Alle inzendingen over wegvluchten

Denker die als Reiziger vermomd De straten van De hoofdstad van het Romeinse leven Verkent, en overduidelijk Wegvlucht uit zijn Drukke bestaan, Voor de buitenwereld Knort over wat hij ziet Maar wel fantastisch Vindt de onschuld die De stad nog rijk was…

Morgen zijn we stof wachtend op een briesje vandaag beroer ik terloops de iconen die als eilanden wegvluchten naar wolken die nooit druppels vormen Keer op keer verrast het toeval mij en besprenkelt mij met de geest van oud water.…

Wind in vol element zweept wilde golven die met hun witte haar woest in de war zich storten op het weerloos strand dat wegvlucht met veel stuivend zand maar steeds meer wordt verzwolgen ik loop langzaam sluit mijn ogen luister naar het grof gebulder lik het zilt van mijn lippen en voel me slechts heel nietig…

in een landschap bevroren tussen mens en huis legt hij woorden zijn gebaren van verdriet gisteren zag hij haar lopen de dag werd groter en de rivier met haar rug naar de wolken rilde even het was ook daar dat hij wegvluchtte, uit een ander beeld uit een andere tijd waar hij bedden had samengevoegd tot een echtpaar de straat is…

Fantasie Is verruiming van de geest Is het grote hoofd Met het ronde aura Fantasie Is kleurig Zonder fantasie Is het leven treurig Zonder fantasie Is er geen harmonie Harmonie Tussen alle tegenstellingen Het leven is groot De fantasie van de mens is enorm De geest Bevat vruchten Waardoor je van het echte leven Eventjes in zucht kan wegvluchten…

Een carrousel waar menselijke gevoelens steeds meer wegvluchten en waar een ziel geestelijk ineenstort. Andere passagiers zijn reeds uitgestapt. Ik word een duplicaat.…

Slechts in tijden van tussenpauze Daal ik af en plaats mijzelf waar ik ben Tast ik en vind een nieuw antwoord Dat wegvlucht bij de volgende verbeelding.…

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken wegvluchtend op windrimpels in de rivier Het landschap onherkenbaar veranderd zeggen wij die nu leven, nu zien Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons die wij hier alleen vermoeden kunnen Het moment na de laatste toon voor de eerste herinnering: een ruimte die bij iedere ontdekking verder…

Ik wil afscheid nemen, dicht bij jou, ver van jou, zonder jou We wandelen samen, zij aan zij, maar we komen elkaar nergens meer tegen Daarom is er maar één weg die ik nog kan bewandelen en dat is de weg naar de horizon Ik wil wegvluchten naar een droom, de enigste plaats die ik nog ken Een plek om nooit meer wakker te worden…

verdwaald in de conversaties in mijn hoofd verzwonden in woorden die mij ontwrichten nestel ik mij, wegvluchtend in gedichten, en hou mij wijslijk voor de wereld verdoofd stilte en eenzaamheid, u weze geloofd !…

licht verdwaald kijkt ze de wereld aan een donkere vlek ogen uit een schaduw bij de muur ademt onafhankelijk zijn de geur van bier en rookt het gif dat basis lijkt voor dubieus vertier ze raakt ons als ze wankelt de muur haar loslaat en een schaduw wegvlucht met haar grijns rotte tanden klagen vingers wijzen met hun zwarte nagelranden…

Tenslotte, en dat was bijzonder, kwam een del mijn kou verwarmen, terwijl mijn Bugatti weer begon te snorren en ik half aangevreten wegvluchtte uit de bebouwde kom, in een restaurant wat wilde eten, wat niet kon.…

ontstijgt ik maak met mijn vingers een kijker het geluk kleurt alle beelden rijker ontelbare druppels lekken van bomen na-nat terwijl de zon er in duizend kansen uiteen op spat de liefde die in mijn bloedbanen als maar groeit tegen de seizoenen in aan plaats nog wet gebonden het lachen dat uit mijn groene lippen bloeit tussen het wegvluchten…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken.…

Ontgrendelde luiken en open ramen sluisdeuren die maanden lang de druk van ijswit en vlokkenvloed de moed ontnamen Ik pluk je langzaam uit de warme veren terwijl in het wegvluchtende winterlicht de nacht struikelt over blote zomerkleren Hemelwarmte wenkt ons in het ontpopte land steeds frivoler wuift het geel van voorjaar ik ontkoppel…

Zoals hij stijgt en daalt, hardnekkig al haar gangen gaat, lichtvoetig kruipdier van genot dat in haar bekken sluipt, kleine doodgraver van verlangen, blindganger van geluk die in haar huid zijn tekens weeft, dan huiverig naar adem snakt en wegvlucht uit haar schoot.…

Toch wil ik haar niet missen: meer dan de som der delen waaruit zij bestaat verspreid in de oplichtende banen van het brein Op de monitor van de intensive care zien wij haar ten slotte wegvluchten in een punt.…

In het schrale licht, ingeklemd tussen de winternachten lig ik naast hem op het marmeren bed dieper kunnen we de slaap niet vatten zo ijl zijn de afstanden onraakbaar dichtbij gedachten van weleer, gevangen in de weigering om volwassen te worden een koperen voorhoofd weerkaatst de voortjagende donderwolken rond het wegvluchtende levenslicht…

Hij rende over het water als Jezus die zijn Vader in de volgende bocht zag wegvluchten voor Zijn verantwoordelijkheid. Hij zag het licht en volgde Hem tot hij zwart zag. Was het een wonder of was het wetenschap?…