Alle inzendingen over kei

Kijk, hoe hij vrijelijk ademt, hij voelt zich werkelijk een kei, Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen van sociale vriendschap maar in gemeenschap wordt bemint, los van kleur en vorm geaard, door dezelfde afkomst van lichamelijke erupties uit de moederschoot door een oerkracht in schoonheid zijn gebaard.…

Als de keien. Met de water-expresse vervoerd. In de grintlaan gestort. Door de toevallige schoen weggeschopt. Eén moest er zijn in de slinger van David. 'n Paar in Demosthenos' mond. Door de betonmolen op het bouwterrein. Door de broekzakken van kinderen. Rollend rollend Door onderaardse rivierbeddingen.…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

ik heb keien gezien op de paden die mijn leven kruisten imposante brokken rots van basalt of graniet in hun schaduw was je er niet zocht onopvallende stenen met een handzaam gewicht bij toeval rakend belicht kleur en vorm bepaalden of ik ze zou rapen om mijn bestaan completer te maken zij spraken de talen van plaats en tijd door…

Bekend is het oude verhaal van de dwaas die een woning op zand had die spoedig een grote puinhoop was maar het huis van de wijze man stond op een betrouwbare rots hield bij storm en onweer stand mijn geloof staat echter op los zand waar keien en kiezels in liggen steeds vraag ik of die stenen zich broederlijk mogen verenen tot een onwrikbare…

als slechts de buitenkant telt zal genegenheid niet gedijen wanneer jij van anderen vertelt als enige maatstaf van leven val ik telkens terug op de keien word ik in de hoek gedreven niets blijft echt van mij over een ziel zonder mond of die boom zonder lover een niets iets de gedoofde lont het brandend water kan dan niet meer vloeien…

Er bloeit een klaproos tussen de keien van de oprit. Dit is een dag om te wachten op wat niet komt : regen van november, het graf dat openrolt, een oude moeder die niet voorbijgaat. Wij kijken omhoog, zien tekeningen in wolken verdwijnen. Dit is levensecht. We dreigen te geloven maar er is wat altijd blijft.…

Voorovergebogen kluizenaar verzonken in gedachten, stap na stap behoedzaam vorderend op de van keien vergeven grond. Onmogelijk was het als kind al de aandacht te trekken van een ijsbeer in een stuiter van glas, onmogelijk is het te vragen wat hij zocht. --------------------------------------- Uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

. ________________________________ Hij mag dan ingenieus zijn als een kei Toen hij in dubio zat, op de wip Ging hij heel slim naar China met z'n chip En werkte stiekem ook nog voor Huawei Het is een kwestie van gevaarlijk leven Om als een acrobaat te overleven...…

Vuisten tot bloedens toe stuk geslagen op gepantserd glas tranen gehuild met droge ogen schreeuwend zonder geluid struikelend over keien die rotsblokken bleken licht wordt schemer schemer tot schaduw schaduw tot angst wat blijft over voelende handen in wanhoop zoekend het kan erger fluistert de wind en ik prop mijn oren…

je mag het best wel weten ik huil soms uren lang er vormt zich dan een watertje een beekje stroomt zijn gang ik traan langs harde keien en zachte rozemarijn ik kletter nog een waterval en weg is dan mijn pijn en als de uren om zijn mijn tranen zijn dan op dan speel ik met de vissen zie lelies in hun knop dat huilen niet voor niets…

Letter maakt ’t woord ’t Woord maakt spoor Echo van ’t woord Ons hoofd ervandoor Robuuste letter zijdezacht De letter zaaien ‘t Woord oogsten Reden omgebracht Dieper de vondst Dieper wij graven Van kei tot klei tot klei geen klei mag zijn Ik lijk het te snappen De letter kent geen graf.…

en wanneer de mensen denken dat het een andere dag is morgen in blauwgroene wateren volgt deze stem die alleen bij de bomen is zo zie je een vrouw waar het zout uit je keel stroomt en jij niet mag lopen met een walvis onder haar buik en in zijn maag de rest van de wereld een kei verwijderd roept een meeuw dan wilgentakje aan…

Het strand vol stenen en ik zoek je stemmen maar er is geen zonlicht of zout op de huid Zo slaan wij dood, aan een kust kwetsbaar en ketsbaar de keien die opspatten wijsheid die ons zo ontcijferbaar maakt Ik zal ooit begrijpen hoe de geur van je armen ons daar overvleugelde, rotsen door regen en wind kiezels werden.…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

haar uitgeraasde golven baren nog nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel…

waar mijn pad altijd begaanbaar was scherpen nu keien de rest is spiegelglad sporen van mijn lange leven zijn verdwenen angst bepaalt de stap dikke mist omringt mij met stilte het diffuse licht maakt iedere richting ongewis ik mis je hand de compromissen die wij altijd sloten als we weer waren gestrand zonder schaduw zal…

Ik hou van je ogen Ik hou van je lach Ik kan het niet geloven Je brengt me van slag Je bent wat ik wil Je bent wat ik wens Nooit ben je kil Zo ongelofelijk intens Je maakt me gek Gek op jou Het is net crack Verslaafd aan iemand die ik zo goed vertrouw Jij maakt me blij Jij laat me lachen Je bent gewoon een kei Ik blijf er van zigzaggen…

kon ik de lichtjes plukken van het hemelse gordijn de glimpjes strooien in jouw nachtelijke brein zo, dat jij gaandeweg weer de stappen zet het pad vol keien tot stuifzand plet kon ik op de mistdeken wat aanknopingspunten stikken wat kleurige versiersels als houvast strikken zo, dat jij weer gelooft dat de zon in kale bomen elk…

mochten graag urenlang jammen Hun sound was een lust voor het oor Zij hadden geweldige stemmen Een koor met een alt en een bas Plots bleek de geliefdheid te stremmen De roem was zo breekbaar als glas En moest wel tot treurigheid stemmen De bas in het koor werd toen alt Falset in een groepje te Emmen Zo brak hij pas door als 'basalt' Een kei…

Waarom huilt het in de druilavond, waarom op de keien ? De regen glanst. In scholen volgen we intens hoe het moet : luisteren, praten, vragen. We kruisen onze handen en volgen de stoet van goed fatsoen. Zwijgen en verwijten binnensmonds, dichtgeschroeid.…

jij hebt stenen geraapt grote en veel kleine keien die zomaar op je pad verschijnen het patroon was je geleerd jij hebt het geprobeerd maar het klopte niet met hun en eigen lijnen je stapelde bouwde muren om je heen kon op het laatst geen kant meer heen brak en was alleen maar in de kleur wist jij jouw hart en ziel toch mee…

In de warboel van leven over ongelijke keien takken waaronder ik buigen moet probeer ik een doorgang te vinden onder gebroken zonnestralen het vroege ochtend licht wetend dat dichtbij het rechte pad naast me badend in ochtendzon waarover, als ik dat wilde evenzogoed lopen kon maar, zoals ik op mijn eigen wijze kies voor het mysterie van…

onder de indigo hemel vallen je verkennende voetjes stil op de markt van Foshan je naam een liedje zonder woorden de letters dansen niet ze houden jou en elkaar niet vast men loopt men kijkt met grote bogen om je stilgevallen lijfje op de keien heen uit de brede anonieme cirkel knielt een naamloze vrouw als een…

Ze werken zo hard Ze werken keihard Het zijn keien Van mannen en vrouwen, mensen Die ambtenaren Zo tegen het miljoen aan Ze zijn verwerkt in de 2e Kamer Als achtergrond Maar als je goed kijkt Dan zie je dat ze van klei zijn En nat, dat ze ook nat gaan En verpulveren in je handen Losse aarde, klei, zand: drijfzand En dat in een waterland…

Een grote kei en meerdere als ik me niet vergis. Hoe zijn ze hier beland? Wie heeft dit graf bereid? Geen antwoord op mijn vragen. Tekenen van lang vervlogen tijd. Duizenden mensen op uitgesleten paden een komen en een gaan. Begraven in dit oude land. Hoe fragiel het leven is... een voetstap in het zand.…

Ik druk knopjes door me lippen blaas tralietjes door me fluit de vele ringen in me navel komen mij me neus ook uit Ik brouw zilver in me wenken sla een nagel, splijt me tong schiet een loodje langs me denken met een kruisboog door mij long Ik heb nieren vol met keien tepels hangend van het goud ik staaf botten aan een leugen In ut gat…

je kromp ineens, maar je was een kei, je keerde om, en liep terug, niet te langzaam, niet te vlug, toen je bij mij stond, keek je mij aan, opnieuw draaide je je om, en liet je mij staan....…

een beker water op tafel op een rond stukje vilt met een bord vol dampen recht naar de hemel van de verfijnde veelvraat het vriest glimmende keien onder twee versleten voeten tussen de ramen bloemen een ongepoetste walm en aanvriezend kwijl houdt hem op zijn plaats binnen wordt getafeld naar verheven tradities met het beste van het…

tijd is niets dan vlijtige wisselingen het wachten op of onder handenwringen van gesloten keien waarbij geen verstand scherpte vindt geen snijdende openingen ik weet niet genoeg uit stenen te knijpen ze zeggen alles in hun eigen woorden over eeuwen die moeilijk te begrijpen zijn zonder ze verstandig bij te slijpen soms denk ik iets van hun…