Alle inzendingen over struikgewas

Weer komt het licht op ons pad Weer wordt de dag minuten langer Weer worden vorst en winter banger Trekken zich terug in zoom en vaart Proberen licht en zijn gloeien te weerstaan Achter bomenrij in bosschage,struikgewas verheimelijken verlies Verschijnt de eerste zanger heft lied van lente aan.…

teruggebracht naar een verdwenen wereld zie ik de schommel in het desolate landschap achter het struikgewas vind ik het kind dat zwijgend scharrelt op droge dode grond takjes plant in weerbarstige aarde mijn verstarde ogen kleven vast vast aan wat verloren ging de radeloze ratel helpt me oorverdovend uit de droom…

wil je dat ik kijk naar je woorden je begrijp uit de vruchten die je deelt moet ik ze op kleur herkennen in het struikgewas waarmee jij je omgeeft hoop je dat ik verder zoek omhoog de bomen langs waar vogels vliegen die we samen hoorden fluiten je kunt je toch ook anders uiten sneeuw is nu jouw feest smelt tot wie je bent geweest…

dans je mee met het verkleuren van bomen en struikgewas als in een ritueel gezongen vriendschap en liefde dansend naar een nieuw seizoen. dans je mee met de dieren in gekleurde gangen liefdevolle krachten samengesmolten liefdevolle dag.…

ik nam je hand kuste warm je huid het leek een eerst ontmoeten maar bomen en het struikgewas verkleurden ons begroeten jij groende in het rood en geel van herfstkleuren ik rook lente in dit plotseling gebeuren zag de zon weer opgaan in jouw lach en ogen jij bloemde onvertogen op deze koude winterdag…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

Dit landschap van winterzilver zou hij teruggekeerd meenemen - het raam opendraaien en nieuwe dauw binnenlaten decemberkoude laten waaien, frêle lichtstilsel ruimte geven en het verzameld struikgewas de bodem van wakend gras en de gekwetste populieren zwijgend naar binnen gebaren: dit bij elkaar, verpakt in papier zou hij meebrengen voor…

droom zonder morgen als een paard dat dartel spartelt in de eerste weide het oog dat wentelt in de doornen van de nacht ziet alles; de wilde lianen van mijn haat hebben haar in de hals geprikt, droom zonder morgen als een wind die gaat liggen in het struikgewas; de harde schors van haar kanker sidderde als een parel in mijn hand.…

Mijn nacht en ontij stad, waar straten in het donker lanen zijn, met struikgewas, bloemenpracht en bomenrij. Zonder al die mensen en lawaai en slechts mijn voetstap die tegen slapende huizen klinkt. Mijn stad, mijn stad, 's nachts; dan ben je eindelijk, alleen van mij.…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

Het oude hoofd, de draden losser spoken van vroeger scherper in beeld De benauwde tuin, onwetend struikgewas Als getuigen van een bevroren tijd de hoge drempel, een blok van hout met ogen die het niet zien de namen allemaal verhaspeld bordjes van zinloos verlangen vlakbij is de eeuwige muziek tien meter verder is de wereld vrij…

herdenk de doden in twee minuten stilte een nachtegaal zingt een ode aan het leven dat gewoon doorgaat ondanks de wroeging de ijle klaagzang in volgepakte treinen ondanks de stilte zingt een nachtegaal in het struikgewas ondanks hamert een verre specht met tikkende kop acht keer per seconde tegen een dode uitgeholde boom…

Kleuren larderen Struiken intrigeren Zachte walmen tussen groen Natuur schenkt levensblazoen Vogels zingend tussen struikgewas Natuur die je vanuit je ogen las Harmonie gedijt Even uit de drukte bevrijd Hommels keuren rododendronstruiken Roodborstjes die plotseling voor je opduiken Als een zoetgevooisd leven Heeft het nieuwe energie gegeven…

Hef daar een oerkreet aan, zo'n volslagen authentieke brul, die zich als een laaiende loper uitrolt door het struikgewas. Veeg alle gêne onder dat tapijt en kom eroverheen, als eregast van je eigen wapenfeit. ------------------------------------- uit: 'Geweldige gedichten', 2000.…

Het vrije woord in bloed gesmoord, als een windvlaag des doods, maakt het leven dat ik leid toegankelijker in het struikgewas van mijn geest.…

met uitgestrekte arm nodig mij de zon op een lenteavond tot niets te doen zitten en genieten mag kan en zal ik van het allerbeste wat de natuur brengt zitten in mijn stoel strijkt brom zoemend zwart geel gestreept een hommel neer een vlinder fladdert boven een violenkrans in het struikgewas zingen vogels luid wat is het mooi…

Omarm mijn huis mijn paard mijn hond wat zal ik doen als jij er niet meer bent Waar zal ik slapen Hoe zal ik rijden Wat zal ik jagen Waar kan ik naar toe zonder mijn zo gretige snelle rijdier Hoe zal ik weten waar het gevaar of een schat ligt in het dichte struikgewas als Body mijn goede slimme hond dood is Hoe zal het zijn…

deze beklemmende stilte duldt geen bries over dit gelaat van het onaantastbare het struikgewas als gefronste wenkbrauw tegen de oplichtende schaduwen elke stap op dit karpet is een aanranding van de ijle wintermaagd ze is op weg naar de hemel over ons heen glijdt het oordeel door de wolken schemert de roep 'dit is de laatste halte'…

je ogen schitterden in de heldere zon benen maakten tempo om en om de bosrand langs en dwars over de open vlaktes zonder enige angst met in het struikgewas het verborgen in stilte wachten op een veilige oversteek met als correctie op snelheid moeders felle liefdesbeet de beek klaterde opstandig als begeleider geen verkeerslawaai…

hoor ik nog de fluitende wind vocalen ontbreken als bladeren zijn verdreven dan gieren hoge tonen langs sprieterige takken alsof het bos zijn man zijn heeft laten zakken het donker passionele is alweer van even geleden in zomerse overvloed brachten bladeren hun groet nu schraalt schichtig wat omzichtig door het kale struikgewas…

Het kwinkeleren van een winterkoning en een roodborstje in het struikgewas laat hen even stilstaan. Om met geheven hoofd te luisteren naar het wonder van de natuur dat winter heet.…

Lonkend naar het geheel Zoekende naar waar Sla ik jou open Tastend is mijn oog Adem beroert jouw haar Geen catwalk zal je dragen Mijn intens Rubens vrouw Vol en wulps zijn jouw lijnen Warm klam als pan en duin Waar eb en vloed deinen Geniet ik tot aan horizon Gezicht in struikgewas Smeltend in ademnood Bemin ik jouw zinlijke massa…

het hart bevroor de ogen zich sloten Toen, ja toen zag ik het pas de spiegel die brak de illusies die vergingen Al mijn tranen al mijn woorden ze werden uitgewist door de laarzen van het gelijk In de tunnel van angst zocht ik het licht de handen die reiken dwars door de waan De schouder van warmte die ik zo miste in het dorre struikgewas…

Stationair zwevend boven in haar gevat struweel, het waterblad struikgewas, een juweel. Besteelt gesteeld kies waterlelies. Geen geld voor een miljonair, neen koningsgoud, de honinginhoud. Geen krater in kies, last van cariës en toch vertoningsbehoud, van een vleugelslag door een bloem waarin de sleutel slag.…

hoe zoet zijn ze de harmonieën van de ochtend waar al de merels zingen nog voor de zon op komt de adem van vers hooi stromend door het lenteblad kust bruisend hun vleugels terwijl zij hun hymne kwelen zelf als in de late avond de nachtegaal verleidelijk zingt spelen nog de merels hun buxushouten fluiten verscholen in het struikgewas…

Verlaten tussen onkruid en struikgewas, staat wat eens een huis was. Een dak vol gaten, de ramen zonder glas. Eens woonden hier mensen. Leefden hun leven, met al hun dromen en wensen. Nu rest verweerde steen en rottend hout. De kachel brandt niet meer, het voelt hier koud. De neergaande zon, kleurt de lucht in alle tinten rood.…

net voorbij het struikgewas de vijver en de oude eik daar groei ik in mijn bomenrijk ik ben de bloemen in het gras en elke dag kom jij voorbij een sluier vlinders in je spoor als ik je zie of ruik of hoor dan is het lente in mijn wei en elke keer dat ik je zag er kwamen steeds meer vlinders bij O schoonheid, wanneer pluk je mij…

er ligt een fietsje en een jas hangt slordig aan een tak geplooid ook liggen schriftjes rondgestrooid die vielen uit een kindertas verborgen onder struikgewas ligt zij in bladeren getooid gebruikt en daarna weggegooid haar handjes zijn gevuld met gras in alle onrust thuis ontstaan ontsnapte er een kleine hond hij volgt de weg door haar…

De wereld verkeert In diepe stille slaap Druilerige dauw Sijpelt nat door Loom, ze dwarrelen Mijn gedachten Voor jou wil'k rijgen Een parelsnoer Eén parel voor vertrouwen Nog eentje voor de trouw Eén parel voor de passie Eentje voor; ik hou van jou In het struikgewas Achter mijn gordijnen Door mijn lief geopend In een royale wenk…

Kwaad waar geen kruid Tegen gewassen Door rode schedel kieren Naar binnen gedrongen Om moedeloos van te worden Uitgehongerd tastend zoekt hij zijn weg Door het donkere struikgewas Hij wil verboden vruchten plukken Likt zijn lippen vol welbehagen met zoete tong Voor de speech Niet meer urenlang in stoffige kamers Zoeken naar woorden…