Alle inzendingen over schreeuw

Langzaam ebt de waanzin weg het schreeuwen wordt gesmoord ik weet dat ergens daarboven mijn schreeuw om hulp wordt gehoord.…

Houd mij heel even vast raak mijn verkilde huid, verjaag waarheid, neem mij mee naar het hoogste duin, waar passie aderen vindt in omwoelde grond, laat ons wij zijn, geef bloei aan het naderende voorjaar fluister liefde richting lente en geef ons die dagen waar licht alleen maar zon zal zijn, reik mij jouw hand…

herinneringen De paniek raast in mijn keel Tranen stromen door mijn lichaam Elk gevoel is er een teveel Eerst, eerder, nu en morgen Lijken verstrengeld tot een moment Onduidelijke lijnen in mijn hoofd Alle herinnering en gevoel gemengd Verloren in tijden die niet bestaan Duizend ogen draaien rond Ongelovig starend naar de beelden De schreeuw…

Schreeuwen zonder geluid remmen zonder te stoppen Droomde het wel eens zou best kunnen kloppen Heb namelijk ontdekt dat ik, ondanks dat 'k van je hou, geen liefde terug ontvang en niks meer hoor van jou...…

als de dichter diep in haar hart kijkt naar wat haar beweegt dan is de ontluistering niet zo groot dat zij het niet waagt om het steeds weer uit te schreeuwen…

Ik haat je! Ik haat je! Schreeuwde ik tegen de betraande glazige ogen die me aankeken even leek het of ze reageerde vuur sprak uit haar maar stil stroomden ze verder Verraders!…

De angst voor de dood, voor oorlogen en rampen, de schreeuw om liefde. Pure versmelting met goddelijke kosmos, de lieve ander. Niemand heeft groter liefde dan die opgaat in ander, elk ander.…

Hoe hoog nog kan het dak mijn schreeuw de wind doorklieven de tijd voorbij gereisd een zucht in lucht bewaren een wachtwoord vol met hoop houw ik uit grauwe muren de hamer vastberaden de code in jouw kleur ik oefen barensweeën als wou ik jou opnieuw als zouden twijfeltouwen jou nimmermeer verstrikt mijn hand omvat de rand waarop je…

daarbuiten kijk ik de volle maan een en al onrust al die betekenissen van dromen en al dat rondwaren van onze voorouders die voortekenen in ruisende bomen in verte en ver verleden maar ook nu schreeuw schreeuw naar een wilde hemel…

Ik zou willen schreeuwen, Ik zou willen gillen. Alles eruit. Zodat ik dit alles niet meer voel. Zodat dit gevoel weg is. Maar ik doe het niet.…

een fladderende vlinder vlucht schichtig in het avondrood gevolgd door de... vliegende dood ondervindt hij op zijn weg veel hinder geen weerstand en geen kracht de dood komt steeds dichterbij zweeft vol van furie en razernij op zoek in deze enge rode nacht grijpt hij gulzig zonder… hinder mijn hart gebroken, hij was verloren het…

De zee sluit me in zodat mijn schreeuw terugkeert – hij kan niet zwemmen.…

Over een plein klinkt een schreeuw. Dat de eeuwigheid lijkt te verstoren. Mensen staan voor even stil bij het leven dat voorgoed lijkt te hebben verloren. Voeten gaan in rijen vooruit. Maar soms schuiven er twee voeten tussen uit. Over het plein klinkt een gekrijs. Dat de eeuwigheid lijkt te verstoren.…

hoe schreeuw je op papier zonder hoofdletters te gebruiken is het de kunst hem tussen de regels te plaatsen in eenvoudig wit of klad je de verfpotten leeg simultaan met het krassen van een pen en geeft hem kleur klinkt een gekleurde schreeuw harder dan wit schreeuwen kan of schrijf je gewoon schreeuw…

Het moest er ooit natuurlijk eens van komen: Bezoekers en bewakers staan te geeuwen, Terwijl dat mens om aandacht staat te schreeuwen, Geen wonder dat ze dus wordt meegenomen. Getuige is de halve Noorse natie: Dat is nog eens een Oslo-confrontatie.…

Zij schreeuwen van geluk. Ze schreeuwen, vooral, om geluk! Zij schreeuwen van verdriet, pijn en ellende... Ze zijn enorm bang, om gek te worden van hun pijn. Woedend van verdriet. Wat te denken, van de tranen, te delen? Daarvan word je stil en liefdevol.…

Dan hoef ik niet binnen in me, die pijn te voelen Van verlies, honger, angst ongeloof en verdriet Een schreeuw weerklinkt! Een schreeuw van protest…

Ik schreeuw erom Verbondenheid Ik schreeuw erom Het delen Ik schreeuw erom Weet niet meer hoe Ik wil dansen Contact maken Ik schreeuw erom En toch, iets houdt me tegen Ik wil leven Delen met mijn medemens Ik wil er zijn Ik wil zo veel Ik wil aanwezig zijn Mij openstellen voor contact Een kans om te delen En mijn hart te…

ik schreeuw naar de hemel, dat ik je zo ongelofelijk mis jouw handjes in de mijne. je guitige lach ik schreeuw naar de hemel, in de hoop dat jij mij horen kan wetend dat ik jou nooit vergeten zal ik schreeuw naar de hemel, daar mijn hart gebroken is sinds dat ene moment, dat ik jou moest laten gaan nog altijd schreeuw ik, elke dag opnieuw onhoorbaar…

Teveel zou ik willen schreeuwen. Eenzaam schreeuwen. De nacht zou me vragen waarom ik schreeuw en zoek naar het licht dat bij jou hoort. Het licht dat mijn schaduw verdraagt als jij slaapt en vragend fluistert of ik nog steeds besta.…

De ouderen in het verpleegtehuis Die schreeuwen tegen andere bejaarden Geen sprake meer van normen of van waarden Ze vechten om een stoel of om de buis Zo krijgen grote mensen elkaar klein Of zou het hier een schreeuw om aandacht zijn?…

De mensen schreeuwen— de rode regen tegen de deuren, waarom schreeuwen ze? "Niet kijken" zegt mama, "doe je ogen maar dicht" ze houdt je hand vast, tot ze geen kracht heeft.…

Hoe kan ik bij de gedachte aan het schreeuwen van meeuwen genieten door jouw raam 's morgens ze schreeuwen niet voor patat, of de korst, noch de worst nee `t zijn ook niet die meeuwen op strand of op 't plein, in een straat Nee, die vlak bij jouw raam die schreeuwen tesaam dat daar achter dat raam in dat houten bed op hen wordt…

een schreeuw wenkte mij hartverscheurend dichtbij verdriet stapte opzij vallende tranen langs mij ik verdween rust scheen te blijven en wenkte wenkte terug de stilte schreeuw ik…

Woorden Al maar woorden schieten door mijn hoofd Beelden allerlei beelden van de realiteit beroofd Sneller alsmaar sneller raast de wereld voort Schreeuwen heel hard schreeuwen al word ik nooit gehoord…

kruipen uit gebarsten bronzen onweerstaanbaar duiken myriaden vliegen gonzen uit bleke doden die verstard de maden voeden met hun hart dat ooit de wereld heeft bemind nu achteloos verstrooid berooid door westenwind verstorven stilte breekt de pijn in gruizel stukken pulver zijn de doodsangst schrijdt nu laag na laag tot ik nog enkel schreeuwen…

Woestijnen reiken horizonnen ver tot waar de prooi gestorven ligt als zand tot stof gemangeld ogenschijnlijk lijkt de aarde dood maar in de diepzee kiemt nieuw leven in het licht dat moeder aarde straalt het toeval neemt zijn kansen waar stort bui na bui op elke rotspartij tot kolkende stromen over kale akkers mossen kleuren al wat…

Schreeuw in het donker Vuile handen onder lakens Hoop om te verlossen en toch wilen sterven Zelfbeeld graaft zich dieper in Mensen, zo meelevend maar niets kunnen begrijpen Kinderen, zij zullen nooit winnen van smerige handen…

er is vrees voor Franse rellen brandende auto’s en geweld op straat in de steden woekert het vuur van de haat dat het uit de hand loopt kan een kind vertellen en de media orakelen het vuur nog aan dat het zo naar de rest van Europa kan overslaan…

Roos, ik roep je zacht maar je splijt mijn nacht op dit sprakeloze papier waar gedachten rusteloos bewegen. Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…