TOMELOOS
Hoe hoog nog kan het dak
mijn schreeuw de wind doorklieven
de tijd voorbij gereisd
een zucht in lucht bewaren
een wachtwoord vol met hoop
houw ik uit grauwe muren
de hamer vastberaden
de code in jouw kleur
ik oefen barensweeën
als wou ik jou opnieuw
als zouden twijfeltouwen
jou nimmermeer verstrikt
mijn hand omvat de rand
waarop je glimlach wankelt
het glijden onvermijdbaar
tot daar waar wind zich keert.
Zie ook: http://jeloupoems.blogspot.com
Schrijver: JELOU, 7 april 2012
Geplaatst in de categorie: verdriet
prachtig, zoals dit hele gedicht trouwens weer!