Alle inzendingen over sneden

De coureur en het stuur, Scherp op de snede en vlak langs de muur! De beker vol champagne en de stik-jaloerse buur. Hoogwaardige apparatuur, pitspoezen, rook en vuur. Dat is waar ik graag naar gluur!…

Boven het steekspel van hun blikken toonden de kruinen van de bomen stervend steeds weer nieuwe kleuren zonder naam een milde wind trok bij hun eerste stemverheffing ruisend nog wat verder aan -het was herfst op het scherpst van de snede.…

Ons mes sneed door hun defensieve boter Zoals vlijmscherpe messen kunnen doen. Maar Duitsland werd toen wereldkampioen, Het trauma van destijds wordt niet nóg groter. 'Gelukkig' misten we de eindstrijd net, Ron Vlaar en Wesley hebben ons 'gered'.…

Bij het ochtendgloren Scheen de maan nog vaag Sneden scherpe klanken Door menig ziel en maag Bij het ochtendgloren De wolken purperrood Veroorzaakten harde knallen Paniek, verderf en dood Bij het ochtendgloren Hoorde ik een vogel zingen…

Tranen van bloed Of wat het ook zijn Dacht aan het ene En huilde van pijn Hoe graag ik ook wilde Maar hoe liever ook niet Ik huilde van pijn En sneed van verdriet Ik bleef maar zeggen Het gaat wel goed Maar niemand wist dat ik huilde Tranen van bloed…

Ik houd niet van haar Hekel haar geur Glad gezegd Okselfris is mijn odeur Heb hier oud nieuws vergaard Het mes heeft niet gespaard Sneed van twee zijden Ik laat u niet langer lijden. Ik scheer mij weg Verlaat u met heg noch steg.…

En hoe mijn woorden als scherven in de stilte sneden. En dat ze dat niet eens hoorde.…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

ik verdwaalde toen iemand een ladder voor het raam van vroeger zette de zee werd donker en de kou sneed als een schaar door mijn lijf ik verdwaalde toen ik naar de lege hemel keek en liedjes van lange regens hoorde ik dacht aan verdwenen dagen de ladder kon me gestolen worden…

Verhanging Waar ik van fantaseerde Heb jij het vannacht gedaan Waar ik toen fictief sneed Heb jij je net verhangen Waar ik mezelf hervind Werd jij nu afgevoerd Waar ik weer Leef Bleef jij willoos in leven…

ook het leven gaf meer angst dan de dood Het leven maakte dat ‘t smart opdook de dood trok je heel vaak uit de nood Eenzaamheid vulde de lange nachten en voor één ogenblikje van wat geluk Verstopte ze al haar pijnlijke klachten en sneed zo haar armen en benen stuk…

Onze vingers bloedden, nagels scheurden, sneden zich een weg door het puin van ons menselijk gemak; konden niet bevroedden dat de bron van leven reeds lang was opgedroogd.…

ik ben als een speelbal op de golven lig op mijn rug hij is weer terug het zwaard van toorn en wrake glinstert in de lucht we duelleren op het scherp van de snede met mijn hulpgebeden hij ongrijpbaar als altijd maar dit keer onervaren in de titanenstrijd hoewel een basaal carcinoom zou zo een levensgevaarlijk melanoom kunnen…

Toen ik alles overzag Zag ik dat niemand meer schuldig was Ik zei dit En de beul sneed mijn tong eruit Ik lachte en schreef het op De beul hakte mijn vingers af Ik lachte en wenkte naar het schrift De beul stak mijn ogen uit Verblind Slachtte ik de beul af…

Inmiddels las ik elk partijprogram, Met aandacht en van achteren naar voren, Wanhopig zoekend waar ik bij wil horen, Soms sneed het hout, soms was het dom gezwam. Alleen ‘Niet Stemmers’ doet haar woord gestand, Daarom wordt zij de grootste van het land.…

Jij sneed een fluitje uit het kruid weet je nog, ik blies op gras teder kuste je mijn meisjeshuid hoe simpel toen gelukkig was laten wij vandaag hand in hand ons wijsje opnieuw beleven dan spiegelen we bij de waterkant het beeld dat ons ooit is gegeven…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

Een snede vlees op deze snede brood, en, dankend nóg, een stille sluier om de zorgen... De ruste naêrt. Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe?…

Het woord trof doel een nieuwe kroontjespen vlijmscherp geslepen sneed pijn los van mannelijke onverschilligheid Ik gaf weg en telde uit onder de doden om een ziel te krijgen het leven onder de duim gouden munten op gesloten ogen voorgoed terug bij jou…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

ik voeg steeds nieuwe bloemen toe aan mijn droogboeket recht in het hart zodat het stof de kleur niet kan vergrijzen pas later in het valer worden zullen zij naar ouderdom verwijzen ik selecteer en plaats de bloemen bij elkaar in contrasteren door hun bloeien heb ik alles van het leven op het scherpst van de snede meegekregen…

Haast denk ik dat u niet bestaat De zwarte jurk kleedt u af Totdat ik beter kijk en zacht Bedenk op bedekte plekken Ondanks de hoge split Via woorden was het Dat ik u ontmoette U was vol haat tot u Zich aan mijn weemoed sneed In mij een lotgenoot begroette Met bloed mijn naam opschreef…

De wolken gleden door het meer En boten sneden spetters rond Een eendenpaar zwom op en neer Verenigd met de avondstond Verankerd aan de waterlijn Bedacht ik slechts dat wat ik zag Te denken aan het samenzijn Met wie dan ook, op welke dag Gevoel van ontoereikendheid Verstarde daar de avond En wolken vlogen in de tijd Die mij haar tranen…

Een steen, puntig van vorm, sneed in zijn vlees. De berg, hoog en gevaarlijk, spijkerhard en messcherp. Hij klom, met teugen, zijn lippen op de fles.…

mensen wuiven warmte en zon maar schaduw blijft hangen gevangen in ondoordringbare spinsels van angst en stress tot het mes zal snijden kwaad en goed gaat scheiden er wordt gebeden op het scherp van de snede als salomon zijn oordeel velt in herstel zal het leven weer toekomst zonder schaduw kunnen geven…

Zoals poëzie begint een opwelling in een leegte aarzelend een eerste woord Een primaire zet verschuift het beeld dwingt tot een opvolging beperkt de keuzes Gedachten en vergezichten vinden verbindingen met het onverwachte Veel blijft onbeschreven kleurloos en open ook één snede van de zin vult ganselijk en volleerd.…

ik beukte, hamerde en sloeg nagelde, spijkerde een schroef krijtte, zaagde en spleet kerfde, vijlde en sleep ik pinde, boorde en trilde schaafde, schuurde en schilde lijmde, plakte en kleefde verfde, lakte en zweefde immer totdat het niet meer klopte; het geen hout meer sneed en 't kind was dichtgetimmerd.…

in de leemtes van mijn gedachten spinnen woorden als boemerangs rond kleuren vele vermoedens het zicht rollen zinloze zinnen over de grond een spel van onbegrepen krachten maar soms flitst dan dat hemels licht :) en al dat spinsel zonder rede nestelt zich als stenen in een muur op het scherp van de gulden snede en zo wordt een leemte plotseling…

weer schijnt maan zijn bleke blikken vol in het gezicht donkers gangbaar wordt nu opgelicht duister flipt in overvloedig argwaan waar stilte loerde dreigen ongemoduleerde klanken met een naderend paniek het volle maanslied klinkt en op het scherpst van de snede vieren jager en de prooi het lichtend heden…

de zoetigheden op mijn brood zijn uit de scherpste sneden van het lijden geopenbaard als zinvol en leerzaam ik had dit nooit geweten, nee er bestaan geen winters zonder kou geen oevers zonder kade geen leven zonder waarde maar als ik de buitendeur open en een gulle wind met een kansrijk verhaal die dan de tijd in mij onthult, wie zegt…