Alle inzendingen over enkelvoud

wij hebben gewacht terwijl jij reisde onderweg naar jouw naam en een wijle dreef onder een bonzend moederhart waar je als vederlicht gewicht, in een veilige duisternis, te samen uit ons in enkelvoud bent gestart zo telden wij de verwachtingsvolle uren in blijdschap af naar jouw dagen die zouden worden geboren…

wat ik ook vermag te wezen, de tijdlijn scheidt mijn discrepantie en hallucineert zonder het vermogen tot herstel, een treurnis is als een gebroken hart met in het midden een lamgeslagen vleugel het beeld herrijst en herroept de enkelvoudige zich aan te sluiten bij de meute, trendvolgers vertragen hun tred en wankelen bij een linkse tegenwind…

Ons verblijf is enkelvoudig ook al is het kort of lang poëzie is met u en meervoudig.…

en dat het enkelvoud van 'gelukkig zijn' hetzelfde 'ík' moest wezen? Al ver voor haar leeftijd van dertien was ze volwassen, een vrouw met vier ouders, een echt, drie stief. Van de een houdt ze, van de anderen zou ze ook zo graag willen houden. Maar nog steeds is ze bang om te kiezen, angst tussen verliezen en verloren zijn.…

achter de haag, en de struik zit de man bij een raam, dit laatste nog enkelvoudig van laag gevolgd door het voorhang de rookrijke vitrage, te lang vallend op het tapijt, die de vloer mogelijk behaagt hij is in zijn donker theater van de eeuwigheid in spe, wachtend daarop ruist iets gelijk aan tonen uit een zee dieper in de kamer…

Ik, die de zon als een gouden horloge las en de grote ogen van Homerus geloofde en verlangde uit te stijgen boven dat dorp, de bossen van de wereld en mijn dood, sta nu tussen de dichters, de opgewonden standbeelden, nog een en al enkelvoud in onze versteende kleren, nog helemaal koud van drank ondanks de septemberochtend, te poseren in…

valies als ik naar de onbekende oorden reis laat mij dwalen door de allerarmste teksten, ik neem alleen mijn lege taalhuis mee op een mistige morgen in het voetspoor van plat betreden woorden uitgezwaaid in dit verlaten oord geen idee hoe die dag zal heten als ik de zwartste gaten van mijn horizon bestijg, een tocht over een enkelvoudig…

kort zijn mijn gedachten enkelvoudig is mijn geheugen gevuld daarbij heet in de kuil vallen verwachten het sluit aan bij menselijk ongeduld gevuld met onwaarachtig verzachten de zon schijnt door mijn venster en zie het groen van mijn tuin ook veel steen op elkaar gestapeld aan de overzijde daar wonen mensen die kijken naar beneden, schuin…

in deze botsing van ongelijke werelden breekt het woord barst en kraakt onder het olijk jolijt van eeuwige paradoxen levert enkelvoudige letters aan het edelachtbare Hof en de betere huizen geblakerd hun tradities en rijk verleden ogen en oren koloniseren gewetenloos de lamme hersenen beheren strategisch spraakkunst en bloedsomloop…

Gij, enkelvoudig Wezen! Gij, schitterende straal der ongeschapen Zon! Gij, kristallijne drop uit de altijd vloeibre bron Gij, onüitspreekbaar Iets, uit 't eeuwig Al gerezen! Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet wezen kon!…

Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit zich openbaart, zich achter het prisma van een kristallen hemel schaart, een enkelvoudige kaars van de zon, op de verdeelde wereldtaart.…

Die droom, dat land, Alles in een klap tot stand, “morgen,” “volgend jaar”, lege woorden voortaan is “ooit” nooit meer, nu gaat over in toen wij wordt ik meervoud-enkelvoud verleden tijd- voltooide tijd de man waar ik van hield niet langer meer waar ik van houd trouw tot in den dood in lief en leed, die belofte is niet verbroken…

ik wil het niet simpel moet verbergen en verwarren vervagen en vertroebelen dichten in mono is een nono simplonasme in proza een miasmaisme ik schrijf voor grrretverdrie geef mijn passie maar aan fikkie de derde persoon enkelvoud is het zout in mijn smakeloze enigma…

wereld een speeltuin armen en benen afronden in het gesprek al was het het verbeelden van een krekel ijlend en een tekort aan ledematen het uitmonden in de ander of er aanstranden het is iets wat je kunt leren op de punt van de tong en wat bereidwilligheid of een zacht geloof in de oude parabels het soort verhalen is te tellen in een enkelvoud…

zo ben je dan in me gevaren Als een droom in de bergen geëtst Een diep water met grassen omzoomd Wij werden dunner van huid en bezwoeren De leistenen korst om ons hart Het spelenderwijs van de liefde Deed het korrel voor korrel wegteren Wie oog zegt mist jouw ogen Wie hand zegt mist jouw hand Wat meer weegt dan de bergen Ontglipt het enkelvoudig…

beukengefineerde ikea-tafel je hebt namelijk iets te goed belangrijke woorden liggen op stapel iets groots dient zich aan kan je dat niet onthouden ik zou een figuur slaan sta dan vervolgens in de koude een opgebouwde toren van inzichten die behoren tot het ultieme weten samen gevat in een vers nee, geen bundel vol met gedichten het is enkelvoudig…

En 't enkelvoud, vreemdling, van koeien is: koe. Maar de boef draagt wel boeien, de drenkling geen boe. En Vondel, je weet het, schreef prachtige reien, Maar niemand bestelt in een lunchroom ooit eien. En kinden is niets, noch ook winderen—wel lammeren, Wel: wortelen, geen eiekelen, noch borstelen of kammeren.…