Netgedichten

netgedicht (nr. 16.818):

Kali

De morgen, hoort! Zij spreekt,

des duivels en verdorven nerven,
geen ziel zo rottend als de dood.

Mijn hart zult gij 'dra zacht bekerven,
smachtend naar het echte rood.

Ooit was ik niets maar zoveel echter,
gedogend door het zachte lot.
Nu staar ik hard en zonder ogen,
ter ere van mijn dode God.

En voor u doe ik het gratis
Voor u,
Voor u alleen.
Mijn tranen stelpen steeds de uwe,
telkens als ik ween.