Alle inzendingen over stukje

Mussen zonder huis tjilpen naar een stukje brood op de puinhopen.…

judas kan niet groter zijn dan de steek in zijn zij aan het kruis jij belicht ook het andere gezicht uit de bebloede doornenkroon bespuugd met giftige hoon in de stilte van de ochtend kilte bij zijn graf is zijn verrijzenis nog ongezien gebleven wel ontmoette hij in elders apostelen en volgers die hij met liefde al zijn stukje…

haar lach plakte plezier op de geschenken kleurde papier dwarrelde linten van alle lengten een verrukkelijke verrassing van vele variaties licht in de vormgeving van een adem- benemende beleving wie dit gaat overkomen zal er nog lang van dromen een ontmoeting op dit paradijselijk niveau krijg je niet zo dat stukje hemel…

je lachte altijd als de ander keek in een stukje geluk dat brak uit het star van emotieloos grijs nooit wilde jij praten maar ik had wel in de gaten dat jouw contacten met hiernaast werden aangehaald nog was je bij ons in de dagelijkse sfeer maar je gedachten vlogen steeds vaker heen en weer met grotere tussenpozen alsof jij…

heerlijk dat gebaar als jij iets door de vingers laat glippen niet gezien onopgemerkt een toeval of gelukje verloren in kleine stukjes je had het nog net en nu is het verdwenen zoiets doet nauwelijks pijn maar verlies is nooit fijn het stukje eigen dat jij verzamelde maakte deel uit van wat je bezat dat je zelfvertrouwen…

in wit verheft zich statigheid vleugelwijd spreidt hij bescherming samen zorg begeleidt het groepje grijs zij glijden geluidloos door donker water snappen groen uit hetzelfde kroos van toen een stukje paradijs als hedendaags plaatje…

voorbijgaand verkeer verschrikte ogen lijven uitdagend naar voren gebogen haren dwarrelend in de trekwind van passerende treinen heb niets met zielloos plasma dat vloeit op het moment heb er zelden eentje gekend waarvan het talent alle harten brak die met een lach en blik de wereld warm liefdevol personifieerde een stukje…

mag ik nog een stukje zekerheid waar kracht en lach al jarenlang façade zijn in toenemende pijn fragiel balanceer ik op dat evenwicht kijk in de verte naar het perspectief dat ik ooit droomde en nu zo mis met cape en baret heb ik mij waardig neergezet kleur woorden op het blanco doek maar het is niet genoeg om als poëet mensen…

ontbreken wat belangrijke stukjes heb mijn puzzel nog niet gelegd vandaag het is maar de vraag of dat lukt meestal heb ik niet het geluk die te vinden in vorm en kleur kan ik ze wel beschrijven maar het ultieme moment van passen zal ook nu uitblijven weet dat eens de dag zal komen die het plaatje completeert ik ben het laatste stukje…

zij spraken alle talen kleurden gevoelens en emoties in het raken met de hand liefdevol ontmantelden wij het lang gedroomde huis ieder met eigen herinneringen als een onbereikbaar stukje thuis stenen zijn gestapeld verwijderd is de specie van de tijd dat wat door onze handen ging kende geen enkele spijt het momentum leven hebben we…

je lachte verpachtte sombere gedachten voor een sprankelend stukje plezier die handelswijze is niet van hier maar stoelt op de positieve instelling dat leven geen tranendal is maar dat wij samen zijn ook voor het vele vertier dat in diversiteit creatief bloeit des te harder het groeit…

stukje euforie dat jullie genereerden voelde intens weldadig aan…

Een stukje wereld in een regenboog: Wat boerenhuisjes en een korenveld, Waardoor een sidd’ring vaart van vochte wind, Een klompje bomen, wier zwaar-tintig loof Met forse donk’ring uitstaat tegen ’t licht Van de avondlucht, mat-blauw met zweem van groen; Een eindje hei als smeltend violet In zachte hulling van omwaad’mend paars, Een heuveltje…

ik heb mijn lach nooit weggedaan hij straalt de gunfactor in mijn leven bundelt onverwachte energieën en raakt harten in verbondenheid het is een stukje schepping waarbij alles in een keer tegelijk aangeboden wordt de een heeft er meer van dan de ander heeft dus dichterbij de uitdeler gestaan en juist de mensen die dat…

het rommelt soms in een oude doos als ik op zolder loop dan is het tijd om te genieten door mijn stenen op te diepen ik heb ze geraapt in alle oorden waar zij zich kenbaar hebben gemaakt de schittering in kleur of licht was het signaal van hier ben ik zij hebben mij hun stukje schepping laten zien in paradijselijke schoonheid…

lyrisch kan ik soms worden van een weiland vol plassen als een stukje Finland uit al die waterplassen had M.C.Escher voor jaren inspiratie kunnen halen overtrekkende wolkenvelden zorgen voor de nodige variatie als in een spel van louter weerspiegeling... wanneer de regen losbarst gaat poëzie snel kopje onder…

jij was introduce ik nam je mee naar het bal der onbekenden je oogde naturel maar je verschijning oogstte wel een licht applaus waar we passeerden probeerden mensen een glimp van je op te vangen keken verrukt omdat in hun nabeeld een stukje magie bleef hangen het gezelschap ging totaal aan ons voorbij de avond was van jou en mij…

Mijn beste vriend, Ik schrijf je deze brief In schrome hoop dat jij mij ook mist. Een brief is wel een mooie alternatief Van het echte leven, is een soort van twist Tussen twee arme zielen, dat voor altijd zijn gescheiden Door al die obstakels en domme meiden, Van onze loten, die zijn net als lotterij. Wij kregen legen loten en alles is…

gevouwen vol vertrouwen in de enveloppe ik weet hoe jij de brieven plakt met het puntje van je tong mijn schat uit woorden kan ik je lezen maar in letters en krullen voel ik je echte leven onzichtbaar heb jij het papier zachtjes gekust ik proef liefde en warme lust heb ze allemaal bewaard de bloemen van jouw bestaan zij zijn een stukje…

Aan het eind van ons bestaan maken we de overgang van het aardse naar het eeuwige en komen we in een niemandsland maar toch is er voor iedereen een stukje iemandsland…

ik ben geen engel het ook nooit geweest toch leek het er soms op als er een stukje vleugel verscheen klopte op wat schouders was redder in hun nood opende vaak gesloten deuren luisterde naar wat bestaan hen bood ik koesterde dat image voelde de hemel al nabij deze zogenaamde goede werken maakten mij en anderen heel blij was het echt…

Vandaag voelde ik iets sterven Iets dierbaars in mij ging dood Wat mijn hart lang koesterde Ging plots bederven Een plekje dat ik liefhad Een deurtje dat zich sloot Op het einde Weer een scheurtje In mijn glaasje Weer een barstje In mijn hartje Stil verdriet Weer wat vragen Weer wat tranen Weer wat pijn Dat niemand ziet…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…

slijtagelagen zelfs in stokoude wrakken stoelt trage schoonheid…

We moeten eerst een stukje sterven om uiteindelijk sterker te wezen, We moeten eerst heel veel verliezen, Voor dat we weten wat we echt verkiezen, Op het moment dat we veel hebben verloren, Op het moment dat je tot de bodem van de afgrond bent gedreven, Op dat moment begint het echte leven, Als je in wanhoop hebt geleefd kan het alleen…

Absolute waarheden ze bestaan gelukkig niet maar in elke wijsheid zit wel wat waarheid en ook andersom zo kom je toch steeds weer een stukje verder…

dat in jouw ogen een spannende boodschap flitste met warmte in de meest zachte en subtiele kleuren in een lach die wij samen deelden zo voelden en ontdekten wij wat liefde was vrijwel ongrijpbaar en zo intens dat onze kleine wereld straalde in een natuur die groeide en bloeide met dieren die voelden dat zij net als wij op een stukje…

ik zag een stukje hemel in Averbode, de abdij, een poort naar hoger leven droomde ik mezelf in het hart en alles werd zwart door zoveel wit. de grandeur van barok en de gedachte aan de rok die je ooit kocht, waarin jij beeldig, waarop ik dolletjes was maar überhaupt veel te duur, vond je.…

het is de laatste zondag van de windstilte eikels ketsen met geweerschoten op blikken daken, op holle voeten tegen aangekoekte ego's tot aan inwonend buitenleven kikkers en spinnen schuilen in warme huizen. De ramen moeten dicht, hermetisch de echo slaat een deuk in de nacht iemand lacht, beent bij, aanwezig vergeet te slapen…

“Als jij nu rustig plassen gaat en ondertussen ik een stukje rijd dan hebben we dat alvast gedaan.” Zoals mijn vader altijd deed, maar omgekeerd, wanneer wij kinderen na een lange rit nu eindelijk aangekomen wilden zijn, dan bood mijn vader aan: “Zal ik een stukje overslaan?”…