Alle inzendingen over klateren

Woordenwaterval ongeremd klaterend in meer vol emoties…

kinderen spelen hun stemmen worden één stem klaterend water…

als klaterend goud valt het zonlicht in het bos bron van levenskracht…

Ik zie je staan daar op de maan vannacht en weet zonder einde geen begin zonder nacht geen dag straks valt een sterrenregen als klaterend geluk naar beneden…

Geluid van regendruppels in een klaterende waterval. Joke Berensen…

Chinezen die met klaterend gemieg Verbeteraars der wereld willen worden? Maar rechten stoppen altijd bij een grens, Daar is het bij de rechten van de mens.…

Tussen de hoge seringen Hoor ik haar klaterend zingen Met de voorjaarszon die haar begroet Verzoen ik mijn gemoed Verliefde zonnestralen Laat mij haar durven halen En kon ik mijn mond maar dwingen De tweede stem te zingen…

Ze "luistert" met kleine slowmotionoortjes, klaterende bosbeekogen, doorlopend ondoorzichtig. Geef nu eens een woord, wat woord dan ook, dat als eendendons voelt.…

Wij kunnen er -meestal- tegen schijnsel ...van zon Wij willen zomers met zon in overvloed Maar de hortensia in onze tuin doet het pas echt goed Na de overvloed van 'n klaterende bui regen.…

Elke morgen hoor ik hen weer met hun hoge stemmetjes, hun klaterende lach; ze maken mijn ziel weer jong - halen me uit de sporen vanzelfsprekendheid en tille me op tot hun hoogte: dicht bij de aarde kijkend naar omhoog.…

klaterende waterval melodieën in mijn hoofd ik klim uit het dal nog een beetje verdoofd ik straal nu als een ster in de duistere nacht ik kwam van ver maar werd verwacht warm word ik onthaald met liefde ontvangen ik was verdwaald te groot was het verlangen…

Hun volle, klaterende lach, die zorgeloos en helder klinkt, begroet het gouden zonlicht dat al snel in zee verdrinkt.…

Verdwenen is zijn klaterende lach De grapjes en de brede armgebaren Het land dat was een klus die ging hij klaren Helaas regeren blijkt vandaag de dag Een beetje links en rechts wat lopen schooien En het daarmee op een akkoordje gooien.…

mag ik de stapsteen leggen in de waterval die al klaterend haar regenbogen laat verschijnen wij droogvoeten langs gordijnen kleur zie ze in je ogen stralen in trotseren kunnen we het pad over de stapsteen naar ons eigen hart vertalen…

De zon in de middag, een klaterende lach. waar geen vragen zijn Geen duidelijkheid, geen koers en geen tijd Herinneringen en een stil verlangen. Naar een plaats om te verdwalen, naar een tijd om te verliezen, Zolang je maar tijd krijgt, zul je proberen jouw dromen te leven.…

Op een zonnige dag stapte je zomaar uit de trein rijdend nam hij je mee naar ver van hier klaterend was je lach stralend waren je ogen tot je langzaam aan wegzakte in het moeras ik pakte je hand maar raakte hem kwijt hij zoog je weg naar een land ver van hier ..ver van hier…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

Als water in stromen tussen oevers van beken door vlakke velden glijden gedachten van dag tot dag regelmatig en ritmisch klateren als bergstromen over rotsen in waterval onstuimig bruisend door diepe dalen tot waar rust keren zal naar vredig stromen.…

Als water in stromen tussen oevers van beken door vlakke velden glijden gedachten van dag tot dag regelmatig en ritmisch klateren als bergstromen over rotsen in waterval onstuimig bruisend door diepe dalen tot waar rust keren zal naar vredig stromen.…

niets was het… slechts voor even minnaar verborgen gevoel in roes van leven laaiende vrouw naderend mijn jachtige huid in klaterende begeerte innerlijke stemmen knagend ontmanteld ze streelde me in kwetsend verlangen de smaak van dit fruit bleef achter in bitterheid van mijn mond…

ze hoorde zijn stem als een waterval vanuit de verte al klaterend naderen liep hem tegemoet met zelfvertrouwen wankeler dan haar hoge hakken maar zijn spraakmakende uitstraling reduceerde haar tot een stamelende stoethaspel en voor ze wat woorden bij elkaar kon sprokkelen was hij alweer gevlogen haar achterlatend met schoenen vol…

Zoals de oostelijk opkomende zomerzon je openende oogjes symboliseert; en de klaterende dauwdruppels het zoete zweet op je mooie zelf. Zoals de heerlijk huilende westenwind je zacht zuchtende mondje eert; of het vederlichte vogellied je eeuwige eerste kusje bezingt. zo zie ik je graag…

hoe het oude verhaal onder klater- goud en neonlicht bedolven lijkt hoe het ons nog wakker streelt zich in ieder mens ontvouwen wil wanneer in een schamele stal het licht ontstoken wordt, het verzonken verhaal zich weer vertellen laat rond de kribbe en ’t pas geboren kind…

(Ivoren wachters II) Gelaten telde ik de jaren die ongetwijfeld zouden volgen op de kwarteeuw van nagenoeg stilstand slechts ambitie-loos in bitterheid 't Tij keerde, lach verscheen opnieuw bitterheid resoneerde in een schaterlach die tot op de dag van vandaag in de toekomst zal klateren…

De waterval klaterend als een zilveren melodie Als ik jouw mooie gezicht voor me zie. De zon speelt op onze huid Als jij me in je armen sluit. Blauwe vogels zweven in de wind als jouw mond de mijne vindt. De wind ruist door de bomen als onze gedichten bij elkaar komen.…

Mijn fantasie zwierf deze nacht naar een ver gedachten land ik zag daar twee rivieren innig meanderen rond de boezem van een berg die eenzaam in de wolken piekt en ik hoorde daar dromen stromen klateren door ravijnen die schuimende wateren hartstochtelijk storten in het blauwe meer en ik voelde mij onverzadigd, ik wilde meer en meer…

Aqua is mijn lievelingsklank de klotsende en klaterende druppelende en spetterende ruisende en sprankelende klanken van Aqua Aqua is mijn lievelingskleur de azuren of wiergroene of valavondoranje of doorzichtige kristallen van Aqua Aqua is mijn lievelingsvorm als damp als sneeuw als rivier of als zee als plant en als dier als…

in deze donkere wintermaand ontwaakt de zon zo schuchter maar binnen deze kerk gebouwd op ‘n klaterende levensbron straalt ‘t zachte gouden licht zingt men over barre wintergrond juicht men het ontluikend leven zo nederig begonnen in de kribbe langzaam aan kracht winnend naar de langste dag…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

Verlaten door de humor van een klaterende lach kijken we terug met stille glimlach naar je woorden waarin voortdurend zacht een glinsterlachje lag.…