Alle inzendingen over greppel

Alleen in een greppel met bloed om hem heen. Hij denkt aan thuis, waar hij wil zijn. Al zijn kameraden zijn dood, gewond of slecht ter been. De eenzaamheid in gedachten treedt in. In deze modderige kuil in een ander land, ligt hij dan. Ingewanden en bloed, van zijn tenen tot zijn kin.…

verborgen ergens hogerop ligt de bron water vult een greppel 't is niet meer toch, een dam kan de stroom niet stoppen stil stijgend tot die overloopt het gaat verder greppel, sloot, beek, rivier en weer even onzichtbaar als het begon, eindigend in zee of.. is dat de bron?…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

mama ik was zes toen mannen je ophaalden je kleren lagen in een greppel jij was er niet mama ik ben oud ik wacht mijn leven lang op de dag dat je gevonden zal worden maar de dood mama haalde me in…

de wandeling tussen licht en donker wordt trager en langer voetstappen kruipen in het zand een waarschuwende goede geest kondigt in de verte sonoor de dood aan als we langs de greppels lopen de valavond is voltooid…

Als ik je dragen kon over de greppels en ook over je angsten droeg ik je er over heen. Als ik je antwoord kon geven op al je vragen over je twijfel en pijn dan zou ik ze je geven. Als ik jou liefde kon laten voelen en je hart er door kan bereiken dan zou ik je verwarmen.…

Maar water loopt in greppel en geul tot aan haar laagste punt.…

Zijwegen, ongelukken, greppels. Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare. Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid. En er gaat geen uur voorbij, Er is nog geen uur voorbijgegaan.…

met iets van melancholie heb ik de meeuw voorzichtig in een greppel onder het dichte struikgewas geschoven…

Met machtsvertoon kon je domineren zelfs een samenspel maakte jou niet klein na dat onbeweeglijk beeld in de greppel kon je nu euforisch als winnares aan de top zijn. Chauvinistisch zag ik jou al op het podium maar met de kennis is nu jouw prestatie bizar.…

bloeiende tulpen in de Voelitsa Mira Straat van de Vrede stille getuigen van hoe het leven hier was hoe mensen leefden het luide tjilpen van mussen in de struiken moestuin met kraters brandnetelblaren als we uit greppels kruipen huid en hart verwond dit was zo’n mooi dorp nu zou zelfs God hier bang zijn in de Vredesstraat…

die als lange groene laan gedachten ver het bos door laat dringen ziet langs diepe greppel aan hoge kant de varens staan hun golvende pluimen buigen spelen strelend door uw gedachten.…

Door het stopgat van mijn woordenbad blazen resten schuim een laatste adem uit, eisen hun tol op als de dag de nacht doormidden breekt, als het duister zich verslaapt in greppels, beroering van ruimte in de morgen,zich te bruskeren met beelden,die ik reeds al zo lang verzon, me te voegen naar de dynamiek van vrije forellen, voorwaartse…

In greppels het geelbruine water al wazig van 't kiemende groen.... de wilgen, de velden, het water, de zon en de wind - zoals toen.…

Ik lig in de greppel om mijn domheid te lachen, het lukt me niet overeind te komen. De voorbijgangers blijven, als ze tijd hebben, grinnikend staan; zij prikken met stokken in mijn flank. 'Spannend lange nagels heb jij!' Alles wat ademtrapt waterhaalt. ------------------------------ uit: 'Ware grootte', 2008.…

polonaise in de stad, langs polders door de greppel op de volkswijs van Frans Bauer getoonzet in Den Haag maar ik ach nee, ik feest niet graag meer mee wanneer gedreven over zee de Nieuwe Nederlander roept; "...één koekje bij de thee...!…

Toen kwamen kleine dieren uit de greppel de steil opsprongen tussen jou en mij, die aten van ons goed en met hun hoeven verschrikkelijk tegen onze levens sloegen.…

In greppels en holen wachten de verbanden tot het tijdschrift zich sluit. Zet ik mijn bril op, voor de zekerheid schrikken de duiven. Want de begrijpelijke zin verplaatst niet maar de onbegrijpelijke zin verplaatst. We hebben je tot de hemel gebracht, nu zoek je het zelf maar uit. ---------------------- uit: Ja Nee (2017)…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al.…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Bijna al vergeten, maar vijfhonderdduizend doden hebben wortels in de ziel van het West-Vlaamse land; waar geen genade gold tussen Europese broeder- volken voorbij het prikkeldraad en de greppels voor een tijdelijk nieuw oorlogsbestand. Passendale de doden huilen nog wier bloed zo rijkelijk vloeide in de modderpoelen van de wanhoop.…

vrachtautootje voort over zand gras en stenen de hummel kijkt en peinst gaat even voorbij de slagboom bevindt zich in een ver land dat hij snel zal verkennen vermoedt loerende dieren achter halmen en struiken wil een bestuurder vol heldenmoed zijn zigzagt tussen kriebelstruiken daagt alle gevaren uit het smalle pad aan de greppel…

In de tuin staan duizend gerechten Als fruit en dood dier op hun eigen schavot Aan bomen Hangt blad dat het kauwen ontkomt In bomen Wachten gitzwarte vogels In de tuin staan ook duizenden stoelen Zachte zitting de ruggen in zwijgend gelid Alles onverwacht stil na dat alwilde spel In de tuin liggen greppels gegraven Rokende hulzen…

Op die meedogenloze middag verstomt het leven in Orange Grove een woedende menigte doodt de plukkers hier is het bloed dat jullie dorst lest Een jongen van de Cariben sinaasappelplukker in Florida onzichtbaar verborgen in een greppel boven hem buldert de kolkende zon Een behoedzame vader steeds speurend naar veiligheid: pas op jongen…

weer voor en achteruit van zwart naar wit van wit naar zwart De man keert zich meer naar binnen de zoon ziet de vader vergrijzen zwijgend omvatten ze elkaars handen zoeken elkaars blik hij en zijn oude papa Het is de stilte voor de storm als zijn vader plots spreekt over het bloedbad in Orange Grove over de doodsbange jongen in de greppel…

Het is geen verhaal dat wij maakten maar iets wat er was en er is in de sporen van greppels en staanders en lang gedoofd houtvuur. Het hoefde alleen maar gevonden te worden.…

het was er niet geruisloos daar op de bank bij de sloot (eigenlijk verworden tot greppel) maar geluid ontbrak, de innerlijke stilte groot, die eeuwige ruimte bood, het was dicht bij de rust in mijn leven waar vind je dat nog, in deze tijd waar het hart het enige is dat slaat; als in een symbolisch gewelf, in de droom bij volle bewustzijn…

daar waar ik mij laatst verplaatste per spoor liep het oneindige landschap tot aan de horizon door de lange greppels die het weiland spleten deden mij denken aan ravijnen in een woeste bergketen daar waar ik een boer op een tractor had bemerkt die fluitend het luie land bewerkt deden twee schimmen mij verbazen wat is het? wat is het?…

Donker en grauw, een oude vrouw Geen heeft zo’n zware kroon of van die wilde takken Het is alsof de wind ze telkens weer wil pakken Een bos hout, samengebonden op je kromme rug Scherp afgetekend tegen de grauwe lucht Donker en grauw, heel ongerust Er komt vast onweer opzetten, schuilen en beter opletten Maar niet onder de boom In een greppel…