Alle inzendingen over titel

wat vindt de wind van mijn tegenzin? briest hij me tegemoet of stormt hij me tegen de haren in? hij zegt: kop op, jongen sterk je spieren en maak van je ziel een zeil…

ik was ik was daar even en laat het weer zijn als lucht ledig…

de laatste tijd lijkt het nergens meer op. wat ik ook schrijf, nooit sla ik de nagel op de kop. ik beschik nog steeds over dezelfde woorden, maar kan ze niet meer plaatsen alsof ik hun betekenis vergat. alsof jullie ze niet hoorden ze afbrokkelen als melaatsen ze ordinair zijn, en plat 't zijn dezelfde letters, daar niet van maar dan veel…

Rust omsluit je geeft je lichaam glans Bleek in het donker dat niet schijnt en toch onthult Dit is alles wat je bent uitgespreid in naakte stilte Een eeuwigdurend kort moment vervuld voor altijd van jouw droom.…

Met vlakke hand zoekt ze mijn hart waarvan ze het bestaan vermoedt maar achter mijn ribbenkast blijft het akelig stil "Een metafoor", zegt ze "IJskoningin", zegt ze Uitdagend, overmoedig vraag ik haar wat dat betekent Haar antwoord is een brandmerk op mijn geweten haar zelfgedolven graf "Je hart is ergens anders" Nog voor…

filevrije eeuwigheid de weg naar de hemel…

het hoofd dwingt met koppig geduld tot concentratie het zwart strijkt knarsend neer bruusk dient oud zich aan het verlangen gaat altijd weer stromen er is geen geduldige tijd de spanning groeit en haast zich kleuren dringen zich op het gaat vanzelf de rode draad spreekt over het tragisch lot van goed en kwaad gehoorzaam aan…

je verschijning was als een openbaring voor mij ik dronk je ogen en je gestalte was een streling je bewegingen vloeiden als golven tegen de branding. ik wilde je aanraken, maar het geheim moest bewaard blijven kon ik je maar zeggen, maar zou de werkelijkheid niet smalen als een dronken persoon die de bloem vertrapt. nu ben je ouder en ik…

vrouwen met krulspelden onder hun hoofddoek zie je alleen nog maar in stukjes als dit - waar zijn zij gebleven, deze onvolprezen iconen uit de zwart/witte tijd?…

terwijl de maan geen bloemen mist en in storm haar helderste gezicht vertoont, hult een zaaltje zich in het halfdonker voor een dramatisch stuk met lichte spot.…

zij is weggegaan hoe kon een wereld die eeuwen lang tussen eikenhout werd aanbeden met kruis en kralen worden gesust Veurne riep ze steeds gij mijn uitzicht op de brakke kreken geen steen is zonder een gebed op elkaar gestapeld zij is weggegaan…

op een rood 4kant zit een hond te wachten op haar uitlaat geluidjes ontsnappen aan haar keel als lege tekstballonnen bij de telefoon ligt 't nummer van de oppas…

vuilnisbakhypnotiseurs de nieuwe jezussen profeten complotten ter verrijking van een paar individuen hagediskeizers duistere krachten voodoo engelen die advies geven de vreselijke en totale samenzwering de achterdocht met reden de waarheid van de waarheid van de waarheid blijven allemaal voor altijd maar mijn zonnebril ligt in de kralingseplas…

Ach m'n verwoede spasmen van onwetendheid in een hoekje op de vloer gelegen rest teneergeslagen ongezelligheid als braaksel op een vasttapijt ontkomen aan een slechte tijd van afval en afvalligheid…

Een jong gezicht Verbitterd door verdriet en pijn Tussen oude mensen Met wie ze één zou moeten zijn Een jaar geleden Nog een lachende vrouw Die kon lopen en kon praten En altijd het beste voor iedereen wou Na platgedrukt te zijn, geplet, Door grote wielen overreden In stukjes gescheurd Weggerukt uit haar oude leven Zit ze in een vreemd…

Ik ga kapot van binnen Ik snap de wereld niet Ik ga kapot van binnen En niemand die het ziet Het zit alleen van binnen Dus een ander weet het niet En ik hou het liever binnen Want dan is het er niet…

Je kroop via mijn hart naar mijn hoofd waar jij mij kon besturen Stilletjes door mijn geweten sluipend heb jij mij Als een pop met touwtjes sleurde jij mij mee over bruggen en naar mijn grote angst Over het water liep ik jij hield mijn touwtjes van elastiek als ik trok trok jij mij terug In de grot vond ik een…

In rook vervlogen - op het kruispunt speelt de wind met rood papier…

Je past zo heerlijk niet in het plaatje Je mikt zo handig net naast het gaatje Je kleurt zo lekker niet binnen de lijnen Je schopt de zon van de horizon En wordt wakker Stille held in dromen Zo lijkt het Te zijn…

de hond loopt in de schaduw van de vrouw hij wil uit…

de handpalm draagt de kin terwijl ik zit op oud terracotta alhoewel de zon mij beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe…

Nu wordt het herfst. De bladeren bruinen al wat aan de bomen, langzaam, blad na blad. Het wordt al koud en nat. Nog even kleurt het goud, nog even hoor ik vogels zingen. Maar in dat 'even' gaat het wringen, want vogels, bomen, worden eigenlijk niet oud. Ze zijn zoals ze waren in mijn kinderjaren, zoals ze in mijn laatste herfst weer…

Na zoveel jaar zie ik je weer je zwaait ik lach en keer me om met beelden van je mond mijn hand je schouder ik dacht de tijd heeft deze dingen uitgewist ik heb me hopeloos vergist: ik ben je nog niet afgeleerd alleen maar leger ouder.…

Men zegt de tijd heelt alle wonden en dat is waar dat is het moooie van tijd Maar wat er slijt in jaar na jaar is het bijzondere en wat ons rest is middelmatigheid.…

M’n lief, op dagen dat het leven zoet is en wij als in het pril begin, sluipt soms een weemoed bij me binnen en wordt het nu herinnering van wat wij zijn, van wat we waren en wat er voor ons komen moet laat zich al raden: je zult m’n kussen in je armen nemen, het wiegen en me grenzeloos bewenen. Of zal ik bidden…

Inspiratie, voorheen de gefleste geest Verstrikt en volkomen lamgeslagen Writersblock waarvoor de dichter vreest Muze van duizend-en-één-nacht en dagen Bezorgt illusies van alle dagen feest Blijft één nacht om inspiratie aan te jagen Inspiratie, thans de geschreven gedachten Vrij en volkomen vrij van vragen Muze van duizend-en-één-dag…

Zat van zee zat hij zat aan de zee. Alleen de zee zat er niet mee.…

Lage ochtendmist over de weilanden. Ergens op vakantie wakker worden, vroege morgen, tent uit, natte sandalen, die aan en door een heelal van druppels gaan. In een mantel van vocht verwonderd stilstaan. Hoe het is een diertje te zijn geworden dat zich uitrekt naar horen, en ruikt de schimmeldraden herfst. Gewaarwording van een vloeiende natuur…

Dit zijn geen dagen voor een leuk sonnet Nu alle nieuwsberichten zijn vervuild Verbijstering en woede; Holland huilt Want veiligheid en onschuld zijn besmet En zoveel lieve woorden blijken schijn Je kijkt zelfs met een scheve blik naar Nijn.…

Het is koud ligt weggekropen onder een dekbedberg met ook nog een jas aan. Geborgen als een kiem in een warm ei. Geschrompeld tot nauwelijks meer dan adem. Ik zit beneden en wacht tot hij uitkomt.…