Alle inzendingen over scherp

ben ik de druppel in een regenbui het blaadje dat dwarrelt op de wind een spelend kind dat zand het einde vindt ik voel hun eenheid in bestaan het samen gaan in tal van vormen om zo leven zijn gestalte te geven waar harmonie als warme deken de scherpe kantjes laat verdwijnen van donkere schaduw als zon te fel gaat schijnen…

ik kan de werkelijkheid zo raken hoef niet eens een lange arm te maken waar verleden door mijn vingers glijdt raak ik langzaamaan mijn wortels kwijt nog opent de dag met zon in een weidse polder maar wind vlaagt scherpe kruiden waar rust en stilte heersten lopen nu jong en oud in exotisch lange drachten hun avondwachten luidruchtig…

het is mijn keuze niet waar in het donker scherp afgetekend de vleermuis vliegt waar spinrag hangt en zompige aarde vol groene varens mijn voetstap vangt een zuigend contact dat iedere pas moeizamer maakt naar het inktzwarte ven dat spiegelend laat zien wie ik ben stilte doet rimpelen in golfjes schrik van die plek word ik gek…

Rechtlijnig kwetst zij teveel mensen met haar scherpe heilige driehoek waarin liefde soms verdwenen lijkt de wereld vernauwd tot een boek je komt er wel achter het leven is toch niets de heer is mijn herder besluit zij dan zachter je kunt wel een goed mens zijn maar toch nooit voldoende als het belangrijkste ontbreekt mis je de hemel…

Blijf scherp!…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

als magere Heijn handhaaft Appie zich nog graag in volle schappen…

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

Zie te scherp Met mijn nieuwe Lenzen Zie de blaadjes Aan de bomen weer Het groen dat Levensecht bij Mij binnenkomt Maar ook de Schaduwen worden Haarscherp ontleed Te scherp zie ik De pijn die Langs mijn adem, Langs mijn leven gleed…

ik zag de bui al hangen dreigend donker het regende nog niet maar je ogen bliksemden lippen vormden stormen vol verwijt je stem sloeg in als donderslag en siste na met scherp venijn ontlaadde met een furieuze kracht je had het helemaal met mij gehad toen de tranen kwamen ben ik gegaan omdat er na een bui weer zon en regenbogen…

Dagelijks in de bergen De diepste roerselen Met haperende pen Gekrabbeld op een Notitievel - Bij het teruglezen Na terugkeer naar eigen Huis en haard Snijd ik mijn vingers Aan de scherpe randen, Tot bloedens toe verwond Door de diepste gevoelens - Zij laten ook op papier Niet met zich spotten…

het streepte blauw met kartels wit in hoge ijle kou een snelle baan waarop gedachten zonder weerstand gaan de oogopslag lijkt al voldoende voor een homerun zonder uit als de posities in het verre veld op winnen zijn gesteld dan blikkert zon zijn genadeloos scherpe bron is het weerbericht totaal van slag en dag zijn honken…

Als iets of wat voor mij zeker is dan is dat onzekerheid desalnietemin wens ik een ieder een zalig, zeker, zen-, zin- en zonvol 2019 toe!…

Al eindigde de dag niet in mineur, Wel degelijk is er met scherp geschoten. Want door met scherp te schieten heeft Bas Dost Twee ballen in het Bremer doel gerost.…

In de Gazastrook schiet tranenregen met scherp - als water en vuur.…

scherpe woorden flitsende demarrages de Boss is terug…

Hekken en poorten de grensbewaking op scherp leve de vrijheid…

De bloeiende roos verontschuldigt zich blozend voor haar scherpe doorns…

donkerrode roos pijnlijke scherpe doornen symbool van liefde…

noorderwind schildert scherpe wolken in het blauw, een gierzwaluw roept…

Mooie bloem scherpe stekels o akkerdistel ik raak je niet aan…

vier en veertig jaar als ik deze haiku lees zie ik niet meer scherp…

Maanlicht streelt de uil weerkaatst in scherpe ogen loerend naar een prooi.…

een scherpe dolk snijdt parels uit week oestervlees en verwondt de zee…

Even scherp is de pijn, Eindeloos verdriet, Na jaren zou het minder zijn, Maar zo voelt het niet..…

het is graven met versleten materieel dof en bemodderd maar scherp als de rechter van het leven…

Haar wollige muts vol krakende hersenen ijs scherpe schaatsen.…

De scherpe doorne geeft soms wonden, Doch waar de scherpe doorne groeit, Wordt zeker ook een roos gevonden Die met de schoonste lachjes bloeit.…

Ik heb een leven als een luifel zonder dwarsregels ik zwelg in de zon ik verzuip in een zee van ruimte En al het licht dat me tegemoet komt door het raam in de kamer de stoel waarop ik zit scherp afgelijnd ook van licht gemaakt Ik verdrink in de lege kamer want ik ben zelf van licht maar ook zonder licht scherp afgelijnd vlak voor…