Mijn mond zwijgt
Geen muur met goudomlijste schilderijen
of paleisdeuren met koperen beslag
het was een dakloos wezentje
dat ik in gedachten voor me zag.
Rondom haar lagen dode mensen
geraakt door het mortiergevecht
de huizen verbrand, met de grond gelijk
en het kindje heeft totaal geen recht.
Ik zie die grote bruine ogen voor me
waarin geen emotie te lezen staat
een zucht nog even als ze omkijkt
en dan haar weg weer verder gaat.
Misschien zoekt zij haar ouders, broer of zus
misschien zelfs is ze alles kwijt
ik voel het warme bloed in mijn mond
wanneer ik machteloos mijn lippen bijt.
Ik zie de beelden elke dag passeren
en 't grijpt me aan, meer dan ik wil
in mijn hart spreek ik troostende woorden
maar mijn mond zwijgt......stil.
Inzender: Janny, 25 juli 2006
Geplaatst in de categorie: oorlog
hiervoor verantwoordelijk zijn, weten dit gedicht niet te vinden, ze willen het niet eens vinden.