Alle inzendingen over sneden

ik voelde hoe de dauw in schemering ineens in ochtendnevel overging kou sneed in het licht ontnam het vage zicht en weefde grijze dekens met tekens van ontwaken in zacht gedempt geluid ging donkerte zijn schuilplaats uit de nacht is weer geweest voor ieder mens en beest kom laat de zon maar komen…

zag voetjes gaan voelde weer hoe schelpen jaren geleden in mijn benen sneden ik mocht niet kinderachtig zijn heb toen die pijn verbeten maar niet in vergeten plastic schoentjes heb ik in de tas maar niemand die ze dragen wil ze komen niet van pas zelf het voorbeeld geven is geen goed idee zie mezelf niet met die grote schuiten…

het hoge water in haar nachtelijke geurgewaden kleurde de rivier zilverflonkeringen in de ochtendmond meeuwen werden dromend tot haar luchtsieraden tot zij de spiegel gedragen letternamen zond eenmaal stond het beeld op de kade waar het nu stromend standvastig waadde zij sneed de wade vergeefs in het ivoren decor tot haar eigen diamant…

de wond wat schuin dwarsover heelt al goed, de restjes bloed zijn weggeveegd, de snede lijkt niet groter dan de breedte van mijn hand mijn verstand rangschikt naarstig wat mijn speurzin op zich neemt niets vreemds zo lijkt het, niets is blauw slechts deze vlugge ogen en dit bewustzijn ordent gauw hun waar gezicht dat is gewogen in de…

de muziek klinkt ik luister ernaar een lied dat mij troost van alle akelige omstandigheden mijn voeten bewegen langzaam komt het ritme heel langzaam komt het gevoel ik dans ik beweeg met mijn voeten door de scherven allemaal sneden en wonden bloed dat stroomt gevoel om verder te leven te streven om niet te sterven ik ben…

zij sneed voor mij de boterhammen in ruitjes ik ging gekleed in tweedehands truitjes nu snijd ik voor haar het vlees in stukken en voel de tijd aan mijn hart rukken zo ver weg waren nog die jaren zo ver weg leken nog de gebreken 'zo ver weg' leek zo ver weg 'zo ver weg' komt zo dichtbij zo dicht bij mij (uit de…

gaan, de stenen raken, die door jaren heen hun weg omlaag hebben gezocht het beeld verdringend dat jij daar verborgen onder aarde ligt maar vastgeklampt aan het gezicht dat uit jouw glazen beeld naar mij gericht- een glimlach geeft daar leeft jouw liefde in de grond mijn pijn het bloed dat uit mijn vinger komt wil bij je zijn ik sneed…

Vertrouwen zwaar geschonden harde woorden sneden diep fladderende vlinders vermoord zodat mijn hart een wond opliep Mijn gevoel werd gevangen ver weggestopt in een kooi van pijn en stromende tranen het was alles, behalve mooi Vertrouwen zwaar geschonden nooit gedacht dat je zo zou zijn ik droomde fonteinen van liefde maar belandde in…

Ze had beelden fragmenten in haar hoofd foto’s in haar hand wonden die diep sneden pijnlijk op haar netvlies gebrand Afbeeldingen – zo vaak bekeken, bestreden gepuzzeld door reflecties aan de wand levend als spiegelbeelden gespijkerd aan onzekerheden de mooiste gelukkigste van het land?…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

je sneed door het water kliefde de golven vol lieve lust patrijspoorten open de zon was geen sloper roodkoper heeft je gekust bruinde met vrienden op het spierwitte dek feestte de avond niets was te gek maar in rustiger tij kwam je altijd bij mij benieuwd naar mijn dromen ik vertel je geen sprookjes maar realiteit en godzijdank…

Haar snede keert het bestaansrecht om, vlak bij de aarde. Wie haar schaafde, smeedde wil geen gras, wil knol, verteerbaar blad. Metaal klemt hout. Ooit breken zij hun eden. Haar meester stoot. Zij steekt, zij doodt. Al wat het duister zoekt wordt naar het licht geheven.…

waar op de trede van de trap, en op het scherpst van elke snede, onder het wenken van de rede en tijdens het blind voorbijgaan van haar snelle stap, een tweede jongedame, zich herhalend, walging wekt, de eerste snollig en ontevreden weerzin en wellust als een stedelijk drab met het allerbotste van haar mes, tevreden, voortbrengt, grijnzend…

Ze sneden de spanning in hele dunne plakjes om te serveren bij de thee het was een harmonieus spel tot de grootste gemene deler een doorbraak forceerde waarop hij probeerde op zijn zwarte paard de dame te veroveren die hij zag als koningin torende hoog boven haar maar adem schoot tekort toen hij voor haar viel zij hem tenslotte kuste…

jij bent vlijmscherp op de snede toch dartel je in de karteltjes van het uiteinde fileert flinterdun langs ongeschreven lijnen waar pijnen intens voelbaar zijn jouw lemmet schittert in het speels hanteren een stuk trancheren gaat je gemakkelijk af jij ligt als gegoten in mijn warme hand opent pas in snijden als lijden uitgesloten…

veeg de bewijsstukken maar van tafel en de kruimels onder het kleed draai de klok maar terug naar gister als of het er allemaal niet toe deed hoe je haar hebt geslagen viel ze pardoes op de grond sneed haar gil door merg en been alsof de wereld niet bestond heb je ziedend het huis verlaten ben je heel hard weggerend haar snikkend achterlatend…

Naakt in al je duisternis sneed ik je open met haaientanden van verdriet. Wijdbeens in al je schoonheid mocht ik je betreden in de ochtend, dronken van geilheid, als een waaier passie na een etmaal rust. Ik heb je bemind, bezongen en gehaat. We hebben gezwegen, gevrijd en gepraat.…

De vrouwen die ik heb gekend zijn mij voorbij-getreden als zwaarden, in vaste vuist geklemd, die bevriezende sneeuw door-sneden. Hun hoop, hun schoonheid en hun schroom bleef in mijn oog geschreven;... - maar groeide er ooit tot in de boom wat werd in bast gedreven?…

Ik keek naar de spiegel van mijn leven en zag heel even een glimlach zich naar mij toe begeven Ik barstte in tranen uit Ook de spiegel -bleek slechts een vaag weerkaatsende ruit- was gebarsten Tussen de scherven zocht ik naar mijn glimlach Ik sneed me aan de stukken van mijn leven en tevergeefs gaf ik het zoeken op “Scherven brengen…

Mijn dames waren schepen. ik sneed zeilen voor hun mast. Hoe jankte niet de kast, alsof haar vliezen braken toen ze gingen. Wie schept, baart sterven. Ik knipte navelstrengen door, ik leerde zonder zakdoek wuiven. ------------------------------- uit: 'Vergeten licht', 2001.…

als een prins heb ik me door doornstruiken geworsteld om daar te komen waar men zei dat jij te vinden zou zijn gevochten met mijn zwaard op 't scherpst van de snede door de natuur die bloedde voor hun stilzwijgend verzet wat het mijne deed koken van woede tot het moment daar was van het in oog staan met ontbrak iedere vorm van zelfverzekerdheid…

De taal is haar lang lief geweest Maar nu ze ouder wordt, vergeet Ze hoe haar allerliefste heet Grijpt ze naar pop en knuffelbeest Merk je dat ze niet langer leest Vergeten is hoe of ze sneed Het brood, de groente, hoe ze leed Aan het verwelken van haar geest Teloorgang van een woordenschat Die groot en indrukwekkend was Ze schudde verzen…

Kan het net niet raken Als een druppel olie in een glas water Iets duwt mij, verheft mij boven de dagelijkse beslommeringen Ik zie het scherp van de snede Het contrast van een blad aan een boom met de lucht De tak waaraan hij hangt Het bestaan in al zijn facetten ontdaan van conclusies uit handelingen beweegredenen door gevoelens Ik…

voor iedereen van onze straat sneed hij een wilgenfluitje. met kunstenaarshand dirigeerde hij ons tieners. muziek verzacht de zeden. onze buren waren daarmee ook danig tevreden. joz.le bruyn…

het leven ijlt door hoge koorts onzin over dagen hectiek lijkt de goede diagnose genezing een tijdelijke pose het blijkt een verslaving aan het bestaan op het scherpst van de snede te zijn een ander volgen maar als de messen snijden voel jij alleen de pijnen geen medicatie en uitbehandeld zijn tot de adapter faalt en jij je…

Zelfs de oude zaagmachine hapert bij de rauwe aanblik van jouw bleek gespleten handen liggend in de doodscabine met schouders zonder pokkenprik tonen nagels rauwe randen ik voel ineens hoe prikkeldraad onze vlieger uit de lucht sneed toen we onze klos verloren je haalt me binnen en geeft raad bij alles wat ons samen speet; door jouw…

als ik drijf op de schaduw van heden en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief maakt het ademen diepe sneden roept de rust en komt de nacht als een dief niet dat ik door het sterven ben aangeraakt of vast de wakken tel voor morgen, door deze of gene word gelaakt neen, de ziel is gedwongen verborgen toch bouw ik op oude stenen zij vormen…

ik hief het glas met onversneden hartstocht messcherp keek je me aan fileerde mij tot op het bot vond geen ruggengraat sneed diep in mijn ziel waste onschuld en bloed van je handen er was geen verweer een vriend had mij het mes op de keel gezet na jarenlang droog trok ik weer aan de bel ging voor crime passionèl jij bent gegaan…

Dat god een ezel was, sneed door mijn ziel Maar nu kan ik het niet langer negeren Niet altijd staat iets wrangs voor lelijkheid…

met jou ben ik de schaduwwereld ingegaan waar donkere fenomenen hun eigen zaken kunnen regelen zonder toezicht en op het scherp van de sneden een stevig pakket van normen en waarden bespaarden ons de twijfels over goed en kwaad metterdaad maakt ons slagvaardiger in een wereld die voor ons niet meteen vriendelijk wil openen…