Alle inzendingen over wrijven

tenen krommen in aangeprate schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters iets te hooggespannen ogen verloren glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

tenen krommen in stukgeschopte schoenen zoeken een uitweg dwars door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid in stukken ingesnoerd door veters -te hooggespannen- ogen hebben glans verloren ongeringd rafelen ze de bijna uiteengereten flarden bij elkaar ongepast barsten vellen in blaren uit…

tenen krommen zich in verlopen schoenen zoeken een uitweg door versleten zolen scheve tongen wrijven dunne huid aan stukken ingesnoerd door veters net te hooggespannen ogen verliezen glans ongeringd rafelen ze de bijna uitgereten flarden bij elkaar en ongepast barst het vel in blaren uit…

Daar vreest men ondermijning van gezag, Zodat men dat de daders in wil wrijven. Wie wil dat zulke humor wordt getemd, Zet zich daarbij behoorlijk in zijn hemd.…

Sterren zal ik voor je halen En ze in je trieste ogen doen Zodat ze weer gaan stralen En ze je van verdriet ontdoen Je lichaam zal ik wrijven Waardoor je hart kan warmen De ijzige kou zal ik verdrijven Als ik je vasthou in mijn armen Ik zie je immens diepe pijn In deze trieste, moeilijke tijd Maar je hoeft niet alleen te zijn 'k Wil…

Stel geen vragen aan de dichters, zij wrijven zeep in uw ogen. Vraag het die mevrouw in spijkerpak met haar prachtige nagels.…

het wrijven tussen huid en huid doet alle woorden in jou groeien; mijn warme adem wist ze uit. verhevig het bewegen en leg het spreken stil tot alles is verzwegen. vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat gesproken is, is niet meer waar.…

ik zal je woorden huilen je tranen schrijven je ogen kussen ik zal je laten schuilen je warm wrijven je vuren blussen ik zal je lippen strelen je hart bewaken je handen wassen ik zal je lakens delen je zuchten slaken je lichaam passen ik zal je laten dromen je ziel beroeren je lasten dragen ik zal je angsten tomen me niet verroeren…

Het roeide zijne wrattensnuit door wrijven langs de bomen uit. Spoedig zal van dit wrattenzwijn, zonder een wrat, zwijn over zijn. Voortaan was het nu niet meer wrattig, maar werd instede vreeslijk kattig. `t Verdween uit lexicon en taal, want zwijn alleen dat stond er al.…

Ongelooflijk Zie de DNB heeft het gevonden JA de pensioenen wat zijn ze vindingrijk Je hoort ze wrijven en krabben over de koppen Daarom zijn ze ook zowat kaal denken ze nou werkelijk dat wij gek zijn DE volgevreten kaalplukkers kon je verwachten toch naar de miljarden gift Niet zeiken oudjes er is nog Drees En wat geld heeft loopt niks mis…

het scheurde niet helemaal plotseling maar wat verbonden was heeft zich een eigen plaats toegeëigend verkent voorzichtig haar nieuwe plaats gehavend met wat pijnlijke rafels resterend uit breuk er is geen achteromkijken kleinigheden overdrijven wel liefdevol over de zere plekken wrijven in hernieuwde dialoog een noodzakelijk…

Laat ons niet langer van weemoed spreken dat kun je wel doen maar het zal eens onze liefde breken laat ons van mooie dingen zoals vroeger eens een bard onder het raam kwam zingen van een tuin vol rozen we keken naar hem toe hij zou ons doen blozen maar laat ons nu onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven kom laat ons niet langer…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht.…

je warme lach zijn vrolijkheid over de pas gevallen sneeuw die straks het fundament zal zijn van het nog te bouwen sneeuwen huis nog herinneren wij ons het dwarrelend wit van de lange winter de ijskoude handen en het bevroren haar weer zullen wij getuige zijn van sneeuw die gaat verijzen als wij onze iglo waterdicht gaan wrijven…

Zo'n veertien regeltjes waarmee je een tipje van de sluier licht, wat zout om in de wond te wrijven. Wat zijn dat toch voor waanideeën, dat je, verdomd, in een gedicht 'de dingen van je af kunt schrijven'? ------------------------------------- Uit: 'Oude gedichten', 1980.…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

en de lente legt zich naast een langer lied langs niet te stuiten stromen het vergezicht glanst glazuur op blauw het heeft effect op mij het oeroude weten klokt traag laag over laag wanneer wij ons vasthouden aan elkaar door gelijke lanen de liefde beschrijven en de verbeelding die we tussen onze vingers wrijven met geen andere…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

"Bevend klinkt de nachtegaal, schuw trillend van onzekerheid, zingt met haar stem vol tederheid oceanen vol, waarin ik afdaal" Woorden schieten te kort om dat te beschrijven mijn gemoed schiet vol met eeuwig cliché over dat je met me vrêe door je stem langs mijn oren te wrijven.…

Dus we wrijven over bulten die toch blijven jeuken, en ik pak een krant sla hard en zoek mijn buit straks loop ik weer langs de waterkant waar het fluitekruid fluit.…

Het is van je handen op zoek naar houvast de afdruk nog weten op leuning en deurpost en je voetstappen op het parket en de trap, dat zo willen laten, bedenken: poetsen en wrijven is sinks de tijd verdrijven, jouw tijd moet hier blijven.…

ik heb je gevolgd zag je hand langs deuren wrijven zonder bij de klink te blijven dagen weken op hetzelfde pad tot de maanden donkerden jij routine het loopje en de deuren vergat vandaag zag ik een flits van lente in je blik je schuifelde toen ik deuren sloot naar je vertrouwde padenloop in tijdloos begroeten nam jij de tijd…

woorden niet betekend ongehouwen nog te hakken rots uit steen voor beeld alles is ooit uitgesproken voorzegd tot oren steeds gesloten onvrij gemaakte hoofden ongezegd opgeslagen ordeloos in breinen zoekend naar verwoording in dichters gisting van Dale stort goed bergen woorden schuren wrijven in vermaledijde brij waar oh hoe waar…

Ik zit nu wel van alles neer te schrijven en ’t meeste is nog pure fantasie, maar één ding valt me toch niet aan te wrijven: Dat ik gebukt ga onder agrafie. Dit werk is niets meer dan een klappernij; het is je reinste zelfverlakkerij!…

glasachtig onzichtbaar haast zweven elfen fluorescerend in regenboogkleuren boven De Gaast Westerwolde is hen vergeten van Munnekemoer tot De Lethe sidderend in dunne stemmetjes hun misbaar overal waar vuile wolken uitlaatgassen een stroef laagje op hun vleugels maken moeten ze wassen zweven niet meer landen met hun handen poetsen, wrijven…

Mijn dochtertje huppelt naar haar vader met een emmertje waar viespeukjes in drijven Het kanker veroorzakende doodseskader doet mij in mijn zanderige handen wrijven wetende dat de glasstrooiende zonnebader niet lang meer boven het zand zal blijven.…

Wanneer ik pas in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed…

Men mag langs die herinnering wrijven, liefkozend, gelijk een huiselijk beest. De verzen uit gekoesterd verleden willen zich anders tonen, scherp smaken, knusse viering streng tegemoet treden. Ze zijn dan bereid hernieuwd te ontwaken: bezonnen, maar ondernemend heden laat hen over doen en spreken waken.…

dromen van een morgen Die misschien nooit komt Laat me alsjeblieft geloven In alles wat we elkaar beloven Laat me zweven op de woorden Voor het leven ze verstomt Voor de nacht ons weer verlaat De waarheid opnieuw voor ons staat Teruggezet op vaste grond Als de dag weer is ontwaakt Mag ik nog even bij je blijven Mijn wang tegen de jouwe wrijven…

Sprinkhanen krabben aan het vuil, wrijven met dunne poten over hun vleugels waaieren voor de ogen van de soldaten in een lage boogvlucht uit hun vleugels een waas.…