ik je dan duchtig brommen, Je zoent al mijn brommen weg, En je omtovert me zo met een lachje, Dat ik niet meer weet wat ik zeg.…

In doodse Stilte Raast de Wind Het wijde Landschap door En onontdekt Door Boom noch Blad Blijft zij de Onrust voor Die dra haar Zijn doet voelen De Schaduwen van Wolkomtrekken Raken ‘t platgeblazen Gras Maken Kleur en Vorm en Plekken Waar de Stilte eerst nog was Tot ook ‘t gladde Spiegel water Door onzicht’bre Hand beroert En een blijvend…

voor het tribunaal maakte hij zowaar gewag van een voorspelling lang geleden en veel geleden ook dat zweerde hij effenaf aangedaan levenslang mag hij denken en voelen wat het is een ander stil te laten worden slechts getekend in nagedachtenis wat heet, een stukje minder mens zijn dag voor vrij komt nader, is dra daar maar hij blijft…

Mijn hand streelde jou het haar reeds meer dan enkele uren lang Je had verdriet, je voelde je naar een traan gleed je over de wang Mijn lippen vonden dra je mond en ze kusten jou teder, urenlang In donker sloten we een verbond tranen gleden ons over de wang Mijn hart opende zich terstond voor naar wie ik lang al verlang Ik goot lange…

Dra valt de avond een nacht zonder ster de aarde lijkt eenzaam en de hemel zo ver. Geen dauw in de morgen alleen verrijzen heel vlug de weerkerende zorgen - maar mijn vreugd niet terug. Wie kleurt nog mijn bloemen? Wie zingt weer mijn lied? Wie zal mijn naam noemen? Gij zijt er! – Maar ‘k hoor noch ‘k zie U niet.…

Nu, lachend, speuren mijn begerige ogen Naar iedre sater, die ik, marmer zie, Beschonken, neergezonken op één knie, De wijnzak drukkende; dra zat gezogen, Loert naar een nymf hij met zijn scheel gespie: Zijn dronken vingers bootsen, lustgebogen, Krambevende haar lichaam na: gedogen Zal hij het nooit, dat zij hem snel ontvlie.…

Een loden hemel drukt thans op het land, Nu sluimert Moeder Aarde haar lichte sluimer, Dra komt de tijd waarin de zon weer brandt, De dagen lengen, ook het zicht wordt ruimer.…

Naar gewoonte, met alle hens aan dek tot aan de juiste stek, om met dra fatsoen ’n kakkakske te doen. Naar gewoonte, opgekuist staat net, 't milieu weer gered. Bobby, de fiere triomfant, ik, poepzakje in de hand…

Dan was de wond daarbinnen dra genezen: Nu bloed ik dood, om U, mijn zielsvriendin! En evenwel, ik wil daarom niet treuren: Voor u te sterven, engel, is zo zoet! Zo gij slechts nu en dan mij op woudt beuren Met énen blik, wanneer ik u ontmoet. Eén blik van medelij uit Uw' bruine ogen, En in die blik één enkle zilte traan!…

Rostropowitch op vier speelt Bach Apollo zelf stuurt zijn hand en leidt mijn geest naar dromenland reeds is het kwart voor middernacht dra zal de jonge dag, nog blind gebakerd worden door die nacht die haar opnieuw, onnozel kind zal drijven in Athene’s macht honderd duizend en nog meer doden en gewonden door honger, oorlog –keer…

Dra verschijnen melktanden en dan op tot aan de wieg. Zal 'k op tijd realiseren, want gevolgen zijn zeer groot, dat het tij niet valt te keren en ik dus moet accepteren: M'n geboortedag word m'n dood!…

Zo zingt in dorrende twijgen een eenzame nachtegaal, Dra zal, - daar de echo's zwijgen, verstommen zijn weemoedstaal. Wel is het stil daar binnen maar ‘t is er rustig en goed; en nimmermeer blaast op de tinnen de wachter, met dartele zinnen, een reizger de welkomstgroet.…

Nog zingt in dorrende twijgen een eenzame nachtegaal, Dra zal, - daar de echo's zwijgen - verstommen zijn weemoedstaal. Wel is het stil daar binnen maar ‘t is er rustig en goed; en nimmermeer blaast op de tinnen de wachter, met dartele zinnen, een reiziger de welkomstgroet.…

~ Woningnoodblues ~ Hélipous Helípoda mijn zus, vernoemd naar Ursula, sleept zich sloffend op pantoffels voort naar Noord-Amerika Haar neef, die fan is van Tom poes, trekt stoute schoenen uit een la en pakt een laken uit een hoes in kabinet en kastenla Hij woont nog in een mobil 'hoes' alwaar zijn woonverlangen dra ontaardt…

Het rondemissje schikt haar pronte tietjes, ‘tie-tietjes’ zou de Witte Reus bewoorden, de hoogste boom van heel het Hoge Noorden (die nu een zaak heeft in gedroogde sprietjes) De dag voor ’t racen was Wil aan de race … (zijn darmen trainden reeds het bochtenwerk) Van Barry Sheene kreeg Hartog toen een sterk- e drank die dra zijn paardenkracht…

stram strompelt hij van knooppunt naar knooppunt de eens zo bekoorlijke zondebok je mag hem aanlachen als je kunt hij grijnst maar trekt het zich niet aan aangebrand niet maar afgebrand een flauwte dat gaat weer over hij zal wel weer opstaan plooiend zijn broek zijn rok het ouwe rund dra staat hij lang en breed tussen de pilaren door de schaduwen…