Netgedichten

netgedicht (nr. 59.693):

Scherpe kruiden

ik kan de werkelijkheid
zo raken hoef niet eens
een lange arm te maken

waar verleden door
mijn vingers glijdt raak ik
langzaamaan mijn wortels kwijt

nog opent de dag
met zon in een weidse polder
maar wind vlaagt scherpe kruiden

waar rust en stilte heersten
lopen nu jong en oud in exotisch
lange drachten hun avondwachten

luidruchtig in hun vreemde talen
want straat moet zelf zijn
regels stellen en de norm bepalen

hoe lang zal naastenliefde nog
tolereren dat zij niet willen integreren
in onze christelijke maatschappij