Alle inzendingen over volzin

De telegramstijl zal het overleven: Er wordt al haast geen volzin meer geschreven.…

'de vermoeid ogende man besloot toch maar even plaats te nemen op het met graffeti besmeurde bankje in het park' met deze fraaie volzin voor een mogelijk stukkie wil ik de 100ste geboortedag van Simon Carmiggelt onder de aandacht brengen...…

Volzin vult het puntje van mijn komma onder de conversatieles van twee meewerkende voorwerpen in hermetisch vervoegende wijs. Buigend, stellend, regelmatig is het ritme onzer lendenen met mijn tongriem op jouw borst, jouw plosieven in mijn oor.…

Duidelijk wel het werkwoord in een oudere volzin maar ook een roze blos op onze wangen zijn. Ik noem je in gedachten een geweldig welkomstgeschenk verken weer de plaatsen in je ogen en vergader met je in mijn hoofd.…

Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Zij werd een interlinie tussen dit en dit terwijl haar ogen keken naar een gestorven vader, die niet zit achter een ontbrekend raam. Toen werd zij nog alleen maar pijn. Toen nog alleen maar naam.…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet...…

Laat ons met een hand beginnen, we voegen er een dag aan toe, een volzin met een naam erin die we op slag vergeten, tenzij het anders gaat en we snel weten dat we niet voorbijgaand zijn, de kans is klein, want bij het tellen van mijn vrienden heb ik altijd vingers over, en daarom: laat ons met een hand beginnen, we voegen er een dag aan toe…

Alle dimensies werden in haar wit, getallen cijferden zich weg uit reeksen en elke volzin weigerde te zijn. Haar ogen, eindelijk in staar gebleven, zochten nog lang naar een gestorven vader achter een ontbrekend raam.…

Van onder het dichte wolkendek dat laaghangend tegelijk een deken is waaronder de tijd kruipt als een slak die glimmende sporen achter zich laat glijden perst zich een woord met moeite naar buiten waar het gewikt wordt en eindeloos gewogen uiteindelijk te licht bevonden om zin te geven aan een volzin waarop het zinloos sterft als onzin Kom…

Soms, als het nogal tegenzit en de wind waait uit een dwarse streek het hoofd verward is of het gemoed verhit mijn huid verschroeid is of juist zo bleek dan kan ik geen volzin bouwen Dragonders en karbouwen !…

Als woorden in hun poging om iets uit te drukken struikelen in een volzin die wel loopt maar plotseling ontspoort - cerebrale kortsluiting verstoring van fonemen verhaspelde vocalen gutturalen en nasalen verkeerd retour verzonden op het schaakbord van het brein - staken stemmen stokken woorden in unieke samenloop…

het duister landschap 2 de wet van weten drukt zwaar op de bloemen onder de bladeren in de hersens van de man de mier onder zijn voeten strekt de kop en wordt nietig afdruksel in vette klei zonder te weten landschap 3 rijen bomen verre vlakten rijgen de wolken aaneen de volzin…

Geen gezoek meer, geen geploeter in talloze bundels, niet meer om drie uur 's nachts het licht aandoen om een prachtige volzin te pennen. Hier is het, zonder twijfel, het gedicht dat alle gedichten van alle eeuwen ruimschoots verslaat!…

Vorstelijk schrijven dat ik herkende aan het zegel en aan de juiste aanhef van de eerste regel Daar stond Weledelgestrenge Heer zo noemt Hare Majesteit mij en soms ook schalkie-schalkie zo corresponderen wij In dit geval had Majesteit mij op tevee aanschouwd en naar mijn lezing geluisterd gedragen en goed onderbouwd Ik wisselde een volzin…

Ik wist de woorden in mijn geheugen trage bewegers zijn naar elkaar een volzin vol in twee diepe teugen, een versregel inééns regelrecht klaar. (De straat liep haastig wég van mijn voeten naar portalen vol oponthoud waar de echo mij kwam begroeten groeten met een hijgstem van holten en hout.)…